Εμείς οι Έλληνες
που σε χαρούμενα νησιά έχουμε τόπο
σε άμοιρη στεγνή γη
που την υγραίνει ευλάβεια στον αιώνα
η πλούσια ανάμνηση
ο άφθονος ήλιος
Εμείς ίσαμε τώρα δουλοπάροικοι
ξένων ξεμωραμένων εξουσιών
που γέρασαν σαν δέντρα
μελαγχολικά αγνάντια στον τάφο
και με παράξενο με αλλόφρονα εγωισμό
ακόμα μας κρατάν στην αγκαλιά τους
πουλιά που κρυώνουμε
και δε νοιαζόμαστε να στήσουμε
σε πιο πράσινο χώρο
τη φωλιά μας
Εμείς πότε θα διαβάσουμε
στην τύχη μας μια ώρα που δεν σβήνει
στα χέρια μας στα νιάτα μας
μια φούχτα δύναμη και θάρρος
που τηνε χρειάζεται και χαιρετάει
ο ζωντανός κόσμος
Η Δύση πού θα βρει καινούργιο δρόμο
για τις ανθρώπινες ψυχές;
