Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Αποχαιρετισμός Νίκος Ξυδάκης/ποίηση: Γ.Βιζυηνός

Β΄. Το παιδί

Φυσά βοριάς, φυσά θρακιάς, γεννιέται μπόρα φοβερή
με παίρνουν, μάνα, σαν φτερό, σαν πεταλούδα τρυφερή
και δεν μπορώ να κρατηθώ·

μάνα μην κλαις, θα ξαναρθώ.

Βογγούν του κόσμου τα στοιχειά σηκώνουν κύμα βροντερό
θαρρείς ανάλυωσεν η γη, και τρέχ' η στράτα, σαν νερό
και γω το κύμα τ' ακλουθώ
μάνα μην κλαις, θα ξαναρθώ.

Όσες γλυκάδες και χαρές μας περεχύν' ο ερχομός
τόσες πικράδες και χολές μας δίν' ο μαύρος χωρισμός
ωχ! Ας ημπόργα να σταθώ
μάνα μην κλαις, θα ξαναρθώ.

Πλάκωσε γύρω καταχνιά, κι ήρθε στα χείλη μ' η ψυχή
δος με την άγια σου δεξιά, δος με συντρόφισσαν ευχή
να με φυλάγη μη χαθώ,
μάνα μην κλαις, θα ξαναρθώ.

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ (ΙΙ)





Εμείς οι Έλληνες
     που σε χαρούμενα νησιά έχουμε τόπο
                             σε άμοιρη στεγνή γη
     που την υγραίνει ευλάβεια στον αιώνα
                             η πλούσια ανάμνηση
                                   ο άφθονος ήλιος
Εμείς ίσαμε τώρα δουλοπάροικοι
                 ξένων ξεμωραμένων εξουσιών
                        που γέρασαν σαν δέντρα
            μελαγχολικά αγνάντια στον τάφο
  και με παράξενο με αλλόφρονα εγωισμό
     ακόμα μας κρατάν στην αγκαλιά τους
                    πουλιά που κρυώνουμε
       και δε νοιαζόμαστε να στήσουμε
                       σε πιο πράσινο χώρο
                                        τη φωλιά μας
Εμείς πότε θα διαβάσουμε
    στην τύχη μας μια ώρα που δεν σβήνει
             στα χέρια μας στα νιάτα μας
         μια φούχτα δύναμη και θάρρος
           που τηνε χρειάζεται  και χαιρετάει
                                ο ζωντανός κόσμος
Η Δύση πού θα βρει καινούργιο δρόμο
                    για τις ανθρώπινες ψυχές;


                                                     
 

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Αρχαία Ύδραυλις Δίου

 
 
 
Τίτλος:Αρχαία Ύδραυλις Δίου
Κατηγορία:Αρχαία Μουσική
Χρονολόγηση:1ος αιώνα π.Χ. (;) - 1ος μ.Χ.
Διαστάσεις:1, 20μ. ύψος
0, 70μ. πλάτος
Τόπος προέλευσης: Δίον

Η ύδραυλις του Δίου ανακαλύφθηκε το καλοκαίρι του 1992 από την ομάδα του καθηγητή Δ. Παντερμαλή. Η ανασκαφή έφερε στο φως τα υλικά κατάλοιπα του οργάνου αυτού που οι αρχαίοι ονόμαζαν ύδραυλι και οι Ρωμαίοι organum.

Το μουσικό όργανο της υδραύλεως αποτελεί μία εφεύρεση του 3ου αι. π.Χ. από τον μηχανικό Κτησίβιο στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Πρόκειται για το πρώτο πληκτροφόρο όργανο της αρχαιότητας και αποτελεί έναν πρόδρομο του εκκλησιαστικού οργάνου της δυτικής Ευρώπης. Οι απεικονίσεις του στην τέχνη, αλλά και οι σχετικές αναφορές του στην αρχαία γραμματεία είναι σημαντικές, καθώς από την πρώτη στιγμή το συγκεκριμένο όργανο προκάλεσε μεγάλη εντύπωση, με αποτέλεσμα να συγκαταλέγεται στα θαυμαστά επιτεύγματα της αρχαιότητας. Από τις πηγές πληροφορούμαστε για αρχαίους δεξιοτέχνες παίκτες της ύδραυλης με μεγάλη φήμη στον αρχαίο κόσμο. Μάλιστα η γυναίκα του Κτησίβιου, η Θαίς, γνωρίζουμε ότι έπαιζε την ύδραυλη και ήταν πιθανόν η πρώτη οργανοπαίκτρια του εν λόγω οργάνου.


