Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Οι ποιήτριες της Γης-Γυμνά Καλώδια



Κάποιος να μου πει
Γιατί εκεί ψηλά τα σύννεφα σκεπάζουν το γαλάζιο
Γιατί εκεί πάνω τα άστρα είναι σβηστά
Γιατί όταν βρέχει δεν μπορώ να σε κοιτάζω


Κάποιος να μου πει
Γιατί βλέπω σκιές
Γιατί τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν κλαίνε
Αν οι ποιήτριες της Γης είναι νεκρές
Και αν οι λέξεις που ζωγράφισαν τις καίνε


Δεν είναι ανάγκη να μου πεις πως μ αγαπάς
Δεν είναι ανάγκη να μου δείξεις πως σε χάνω
Ήθελα μόνο να σε κάνω να γελάς
Μα εσύ δεν άντεξες να δώσεις παραπάνω 


Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να ναι νεκρές
Μπορεί και να φύγαν σε κάποια κρύα Δύση
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
Κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει 


Κάποιος να μου πει
Γιατί η στιγμή περνά
Πριν σ αγαπήσω θα χω ήδη πια γεράσει
Θα χω ρυτίδες κάτασπρα μαλλιά
Και κάτι στίχους που θα χουν ξεθωριάσει
Κάποιος να μου πει
Γιατί βλέπω σκιές
Γιατί τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν κλαίνε
Αν οι ποιήτριες της Γης είναι νεκρές
Και αν οι λέξεις που ζωγράφισαν τις καίνε
Δεν είναι ανάγκη την πλάτη να γυρνάς
Μη παριστάνεις πως δεν μ έχεις αγαπήσει 


Δεν θα ναι αλήθεια έτσι απλά να περπατάς
Πάνω στα κάστρα που με κόπο είχα χτίσει 


Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να ναι νεκρές
Μπορεί και να' φυγαν σε κάποια κρύα Δύση
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
Κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει 


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Άγγελος Σικελιανός-Θαλερό

Φλογάτη, γελαστή, ζεστή, από τ' αμπέλια απάνωθεν
      εκοίταγε η σελήνη
κι ακόμα ο ήλιος πύρωνε τα θάμνα, βασιλεύοντας
      μες σε διπλή γαλήνη.
Bαριά τα χόρτα, ιδρώνανε στην αψηλήν απανεμιά
      το θυμωμένο γάλα,
κι από τα κλήματα τα νια, που της πλαγιάς ανέβαιναν
      μακριά-πλατιά τη σκάλα,
σουρίζανε οι αμπελουργοί φτερίζοντας, εσειόντανε
      στον όχτο οι καλογιάννοι,                                   
κι άπλων' απάνω στο φεγγάρι η ζέστα αραχνοΰφαντο
      κεφαλοπάνι...
Στο σύρμα, μες στο γέννημα, μονάχα τρία καματερά,
      τό 'να από τ' άλλο πίσω,
την κρεμαστή τους τραχηλιά κουνώντας, τον ανήφορο
      ξεκόβαν το βουνίσο.
Σκυφτό, τη γης μυρίζοντας, και το λιγνό λαγωνικό,
      με γρήγορα ποδάρια,
στου δειλινού τη σιγαλιά βράχο το βράχο επήδαγε
      ζητώντας μου τα χνάρια.                                   
Kαι κάτου απ' την κληματαριά την άγουρη μ' επρόσμενε,
      στο ξάγναντο το σπίτι,
σωστό τραπέζι πόφεγγε, λυχνάρι ομπρός του κρεμαστό,
      το φως του Aποσπερίτη...
Eκεί κερήθρα μόφερε, ψωμί σταρένιο, κρύο νερό
      η αρχοντοθυγατέρα,
οπού 'χε από τη δύναμη στον πετρωτό της το λαιμό
      χαράκι ως περιστέρα
που η όψη της, σαν της βραδιάς το λάμπο, έδειχνε διάφωτη
      της παρθενιάς τη φλόγα,                                   
κι απ' τη σφιχτή της ντυμασιά, στα στήθια της τ' αμάλαγα,
      χώριζ' ολόρτη η ρώγα
που ομπρός από το μέτωπο σε δυο πλεξούδες τα μαλλιά
      πλεμένα είχε σηκώσει,
σαν τα σκοινιά του καραβιού, που δε θα μπόρει' η φούχτα μου
      ναν της τα χερακώσει.
Λαχανιασμένος στάθη εκεί κι ο σκύλος π' αγανάχτησε
      στα ορτά τα μονοπάτια,
κι ασάλευτος στα μπροστινά, με κοίταγε, προσμένοντας,
      μια σφήνα μες στα μάτια.                             
Eκεί τ' αηδόνια ως άκουγα, τριγύρα μου, και τους καρπούς
      γευόμουν απ' το δίσκο,
είχα τη γέψη του σταριού, του τραγουδιού και του μελιού
      βαθιά στον ουρανίσκο...
Σα σε κυβέρτι γυάλινο μέσα μου σάλευε η ψυχή,
      πασίχαρο μελίσσι,
που όλο κρυφά πληθαίνοντας γυρεύει σμάρια ωσάν τσαμπιά
      στα δέντρα ν' αμολήσει.
Kι ένιωθα κρούσταλλο τη γη στα πόδια μου αποκάτωθε
      και διάφανο το χώμα                                   
γιατί πλατάνια τριέτικα τριγύρα μου υψωνόντανε
      μ' αδρό, γαλήνιο σώμα.
Eκεί μ' ανοίξαν το παλιό κρασί, που πλέριο ευώδισε
      μες στην ιδρένια στάμνα,
σαν τη βουνίσια μυρουδιά, σύντας βαρεί κατάψυχρη
      νύχτια δροσιά τα θάμνα...
Φλογάτη, γελαστή, ζεστή, εκεί η καρδιά μου δέχτηκε
      ν' αναπαυτεί λιγάκι
πά' σε σεντόνια ευωδερά από βότανα, και γαλανά
      στη βάψη από λουλάκι...
 

