Μοίρα μου η αγρύπνια
στις ώρες που εφησυχάζουν οι άδικοι,
στις ώρες που ροχαλίζουν τα βέβηλα στόματα
και το αίμα παγώνει στα οροπέδια του θάνατου.
Μοίρα μου η αγρύπνια,
η ανίχνευση της σιωπής,
η αφή του απέραντου χρόνου.
Με τις ουλές στο πρόσωπο του όνειρου
ολοένα να μεγαλώνουν,
ολοένα να βαθαίνουν,
να καρτερούν ...
Και για απάντηση καμιά προφητεία,
καμιά ονειροπόληση
παρά μόνο εκκλήσεις στον αόριστο χρόνο
στη διαδοχή των εικόνων,
στα ηλιοβασιλέματα που σε ψάχνουν...
Τί θα μας μείνει αγαπημένη
μετά το γκρέμισμα των μύθων;
Τί θα μας μείνει
μετά τις τόσες διασπάσεις;
Μοίρα μας η γνώση
Μοίρα μας η μοναξιά
το ταξίδι...