Ως πρόδρομος της υδραύλεως θεωρείται το υδραυλικό ρολόι με ήχο το οποίο ήταν μία ανακάλυψη του Πλάτωνα (Αθήναιος IV, 174). Σύμφωνα με περιγραφή του Ήρωνα (Πνευματικά I, 42) ο μηχανισμός της υδραύλεως αποτελείται από ένα μπρούτζινο κυλινδρικό δοχείο, γεμάτο με νερό, το βωμίσκο, στον πυθμένα του οποίου τοποθετείται ένα μεταλλικό ημισφαίριο, ο πνιγέας. Ο πνιγέας είναι στραμμένος με τη βάση του προς τα κάτω. Η βάση αυτή είναι ακανόνιστη και επιτρέπει τη ροή του νερού εντός του. Από την κορυφή του ημισφαιρίου βγαίνουν δύο σωλήνες με τον πρώτο να οδηγείται σε κυλινδρική αντλία αέρα και το δεύτερο να οδηγείται προς τους αυλούς (εικ. 5 καρ.). Στην κορυφή της αντλίας υπάρχει μία βαλβίδα που επιτρέπει τον αέρα να εισέρχεται, αλλά όχι να εξέρχεται από την αντλία. Η βαλβίδα, το λεγόμενο πυξίδιον, είναι μικρός κύλινδρος κολλημένος στην επάνω έδρα της αντλίας, με οπή στην άνω επιφάνειά του. Μέσα στη βαλβίδα και κάτω από την οπή υπάρχει μια μικρή, στρογγυλή πλάκα που καθώς ανεβαίνει, κλείνει το άνοιγμα, με οδηγούς μερικά καρφιά, τη στιγμή που η αντλία πιέζει τον αέρα. Όταν το έμβολο της αντλίας πιέζεται, η βαλβίδα κλείνει και ο αέρας οδηγείται μέσω του σωλήνα στο ημισφαίριο (πνιγέα). Η πίεση του νερού σπρώχνει τον αέρα προς τον άλλο σωλήνα και τροφοδοτεί με αέρα τους αυλούς.


Επειδή η πίεση του νερού είναι σταθερή, σταθερή είναι και η πίεση του αέρα στο σωλήνα που οδηγεί στους αυλούς με αποτέλεσμα ο ήχος να είναι πάντα ο ίδιος. Με την τοποθέτηση περισσότερου ή λιγότερου νερού στο βωμίσκο, άρα και με την αυξομείωση της πίεσης στους αυλούς, διαφοροποιείται και το ακουστικό αποτέλεσμα.


Ο δεύτερος σωλήνας οδηγεί τον αέρα σ' έναν οριζόντιο επιμήκη αεροθάλαμο στην κορυφή του οποίου είναι προσαρμοσμένοι οι αυλοί. Τα πλήκτρα, συνήθως ξύλινα, όταν πιέζονται προωθούν ένα μεταλλικό έλασμα το οποίο κινείται οριζοντίως ανάμεσα στο άκρο του αυλού και τον αεροθάλαμο. Το έλασμα φέρει μία οπή έτσι ώστε όταν πιέζονται τα πλήκτρα, να μετακινείται και η οπή του να συμπίπτει με την οπή στην άκρη του αυλού, ώστε να περνά ο αέρας από τον αεροθάλαμο στον αυλό. Ένα έλασμα, ξύλινο, μεταλλικό ή κοκάλινο, συνδέεται με το πλήκτρο και το επαναφέρει στη θέση του.


Οι αυλοί τροφοδοτούνται με αέρα υψηλής και σταθερής πίεσης μέσω μηχανικής - υδραυλικής διάταξης και ενεργοποιούνται για να ηχήσουν με τη βοήθεια πλήκτρων - μοχλών. Η διαφοροποίηση του ήχου υλοποιείται μέσω της κλιμακωτής αύξησης των αυλών σε ύψος, καθώς και τις διαφορές ως προς τη διάμετρό τους.