Μιχάλης Γκανάς ****

Ιδιαίτερα στην αγάπη.
Σου το λέω εγώ που αγαπώ
Τόσους ανθρώπους επί τόσα χρόνια
Χωρίς να το ξέρουν.
Μεταξύ μας για μένα τους αγαπώ.
Μου κάνει καλό.
Oπως η αγάπη μου για σένα φερ' ειπείν.
Με κάνει καλύτερο.
Καλύτερο και από σένα ενίοτε.
Ελα, σε πειράζω.
Δωσ' μου το χέρι σου να το κοιμίσω.
Είναι παλτό ξεκούμπωτο η νύχτα
Προβιά σφαγμένου ζώου που ανασαίνει ακόμα.
Κοιμήσου˙ η καρδιά μου ξαγρυπνά.
Σαν τη δική σου μυρωδιά κλαράκι δεν την έχει.


Από τη συλλογή «Ο ύπνος του καπνιστή»,
Εκδόσεις Καστανιώτη 2003

NICANOR PARRA- Βοήθεια!


Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ:
Ετρεχα πανευτυχής
Με το καπέλο στο δεξί μου χέρι
Πίσω από μια πεταλούδα φωσφορίζουσα
Που μ' έκανε τρελό από χαρά
Και ξάφνου γκαπ σκοντάφτω
Και δεν ξέρω τι έγινε ο κήπος
Το σκηνικό άλλαξε εντελώς:
Αίμα κυλά από το στόμα και τη μύτη μου.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι συνέβη
Ή σώστε με αμέσως
Ή φυτέψτε μου μια σφαίρα στον αυχένα.


Ποίημα από τη συλλογή «Ποιήματα επείγουσας ανάγκης»,
εισ.-μτφρ.: Αργύρης Χιόνης, Eκδόσεις Γαβριηλίδης 2008

ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ - Μαρτυρία για μιαν άνοιξη


 Την άνοιξη κατέβηκα πάλι στους δρόμους-
τα χελιδόνια γύρω στο καπέλο μου
κι εγώ τυφλός που ακούει πηγαίνοντας
φωνές απ' τις μικρές του αγάπες.

Κοντά στους κήπους κάτω από τα παράθυρα
βράδιασα και δεν ένιωθα ποιος ήμουν.
Την νύχτα ο ψίθυρος απ' τα πουλιά μ' ανέβαζε
σε ουράνιες αγορές, θέατρα του απείρου.

