τόσο αναπαυτικές
με το βελούδινο μπράτσο
και την υπεροπτική πλάτη
σαν ξαπλώνουμε πάνω τους
και νωχελικά βυθιζόμαστε
στην πλάνη τους
κι έτσι βολεμένοι και αδρανείς
σχεδόν αποκοιμισμένοι
απομένουμε
ελάφια και τρέχουν τριγύρω
κρύβονται στο δάσος
τρομαγμένα τα λάθη μας
καταρράκτες και κυλούν
πέφτουν στον γκρεμό
ορμητικά τα λόγια μας
και το σαράκι της ψυχής
στο ακέραιο σώμα
αργά αργά
κρυφομιλεί με τη φθορά
αχ! τόσο αναπαυτικές…
πολυθρόνες του χαμού
οι πεποιθήσεις μας