Στην αρχαιότητα υπήρχε πλήθος υδραύλεων, όπως φαίνεται από τις σχετικές απεικονίσεις του οργάνου σε νομίσματα, ψηφιδωτά, κεραμική και αλλού, με ποικιλία ως προς το μέγεθος, τον ήχο, τον αριθμό και τις σειρές των αυλών. Υπήρχαν υδραύλεις σταθερές ή κινητές, μικρότερες και μεγαλύτερες, με δυνατό ήχο για αμφιθέατρα ή με πιο ήπιο ήχο, με μία ή δύο αντλίες που τις χειρίζονταν είτε βοηθοί, είτε ο ίδιος ο οργανοπαίκτης. Το πιο συνηθισμένο πάντως είδος πρέπει να είχε ύψος περίπου 1,5 με 2 μέτρα, με δύο αντλίες αέρα και 15 με 25 αυλούς. Ο οργανοπαίχτης έπαιζε όρθιος επάνω σε χαμηλό σκαμνί και δύο βοηθοί χειρίζονταν τις αντλίες. Οι αυλοί ήταν πάντοτε από μπρούτζο και το έπιπλο του οργάνου ήταν ξύλινο.

Περιγραφή

Η ύδραυλις του Δίου αποτελεί το πρώτο μνημειακό παράδειγμα του είδους που έχει έρθει στο φως. Διαθέτει 24 ανοιχτούς, χωρίς γλωσσίδι αυλούς διαφορετικού ύψους, με κωνική απόληξη. Από αυτούς οι 19 πρώτοι έχουν άνισο μήκος, από 89εκ. ο πρώτος μέχρι 22 εκ. ο 19ος. Η εσωτερική τους διάμετρος μειώνεται σταδιακά από 2 έως 1,5 εκ. Οι αυλοί 1 με 19 αποτελούν το λεγόμενο «τέλειο σύστημα» της αρχαίας ελληνικής μουσικής που αποτελείται από μία χρωματική κλίμακα και μία διατονική. Οι αυλοί 20-24 είναι μικροί και σχεδόν ίσοι και φαίνεται να αποτελούν συνέχεια της διατονικής κλίμακας. Οι υπόλοιποι 16 διαθέτουν τη μισή διάμετρο από τους προηγούμενους, με απολήξεις χωρίς χείλη. Λόγω της μικρής διαμέτρου τους δεν είναι δυνατόν να αντιστοιχεί πλήκτρο σε κάθε μία από αυτές. Η παρουσία τους πιθανόν παρήγαγε κάποιους οξείς ήχους. Με τα δύο αυτά συστήματα πλήκτρων στην ίδια σειρά, η ύδραυλις του Δίου ανήκει ανάμεσα στον τύπο που περιγράφει ο Ήρων και σ' αυτόν του Βιτρούβιου (De Archit. X, 13).


Οι αυλοί της υδραύλεως του Δίου είναι πολύ καλά λειασμένοι και φέρουν σε πυκνά διαστήματα δακτυλίους, ώστε να δίνουν την εντύπωση των «χαλκών καλάμων». Στο κάτω μέρος στενεύουν παίρνοντας κωνικό σχήμα και ενσωματώνονται μέσα στη μεταλλική πλάκα, τονπίνακα. Στο σημείο λίγο πριν από το στένεμα των αυλών διαμορφώνεται το χαρακτηριστικό άνοιγμα για το στροβιλισμό του αέρα και την παλμική κίνηση του ήχου ο οποίος πολλαπλασιάζεται ανεβαίνοντας προς τα πάνω μέσα στο σώμα του αυλού.


Δύο ισχυρές, χάλκινες πλάκες συγκρατούν τη σειρά των αυλών εξασφαλίζοντας σταθερότητα. Η πλάκα προς την εξωτερική πλευρά φέρει διακοσμητικά στοιχεία, ενώ στο μέσον της υπάρχουν στερεωμένα γυάλινα πλακίδια.

Χρήση

Ως μουσικό όργανο η ύδραυλις παρήγαγε σύμφωνα με τον Αθήναιο ήχο ηδύ και τερπό. Η θέση της ήταν τόσο σε ιδιωτικούς, όσο και σε δημόσιους χώρους. Το προνόμιο όμως της παραγωγής δυνατού ήχου, έπαιξε ρόλο στην καθιέρωσή του ως οργάνου των αμφιθεάτρων και του ιπποδρόμου. Στα Βυζαντινά χρόνια αναβαθμίστηκε σε σύμβολο του αυτοκρατορικού μεγαλείου.