Ποίημα από τη συλλογή "Το κατώγι", 1971

Πές μου αυτά που αγαπάς - Ηλίας Κατσούλης

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα θυμάμαι
όταν θα ζει με αναμνήσεις η καρδιά
να 'ρχεσαι πάντα μες στον ύπνο που κοιμάμαι
σαν πεταλούδα με φτερά μενεξεδιά

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φυλάξω
σ' ένα πηγάδι της ψυχής μου σκοτεινό
όταν θα σκύβω τη ζωή μου να κοιτάξω
να 'σαι φεγγάρι στου βυθού τον ουρανό

Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φορέσω
πάνω στο στήθος μου σαν άγιο φυλαχτό
και με την πρώτη μαχαιριά να μην πονέσω
όταν με βρει η μοναξιά να φυλαχτώ

Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Το ρόδι-Λουδοβίκος των Ανωγείων

Στέκει μια κόρη
μπρος στα σκαλιά
κι έχει τα μάτια της χαμηλά

Ρίχνει το ρόδι
μες την αυλή
χίλια ρουμπίνια
σκορπά στη γη

Μες τα λευκά της
τα γιορτινά
κρατεί κανάτι


κι όλο κερνά

Με τα βραχιόλια της να χτυπούν
κάθε που βάνει
κρασί να πιουν

Μόνο η αγάπη
που δεν γερνά
φτερό στο μύλο
που όλο γυρνά

Με τον αέρα
και το νερό
με το τραγούδι
και το χορό.

Μονάχα με την ποίηση- ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ


Μονάχα με την ποίηση
Δε θα χαθούν ποτέ
Τα μεγάλα ιστιοφόρα της αυγής
Ούτε τα φώτα ούτε η χαρά
Ούτε τα δέντρα ούτε η νύχτα

Μονάχα με την ποίηση
Θα 'μαστε ακόμα ικανοί
Να βλέπουμε και ν' αγαπούμε
Να ονομάζουμε τα πράγματα
Με τις πιο καθημερινές λέξεις
Να λέμε το ψωμί ψωμί τη σκάφη σκάφη
Και μ' ένα βλέμμα να οδηγούμαστε
Σε μιαν αλήθεια οριστική

Μονάχα με την ποίηση
Θα μεγαλώσουνε τα στάχυα
Και τα στήθη των κοριτσιών
Το ποτάμι θ' απομείνει ποτάμι
Η θάλασσα θάλασσα
Κι ο ουρανός ουρανός

Μονάχα με την ποίηση
Θ' ανακαλύψουμε ξανά τ' αστέρια
Μέσα στις καπνοδόχες
Κι όλη τη θλίψη που ενδημεί
Στο βάθος των ματιών
Και θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε
Το γενέθλιο χωριό μας
Παραχωμένο μες στα χιόνια

Μονάχα με την ποίηση
Θ' ανακαλύψουμε ξανά τον έρωτα
Και πατώντας από κλωνί σε κλωνί
Κι από ελπίδα σ' ελπίδα
Θα εγκαθιδρύσουμε
Την αγνή βασιλεία των φτερών


Μπροστά στους νεκρούς-Τίτος Πατρίκιος

 Μέσα στα σπασμένα λαρύγγια των νεκρών μας
μένουν ακόμα άλυωτες οι τελευταίες τους λέξεις:
"Ζήτω ο Στάλιν"
                "Ζήτω ο τάδε αρχηγός"
                                    "Ζήτω η τάδε απόφαση".
Ποιος έχει το κουράγιο τώρα μπροστά τους να σταθεί
και να τους πει - αυτός που έζησε...
Μ' αυτός έζησε, εμείς ζήσαμε, πώς να σας πούμε για τα λάθη
σ' όσους τα ξέρατε ή δεν τα ξέρατε, τι να σας πούμε,
και φεύγατε μες στην πικρή σας περηφάνεια
χωρίς ούτε ένα κούνημα του κεφαλιού.

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Κ.Καρυωτάκης-Σα δέσμη από τριαντάφυλλα


Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης.

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή,λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ'ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα'λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις,τα ποιήματα,
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον -Κ.Π.Καβάφης

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) 






*************************************

Ελεγεία των λουλουδιών

Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν
        Κι’ απ’ όλα τα λουλούδια του κάμπου φαίνεται
        η νεότης πιο ωραία. Aλλά μαραίνεται
        γρήγορα, και σαν πάει δεν ξαναγένεται·
η πασχαλι[αίς] με της δροσιάς τα δάκρυα την ραντίζουν.

Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
        Aλλά τα ίδια μάτια δεν τα κυττάζουνε.
        Και άλλα χέρια σ’ άλλα στήθεια τα βάζουνε.
        Έρχοντ’ οι ίδιοι μήνες, πλην ξένοι μοιάζουνε·
τα πρόσωπα αλλάξαν και δεν τ’ αναγνωρίζουν.