Βιβλιογραφία

Παντερμαλής Δ.,«Η ύδραυλις του Δίου», ΑΕΜΘ 6 (1992) 217 - 222.

Λάζος Χ.,Η Περιπέτεια της αρχαίας Τεχνολογίας στην Αρχαία Ελλάδα, Ύδραυλις, Πτήση δαιδάλου και Ικάρου, Ηρακλής και Υδραυλικά Έργα, 1999.
Καρασμάνης Β.,«Η αρχαία Ύδραυλις και η ανακατασκευή της», Αρχαιολογία και Τέχνες, τεύχος 95, Ιούνιος 2005, 61-67.

Πηγές


Φίλων ο Βυζάντιος, Βελοποιικά, 61.

Βιτρούβιος, Περί Αρχιτεκτονικής, 10, 8.
Αθήναιος, Dειπνοσοφιστές, 174 a-b.
— στην περιοχή ΔΙΟΝ ΠΙΕΡΙΑΣ

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Χαριτίνη Ξύδη

ένα κείμενο:


Την ήττα που δέχτηκε απ’ αυτό το βλέμμα δεν θα την ξεχάσει ποτέ στη ζωή της. Ψέματα. Θα την ξεχάσει τώρα. Από εκδίκηση σε κάποια φράση όπως «φιλώ τα όμορφά σου μάτια». Από τα μάτια ως το ποίημα πεισματικά παραφρονεί στις δίνες που σε παί
ρνουν και σε πάνε σ’ έναν κόσμο αλλιώτικο από τον συνηθισμένο. Στο μυαλό κοχλάζει ένα χαρμάνι από ψέματα ρομαντισμού και διαστροφές αναλυμένες σε στίχους-ρουφήχτρες. Στην πλάτη της μια γάτα τη γδέρνει με τα νύχια. Μαυλισμός. Το μυαλό με τις παραβιασμένες πόρτες. Αλλά πρέπει να παίρνει και ανάσες στον πρόλογο της πυραμίδας. Σας αποστέλλω την εκδίκηση μαζί με την ερημιά μου σε συσκευασία εικοσιτεσσάρων ωρών. Γιατί δεν χωράμε στο ίδιο υστερόγραφο. Το πλησιέστερο υποκατάστατο ένας στίχος « οι μανικές μου εξάψεις κι αυτή η βακχεία δεν έχει παύσεις». Μιλήσαμε με στιχάκια στο μετρό των εφιαλτών. Είναι εκεί. Ανύπαρκτη. Μόνο ένα κενό στο βαγόνι τη δείχνει. Κι αυτό ψαλιδισμένο από χίλιες πλευρές. «Μπορείς να μου λύσεις όλες τις απορίες για τα πάντα απ’την ώρα που γεννήθηκα?» Δεν επιθυμώ κείμενα. Ανθρώπους ναι. Αυτούς δεν θα τους σπαταλήσω. Λέω πως είναι κάτι πολύτιμο οι άνθρωποι κι αυτό με φοβίζει και με προστατεύει μαζί. Της λείπει ένα συστατικό από τον αέρα που αναπνέει. «Το κοριτσάκι με τους αναπτήρες». Κι αυτός κούπες. Πού πήγε και τις βρήκε αφού τις έχω σπάσει όλες! Τώρα πρέπει να φύγει για δουλειά στο πλανητάριο.
Ω ναι! Θα βάλει φάρους στο διάστημα.

Για το τέλος κράτησε μια σύντομη υπογραφή.

Αναγνώστρια του μηδενός σας.

Από τα εφτά ποιήματα αγάπης στον πόλεμο.