Όσα λουλούδια υπάρχουν,το καλοκαίρι ανθίζουν.
        Aλλά με την χαρά μας πάντα δεν μένουνε.
        Aυτά οπού ευφραίνουν, αυτά πικραίνουνε·
        κ’ επάνω εις τους τάφους, που κλαίμε, βγαίνουνε,
καθώς τους γελαστούς μας τους κάμπους χρωματίζουν.

Πάλ’ ήλθε καλοκαίρι κ’ οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
        Aλλ’ απ’ το παραθύρι δύσκολα φθάνεται.
        Και το υαλί μικραίνει-μικραίνει, χάνεται.
        Το πονεμένο μάτι θολώνει, πιάνεται.
Βαρυά τα κουρασμένα πόδια, δεν μας στηρίζουν.

Για μας δεν είναι φέτος που οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
        Λησμονημένου Aυγούστου κρίνοι μάς στέφουνε,
        τ’ αλλοτεινά μας χρόνια γοργά επιστρέφουνε,
        σκιαίς αγαπημέναις γλυκά μάς γνέφουνε
και την φτωχή μας την καρδιά γλυκά αποκοιμίζουν.
(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)

Ντίνος Χριστιανόπουλος-Εκείνοι που μας παίδεψαν, Ενός λεπτού σιγή

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

(1955)

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)

Τὸ Δάσος

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα καὶ κλαδιὰ
κι ἔρχονται τὰ πουλιὰ τοῦ ἔρωτα καὶ κελαηδοῦνε.

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
οἱ σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στὶς λόχμες του ὁ φόβος ἐνεδρεύει.

Ζῷα μικρὰ καὶ ζῷα ἄγρια τὸ κατοικοῦν,
ὄχεντρες ἕρπουν καὶ ρημάζουν τὶς φωλιές μας,
λιοντάρια ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς ξεσκίσουν.

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
ἔγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μᾶς πλακώνουν.

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ὁ Ἀλλήθωρος»)

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Αυτό Που Είπε Ο Κεραυνός (Η Έρημη Χώρα)-T.S.Eliot



Αυτό Που Είπε Ο Κεραυνός
(Η Έρημη Χώρα)

Έπειτ' απ' το πορφυρό ανταύγασμα πυρσού σε πρόσωπα ιδρωμένα
Έπειτ' από την παγερή σιγή στους κήπους
Έπειτ' από την αγωνία στους βραχότοπους
Τους θρήνους και τις οιμωγές
Φυλακή κι ανάκτορο κι αντίλαλο
Κεραυνού ανοιξιάτικου σ' απόμακρα βουνά
Κείνος που ήταν ζωντανός τώρα έχει πεθάνει
Εμείς πούμασταν ζωντανοί τώρα πεθαίνουμε
Με λίγη υπομονή
Νερό δεν έχει εδώ, μονάχα βράχια
Βράχια δίχως νερό και δρόμο αμμουδερό
Δρόμο που ψηλά φιδώνει στα βουνά
Πού' ναι βραχόβουνα δίχως νερό
Αν ήτανε να'χε νερό θα σταματάγαμε να πιούμε
Σε βράχια ανάμεσα δε γίνεται να ξαποστάσεις μήτε και να σκεφτείς
Στεγνός ο ιδρώτας και τα πόδια στην αμμούδα
Αν ήτανε μόνο να'χε νερό ανάμεσα στα βράχια
Νεκρό βουνό, στόμα με δόντια σάπια που δε μπορεί να φτύσει
Μήτε να σταθείς μπορείς εδώ, μήτε να ξαπλώσεις ή να καθίσεις
Μήτε και σιωπή βρίσκεις σε τούτα τα βουνά
Μόνο ξερό και στέρφο κεραυνό χωρίς βροχή
Μήτε και μοναξιά βρίσκεις σε τούτα τα βουνά
Μονάχα φάτσες βλοσυρές, μπλαβιές, σαρκάζουν και γρυλλίζουν
Μέσ' από πόρτες καλυβιών από σκασμένη λάσπη
Αν είχε νερό
Κι όχι βράχια
Αν είχε βράχια
Μαζί με νερό
Και νερό
Μια πηγή
Μια γούβα ανάμεσα στα βράχια
Αν ήτανε μοναχά ήχος νερού
Όχι ο τζίτζικας
Και το ξερό χορτάρι να σφυρίζουν
Αλλά ήχος νερού πάνω σε κάποιο βράχο
Εκεί που η τσίχλα κελαηδά ανάμεσα σε πεύκα
Drip drop drip drop drop drop drop drop
Αλλά δεν έχει νερό

Ποιος να'ναι ο τρίτος που πάντα δίπλα σου βαδίζει;
Όταν μετρώ, είμαστε μοναχά εσύ κι εγώ
Μα σαν κοιτάζω πέρα μακριά την άσπρη στράτα
Είναι πάντοτε κάποιος ακόμη που δίπλα σου βαδίζει
Γλιστρώντας τυλιγμένος σε σκουρόχρωμο μανδύα, κουκουλωμένος
Δεν ξέρω αν είναι άντρας ή γυναίκα
- Μα αυτός, στο άλλο σου πλευρό, ποιος είναι;
..........
Τα Ποιήματα (1909 -- 1962)
[Απόσπασμα από το έργο : Η Έρημη Χώρα]
Μετάφραση : Λέανδρος Κ. Βατάκας


Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Σε περιμένω παντού-Τάσος Λειβαδίτης




Σε περιμένω παντού,

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε,
αγάπη μου,μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να' χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν
τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων
και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα
σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα
Γιατί σ' αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί
Και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ
εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων
σ' όποιο μέρος της γης
σ' όποια ώρα
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι
για ένα καινούργιο κόσμο.
Εκεί θα σε περιμένω. Αγάπη μου
.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Ώρα να φύγω-Τάσος Λειβαδίτης




Όλα άρχισαν απ’ αυτή την καταραμένη λατρεία για τον εαυτό μου ή μάλλον – γιατί να κλείνω τα μάτια – όλα άρχισαν διότι μέσα στο ρολόι υπάρχει ένα δευτερόλεπτο ακατανόητο που θέλει κι εκείνο να επαληθευτεί..


Βρίσκει λοιπόν τον πρώτο ηλίθιο και του επιτίθεται κι επιπλέον περνούν τα χρόνια με ταχύτητα διαβολική..

Πλην όμως αγαπούσα πάντα τους συνανθρώπους μου κι αυτό είναι μια από τις αρετές στις οποίες ανάλωσα τη ζωή μου…

Και φυσικά η λέξη ανάλωσα είναι πλημμελής διότι τον περισσότερο καιρό μου τον περνάω στους δρόμους – σ’ αυτό έγκειται η ιδιοφυία μου!
Και παρ’όλες τις απόψεις μου για την ελευθερία του ατόμου, εγώ είχα μια συστηματική προτίμηση στο μοιραίο – ακούστε διαστροφή..

Άλλωστε το βλέπετε όλα τα ξέρω, όλα τα έζησα – μόνο ποτέ δεν είχα υποπτευθεί πόσο ατέλειωτη μπορεί να ‘ναι μια νύχτα..
Αλλά γιατί να λυπάμαι.. Οι ωραιότερες σκέψεις ήταν πάντα το μερίδιό μου από τη ζωή που μου στέρησαν..

Ώρα να φύγω. 
Όπως θα φύγετε κάποτε κι εσείς. 
Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ’ αναζητούν τώρα τρέχοντας μες στη νύχτα 
και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν.
Έτσι συνήθως έρχεται το Φθινόπωρο…
Γι' αυτό, σας λέω,
ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνια – μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική...

"Βιολέτες για μια εποχή"-Τάσος Λειβαδίτης

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Αν λες πως μ'αγαπάς -Elizabeth Barret Browning

Αν λες πως μ'αγαπάς 
 
Κι αν λες πως μ'αγαπάς

να μ'αγαπάς μόνο για την Αγάπη.
Μην πεις την αγαπώ για το χαμόγελό της
για το βαθύ το βλέμμα της
τον ευγενικό της τρόπο να μιλά..  
για τις ιδέες της…  
που συμφωνούν με τις δικές μου 
 και που μια μέρα μου 'δωσαν γαλήνη. 
 
Όλα αυτά μπορεί να φέρουν αγάπη,
μπορεί όμως ν'αλλάξουν μέσα μου
ή ν'αλλάξουνε για σένα...
κι αν γεννήθηκε γι'αυτό η αγάπη,
μπορεί ν'αλλάξει κι αυτή... 


 Μην μ'αγαπήσεις από λύπηση,  
που σταματά τα δάκρυα. 
 Μπορεί να ξεχάσει το κλάμα, 
 μια καρδιά που βρήκε παρηγοριά 
 και να χάσει έτσι την αγάπη σου.  
Αλλά Αγάπα με.. 
μόνο από Αγάπη που θα μεγαλώνει μέσα σου.. 
 σε μια παντοτινή Αγάπη.