[Στ' όνομα]
Του Πωλ Ελυάρ

Στ’ όνομα του τέλειου ψηλού μετώπου
Στ’ όνομα των ματιών που κοιτάζω
Και του στόματος που φιλώ
Για σήμερα και για πάντα.
Στ’ όνομα της θαμμένης ελπίδας
Στ’ όνομα των δακρύων μέσα στη νύχτα
Στ’ όνομα των φυτών που φέρνουν γέλιο
Στ’ όνομα του γέλιου που φέρνει φόβο.
Στ’ όνομα του γέλιου κάτω στο δρόμο
Της γλύκας που δένει τα χέρια μας
Στ’ όνομα της οπώρας σαν σκεπάζει το λουλούδι
Σε μια όμορφη γη και καρπερή.
Στ’ όνομα των ανθρώπων που σαπίζουνε στη φυλακή
Στ’ όνομα των εξορισμένων γυναικών.
Στ’ όνομα όλων των συντρόφων μας
Που μαρτύρησαν και σφαγιάστηκαν
Για να μη δεχτούν τον ίσκιο.
Πρέπει να στραγγίζουμε την ορμή
Και να σηκώσουμε το ξίφος
Για να φυλάξουμε την ιερή εικόνα
Των αθώων που κυνηγήθηκαν παντού
Και που παντού θα θριαμβεύσουν.


Πωλ Ελυάρ, μετάφραση: Γ. Καραβασίλης

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Οι σκιές πέφτουν τώρα πάνω στα πεζοδρόμια των ουρανών

Βρίσκεις την υγρασία παντού.
Κι όταν ανάβουν τ’ άστρα
είναι όπως Λαμπρή που σκάνε
πυροτεχνηματικά βαρελότα
Ο νόμος του σκότους ορίζει δικαστές νυχτερίδες
Οι σκιές πέφτουν τώρα πάνω στα πεζοδρόμια των ουρανών
Τρεχαλητό εντόμων κάτω από το αχνό φεγγάρι.
Κεκτημένη ταχύτητα των νεφών
Κι όταν ο νεφεληγερέτης κάπνισε την πίπα του
πίσω από τους όγκους του Ολύμπου
Γυάλισε το φεγγάρι τους βοστρύχους του παλικαριού
Που ερωτεύτηκε αιώνια την κοπέλα.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Μενέλαος Λουντέμης-ΑΝΑΜΟΝΗ




Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.

Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει.
Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...









Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

ΚΑΤΕΡΙΝΗ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΟΛΗ

Ελένη Ζαραμητροπούλου
Ειρήνη
Ειρήνη φωνάζουν του κόσμου οι ψυχές ειρήνη ζητάνε οι γεμάτες οι αυλές ειρήνη για
όλους απ' άκρη σ' άκρη στη γη ειρήνη γυρεύουν μεγάλοι μικροί Ειρήνη στο βλέμμα
και μες στις καρδιές όχι στο ψέμα στις μαύρες τις πληγές ειρήνη στην πλάση ως τους
ουρανούς λουλούδια ν' ανθίσουν στους καμμένους τους αγρούς.


Θάνος Κόσυβας
Του Ολύμπου οι φωνές
Μια άσπρη πέτρα απ' το βουνό το θάνατο έκανε βουβό κι απ' του Ολύμπου τις πλαγιές
ορειβατούνε οι φωνές Ποια πρώτη στην κορφή να φτάσει και στο θρόνο των θεών να
κάτσει τους κεραυνούς να διατάζει και τους ανέμους να κοπάζει κι από την στάμνα τη
χρυσή νερό να πίνει κι απ’ τη φωνή της τη μισή ψυχή να δίνει κι από τα στήθη της
φωτιά κι απ' τη γλυκιά της τη ματιά μια δροσοσταλιά.


Βωμός
 Πάνω απ' το βράχο δεν πετάξανε πουλιά κοιτούν από μακριά τα μάρμαρα τα λευκά κι
αν ζει το πνεύμα το άφθαρτο μες τον αιώνα οικοδομεί με μαρμαρόσκονη τον κάλπικο
Παρθενώνα με νέκταρ μεθούν σοφοί θεοί οίνοι Σταγίρων στο σοφό να πιει το αίνιγμα
της Σφίγγας είναι δύσκολο και τί ταξίδι με πλοίο δίχως άνεμο δύσκολο. Δύσκολο
επίσης και στο κώδικα του Αριστοτέλη να βρεις λύση. Κάποιος βωμός θα γίνει
μάρτυρας για κάποια Ιφιγένεια στην τελική κρίση