 Elizabeth Barret Browning

Η πόλη που γεννήθηκα-Τίτος Πατρίκιος


Αγγίζω τους τοίχους των σπιτιών
δεν αποκρίνεται κανείς.
Βρέθηκα σε μια πόλη δίχως όνομα.
Ψάχνω τον ουρανό να βρω το στίγμα της
και με τυφλώνουν ρεκλάμες.
Η πόλη που γεννήθηκα είχε δυο απλές συντεταγμένες.
Βόρειο πλάτος, αίμα.
Βόρειο μήκος, θάνατο.
 

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Κωστής Παλαμάς


*****************
Φωτογραφία της Μίνας Παπανικολάου
από τους Τάφους των Βενιζέλων-Χανιά 7/10/2011 
 
*****************

Αποτελέσματα 3ου Διεθνούς Λογοτεχνικού Διαγωνισμού ΕΠΟΚ 2011

Ο Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων (Ε.Π.Ο.Κ), ανακοινώνει  τα αποτελέσματα του 3ου Διεθνή Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Ε.Π.Ο.Κ 2011, όσον αφορά τις κατηγορίες "Ποίηση", "Διήγημα", "Αφήγημα" , "Ιστορικό Δοκίμιο", "Θεατρικά Έργα" ,"Ποιητικές Συλλογές" και "Βιβλία"
Με την ευκαιρία, θα θέλαμε για άλλη μία φορά να ευχαριστήσουμε όλους τους συμμετέχοντες για τις πολύ όμορφες και αξιόλογες εργασίες σε όλες τις μορφές του Λόγου. Εντός των επόμενων ημερών θα ανακοινωθούν στο διαδίκτυο, οι λεπτομέρειες για την εκδήλωση που ετοιμάζουμε για την Παρασκευή 4/11/2011, με σκοπό να βραβεύσουμε και να τιμήσουμε όλους τους συμμετέχοντες.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 3ου ΔΙΕΘΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ Ε.Π.Ο.Κ 2011

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΟΙΗΣΗΣ:

Αριστείο Ποίησης
α.α. 62, τίτλος: «ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΑΠΕΘΑΝΤΗ ΑΓΑΠΗ», ψευδώνυμο: Οδυσσέας Ιθακίου.

Α΄ Βραβείο
Παραδοσιακής Ποίησης, στο ποίημα με α.α. 45, τίτλος: «ΟΠΩΣ ΛΑΛΕΙ Η ΚΑΡΚΙΑ ΜΟΥ», ψευδώνυμο: «Θαλασσινό Αγέρι»
Ελεύθερης Ποιητικής Έκφρασης, στο ποίημα με α.α. 9, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ», ψευδώνυμο: «Μελέαγρος ο Αλθαίας»
Ιστορικής Ποίησης, στο ποίημα με α.α. 41, ΑΤΙΤΛΟ, ψευδώνυμο: «Αρήτη»
Ποιητικής Σύνθεσης, στο ποίημα με α.α. 76, τίτλος: «ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ», ψευδώνυμο: «Φρίξος».

Β΄ Βραβείο Ελεύθερης Ποιητικής Έκφρασης στα ποιήματα:
α.α. 7, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ», ψευδώνυμο: «Fleurs des Rocailles»,
α.α. 8, τίτλος: «ΚΑΡΒΟΥΝΟ ΚΑΙ ΠΟΡΦΥΡΑ», ψευδώνυμο: «Λαομαρδόνιος»
α.α. 60, τίτλος: «ΘΑ ’ΡΘΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΜΟΥ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ», ψευδώνυμο: «Γιασεμί».

Β΄ Βραβείο Ιστορικής Ποίησης στα ποιήματα:
α.α. 40, τίτλος: «ΕΜΠΛΕΟ ΠΕΠΛΟ» ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑΣ, ψευδώνυμο: « Venice»
α.α. 83, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Σίβυλλα Βέιν»

Γ΄ Βραβείο Παραδοσιακής Ποίησης στο ποίημα:
α.α. 13, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ», ψευδώνυμο: «Γιώργος Αργυρίου».

Γ΄ Βραβείο Ελεύθερης Ποιητικής Έκφρασης στα ποιήματα:
α.α. 10, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Πρόσφυγας»
α.α. 77, τίτλος: «ΦΛΟΓΑ, ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Κλεάνθης ο Αθηναίος»,
α.α. 57, τίτλος:  ««ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ - ΣΑΝ ΜΟΙΡΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ», ψευδώνυμο: «Μαρία Συγκλητική» .