Αργύρης Ολοκτσίδης
Άρημη ρήμα
Κυνηγημένοι κυνηγοί Αιχμάλωτοι δραπέτες Περήφανοι επαίτες Χαμένοι οδηγοί
Θεοφοβούμενοι υλιστές Πνευματικοί δεόντως Οδόντα αντί οδόντος Ελεήμονες
ληστές Κρυφοστημένη πυρκαγιά Λευκοντυμένος θρήνος Βαλσαμωμένος κρίνος Μια
στείρα Παναγιά Ευτελισμός αντικριστός Φτιασιδωμένο κάλλος Ανάθεμα ο άλλος
Αγέννητος Χριστός


Ευγένιος Παπαδόπουλος. Ι. (Ολύμπιος)
Το παράπονο της αγροτιάς
-Για στρώσε μάννα τον σοφά και βάλε πάλι λαχανίδες έτσι κι’ αλλιώς η αγροτιά
στον κόσμο αυτόν δεν έχει ελπίδες. -Στείλε την μόνη μου αδελφή να δη στον
φούρνο το ψωμί μας τρομάζω μήπως μας καεί ένα ψωμί είν’ η ζωή μας Φέρε το
μπρούσικο κρασί αν και θαρρώ πως
πια ξυνίζει γεύονται βλέπεις οι τρανοί εκείνοι πρώτοι ότι αξίζει. -Δος μου τον σέρτικο
καπνό αυτόν που πάντα περισσεύει ένα τσιγάρο φτωχικό μες’ στην ζωή μας
βασιλεύει. -Για σβήσε μάννα την φωτιά να ξαποστάσει και το τζάκι πάντα οι τρανοί
την αγροτιά θα την ποτίζουν με φαρμάκι!


Κώστας Ζούνζουρας
Καταραμένοι
Καταραμένοι πίσω απ’ τους λόφους δεμένοι με αλυσιδωτές σκέψεις στην
αϋπνία…καταραμένοι. Ηδονίζονται στις σπάνιες στιγμές προσευχόμενοι ανάποδα σε
μαύρο φεγγάρι μιας ατέλειωτης νύχτας λευκές πεινασμένες νυχτερίδες κοιτάζουν τους
ιδρωμένους αγέννητους διαβάτες να κουβαλούν στις κουρασμένες πλάτες τους τα
ξεφτισμένα βιβλία…γυμνά συναισθήματα ετοιμόρροπες γέφυρες, σαν μύγες στο γάλα
κρύβονται αιώνια δίχως πάθος…εκτός χρόνου.


Μάγδα Παπαδημητρίου
Αρχαία είδωλα
Γη, πηλός βροχή. Και ευωδιάζουν τα λουλούδια που μάζευε η Περσεφόνη
Αναγεννιέται η Δήμητρα από τη θλίψη Ναι, αναγεννιούνται οι θεοί και χαράζουν στο
πηλό το σημάδι και την ανάσα τους Αρχαία είδωλα στον πηλό φίδια της γης ο
ηλιάτορας για να μη ξεχάσουν οι θνητοί ΖΩΗ ΥΠΑΡΞΗ Υπόγειες θεότητες που σας
πήρε ο Πλούτωνας σε μακρινό ταξίδι δεν σας ξεχνώ. Ανασαίνω μέσα σας είμαι
απόγονός σας δημιούργημα σας Πάρτε με να χαράξω το φιλί και την πνοή μου Πάρτε
με για να χαρίσω όμορφα αγριόκρινα στην αγκαλιά της Τα είχε σκορπίσει σε κάποιο
αγρό όταν την άρπαξε ο Πλούτωνας.


Θεοχάρης Μπικηρόπουλος
Προδότες
Προδότες άνθρωποι τριγύρω σου χαμογελούν, με άγριες διαθέσεις. Αρπακτικά που
μοίρασαν χιτώνες – σάρκες να χορτάσουν το μίσος. Φυλάξου.


Μίνα Παπανικολάου
Ο Τόπος μου ο άγνωστος
Ο απέραντος, πανέμορφος τόπος μου δεν χώρισε το σαρκίο μου Παράπονο
διαβρωτικό ψυχοφθόρο κι άσβεστο χρόνια με τρώει. Πόσες φορές τα χέρια μου
άπλωσα αγκαλιά να τον περιβάλω να τον φιλήσω απαλά χωρίς να τον χαλάσω Το
βλέμμα πόσες φορές δεν τον παραδιάβηκε σπιθαμή προς σπιθαμή δεν είχε όμως για
μένα μια γωνιά γης ν' αποκτήσω Και τώρα πατρίδα μου ο χρόνος ρίζες μου, τα φτερά
των ανέμων Τόπος μου, οι φωλιές των αγγέλων ζωή μου η ζωή των άλλων Τα θέλω
μου τ' αφήνω πίσω μου Τα πρέπει μου δισάκι φορτίο Και η γη ανάμνηση ελπίδας
παλιάς λησμονημένης που να σταθώ να θυμηθώ να ξεχαστώ να κλάψω έστω;


Γιάννης Σιδηρόπουλος
Υποταγή
Οι ήρωες πεθάνανε νωρίς, τα σύμβολα χαθήκαν μην ψάχνεις άδικα να βρεις προφήτες
που διαβήκαν Οι φύλακες κοιμήθηκαν, δεν έμειναν φρουροί… τα σύνορα αφύλαχτα
τα βρήκαν οι εχθροί Οι άρχοντες χλωμοί κυνηγημένοι. Η θέληση θολή υποταγμένη.
Οι στρατηγοί σιωπούν παροπλισμένοι, συνειδητά αδιαφορούν (και οι πετυχημένοι)
Η κοινωνία αύτανδρη βυθίζεται το πλοίο και οι ταγοί μας άνανδροί θρηνούν για το
φορτίο. Κι αν επιζήσουν μερικοί διασωθέντες ναυαγοί; σκλάβοι σε έρημο νησί τάχα
θα είναι οι τυχεροί; Στη φρίκη κι αν θ’ αντέξουν τί θα περισυλλέξουν;





Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ Η΄ ΤΟΜΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ-αφιέρωμα στο Ν.ΠΙΕΡΙΑΣ



ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

της «ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ»

Διαβαίνοντας την πύλη των Τεμπών αντικρίζεις ανάμεσα στη Θεσσαλία και τη Μακεδονία, πάνω από την Κατερίνη να ορθώνει το αγέρωχο ανάστημά του ο βροντερός Όλυμπος, το βουνό των Θεών και δοξασμένο ορμητήριο των αρματολών και των κλεφτών του 1821, του Μακεδονικού Αγώνα και της Εθνικής Αντίστασης.
Ο Όλυμπος στην αγκαλιά της απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς του φιλοξένησε στους αιώνες κάθε λαό που βρέθηκε στα λημέρια του, όπως τους περήφανους Βλάχους, τους Σαρακατσάνους, τους Πόντιους. Ο Όλυμπος παίρνει και δίνει περηφάνια. Δε συμβιβάζεται, δεν κάνει εκπτώσεις. Και ο Δίας θέτει τον Η΄ τόμο της Ανθολογίας υπό την αιγίδα του. Η Ανθολογία με τον Η΄ τόμο της θα εισδύσει πάλι στα άδυτα της Μυθολογίας και της Ιστορίας, αλλά θα είναι και μία περιδιάβαση στη σημαντική λογοτεχνική/πολιτιστική άνθηση που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην Κατερίνη και την ευρύτερη Πιερία, άνθηση όμοια με τα ωραία και σπάνια λουλούδια του Ολύμπου.
Η έκδοση του Η΄ τόμου τιμά το 1912 και συμπίπτει με τον πανηγυρικό εορτασμό της Κατερίνης στη φετινή επέτειο των 100 χρόνων από την απελευθέρωσή της.
Οι λογοτέχνες της Πιερίας, της λοιπής Ελλάδας, της Κύπρου και της ομογένειας που επιθυμούν να συμμετάσχουν στην Ανθολογία παρακαλούνται να μας το δηλώσουν έως της 12/10/12.

Ανθολογία της «Πολιτιστικής Συνεργασίας»- Αθήνα
Τηλ: 2103606406-7

Καίτη Λειβαδά
Φιλόλογος
Εκδότρια του λογοτεχνικού περιοδικού  «Νέα Αριάδνη»

Συντακτική ομάδα Πιερίας:
Παπανικολάου Μίνα (minapapanikolaou@gmail.com)
Ευγένιος Παπαδόπουλος (Ολύμπιος)