Α΄ Έπαινος στα ποιήματα :
α.α. 16, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ», ψευδώνυμο: «Θεοδόλιθος»
α.α. 49, τίτλος: «ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ ΟΝΕΙΡΑΤΑ», ψευδώνυμο: «Ασκήσεις Αρετής»
α.α. 59, τίτλος: «ΕΠΙΝΕΙΟ ΣΙΩΠΗΣ», ψευδώνυμο: «Θάνος Υψιπετής»

Β΄ Έπαινος στα ποιήματα :
α.α. 4, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «ΕΟΥΑΛΙΑ,
α.α. 22, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Scorpio»,
α.α. 47, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Ελπίδα»

Γ΄ Έπαινος στα ποιήματα :
α.α. 43, τίτλος: «Η ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ», ψευδώνυμο: «Ντιμ»
α.α. 46, τίτλος: «ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΑΛΙΑ ΓΗ», ψευδώνυμο: «Βερόνικα Γεωργίου»
α.α. 50, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ», ψευδώνυμο: «Famagusta».

ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ  στα ποιήματα:
α.α.   1, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Φάριος».
α.α.   2, τίτλος: «ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΑΡΗΓΟΡΗΣΗ», ψευδώνυμο: «Αγέρωχος».
α.α. 11, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ  ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Ανθεμουσία».
α.α. 12, τίτλος: «ΑΙΧΜΑΛΩΤΗ ΠΟΛΗ», ψευδώνυμο: «Μαρία Κ.».
α.α. 14, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ  ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Αίολος».
α.α. 15, τίτλος: «ΦΥΣΗΜΑ ΑΕΡΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙΣ», ψευδώνυμο: «Περιστεριώτισσα».
α.α. 17, τίτλος: «ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ», ψευδώνυμο: «Ευθαλία».
α.α. 19, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Περαστικός».
α.α. 20, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ», ψευδώνυμο: «Ινώ».
α.α. 23, τίτλος: «ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΡΩΤΑΕΙ», ψευδώνυμο: «Μαρί Γεωργίου».
α.α. 24, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ, Η ΠΟΛΙΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ», ψευδώνυμο: «Αλέξανδρος».
α.α. 26, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ  ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Ορφέας 6419601».
α.α. 28, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ  ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Νίκι».
α.α. 31, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΚΟΡΗ ΘΑΛΑΣΣΟΦΙΛΗΤΗ», ψευδώνυμο: «Χρυσόφτερος Αετός».
α.α. 32, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ  ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Φλεισόπουλος».
α.α. 33, τίτλος: «ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ, ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Όμηρος Σαλαμίνιος».
α.α. 34, τίτλος: «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ», ψευδώνυμο: «Ονήσιλος».
α.α. 36, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Έλλογος».
α.α. 38, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ  ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Ηλέκτρα».
α.α. 42, τίτλος: «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΑΙΓΑΙΟ - ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ», ψευδώνυμο: «Ηρακλειώτης».
α.α. 51, τίτλος: «ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ», ψευδώνυμο: «Αερικό».
α.α. 54, τίτλος: «ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ», ψευδώνυμο: «Βας».
α.α. 58, τίτλος: «ΑΠΟ ’ΔΩ… Η ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ», ψευδώνυμο: «Μυρτώ».
α.α. 64, τίτλος: «ΒΙΑΣΜΟΣ», ψευδώνυμο: «Καρυάτιδα».
α.α. 65, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Μάινα».
α.α. 67, τίτλος: «Η ΠΟΛΗ ΚΑΙ Η ΝΥΧΤΑ», ψευδώνυμο: «Τεύκρος».
α.α. 68, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο «Ακροστιχίδα».
α.α. 69, τίτλος: «ΓΡΑΦΩ ΣΤΗ ΘΛΙΨΗ», ψευδώνυμο: «Ηλίας Ναυσιπόρος».
α.α. 70, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ, ΜΑΚΡΙΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ», ψευδώνυμο: «Φιλήμων».
α.α. 71, τίτλος: «FAMAGUSTA», ψευδώνυμο: «Ησιώνη».
α.α. 74, τίτλος: «ΘΡΗΝΟΥΣΑ ΜΟΥ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ», ψευδώνυμο: «Προσδοκία».
α.α. 78, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Ελπιδοφόρος Αγγελιοφόρος».
α.α. 79, τίτλος: «ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΠΩ ΑΜΙΛΗΤΗ, ΜΟΝΟ ΞΑΝΘΟΜΑΛΛΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Αρετούσα».
α.α. 84, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο «Οθέλλος Ευαγόρου».

TIMHTIKO ΔΙΠΛΩΜΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ στα ποιήματα:
α.α. 3, τίτλος: «Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΕΚΕΙ….», ψευδώνυμο: «Μέδουσα».
α.α. 5, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ», ψευδώνυμο: «Βυζάντιος».
α.α. 21, τίτλος: «ΓΗ ΑΛΩΜΕΝΗ», ψευδώνυμο: «Πολέμων».
α.α. 29, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Αντινόη».
α.α. 30, τίτλος: «ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ», ψευδώνυμο: «Ρωμίνα».
α.α. 35, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΩ», ψευδώνυμο: «Άγγελος».
α.α. 52, τίτλος: «ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ», ψευδώνυμο: «Ειρηναίος».

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ-ΑΦΗΓΗΜΑΤΟΣ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΟΚΙΜΙΟ

1. ΔΙΗΓΗΜΑ (ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΣΕ Γ΄ ΠΡΟΣΩΠΟ)  

Α’ Βραβείο με έπαινο στα διηγήματα:
α.α. 81, τίτλος: «ΑΞΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΤΕΡΓΟ», ψευδώνυμο: «Αίας».
α.α  98, τίτλος: « Η ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ», ψευδώνυμο : «Cas-Cas»

Α’ Βραβείο στα διηγήματα:
α.α. 61, τίτλος: «AVE MARIA», ψευδώνυμο: «Αηδονίς»
α.α. 37, τίτλος: «ΠΟΤΕ ΣΚΛΑΒΑ ΣΤΟ ΧΑΡΕΜΙ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ», ψευδώνυμο: «Μελισάνθη Φωτεινού»

Β’ Βραβείο στα διηγήματα:
α.α. 73, τίτλος: «ΜΑΡΙΑ ΣΥΓΚΛΙΤΙΚΗ Η ΦΩΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ », ψευδώνυμο: «Candy White»
α.α. 63, τίτλος: «Η ΡΕΝΑΛΔΑ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ», ψευδώνυμο: «Ουράνιος Σταλακτίτης»,

Γ’ Βραβείο στα διηγήματα:
α.α. 66, τίτλος: «Η ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ», ψευδώνυμο: «Αρετούσα»,

2. ΑΦΗΓΗΜΑ (ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΣΕ Α΄ ΠΡΟΣΩΠΟ)

Α’ Βραβείο στα αφηγήματα:
α.α. 53, τίτλος: «ΧΡΟΝΙΚΟΝ, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΑΦΗΓΗΣΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΓΛΥΚΕΙΑΣ ΚΥΡΑΣ ΜΟΥ ΜΑΡΙΑΣ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗΣ», ψευδώνυμο: «Αριστόβουλος»

Β’ Βραβείο με έπαινο στο αφήγημα:
α.α. 80, «ΜΑΡΙΑ Η ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ», ψευδώνυμο: «Αρνάδα»

Β’ Βραβείο στο αφήγημα:
α.α. 39, τίτλος: «ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ», ψευδώνυμο: «Λυσίμαχος»
Γ’ Βραβείο στο αφήγημα:
α.α. 72, τίτλος: «ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΜΑΡΙΑ Η ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ», ψευδώνυμο: «Ελευθερία»,

Γ. ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΟΚΙΜΙΟ:
Α’ Βραβείο
α.α. 44, τίτλος: «ΜΑΡΙΑ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ», ψευδώνυμο: «Αριστόκυπρος».

Τιμητικό Δίπλωμα Συμμετοχής:
α.α. 85, τίτλος: «ΜΑΚΡΟΣΚΕΛΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ», ψευδώνυμο: «Αλέξανδρος».

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ, ΒΙΒΛΙΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ:
Στο υπ’  αριθμ. 86 «Της Κύπρου Κωπηλάται»,  απονέμεται το Α’  βραβείο με Έπαινο,  ως το  καλύτερο θεατρικό έργο με Ιστορικό περιεχόμενο  του  2011.
Στο υπ’ αρίθμ 56 «ΜΑΡΙΑ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗ» απονέμεται το Α’  βραβείο ως το καλύτερο ιστορικό δράμα.
Στο  υπ’αρίθμ 55  «LITERATURA ET  ARTES» απονέμεται το  B’ βραβείο με  έπαινο.

Στα  παρακάτω βιβλία απονέμεται δίπλωμα άρτιας ιστορικής μελέτης:
1. «Η προσφορά της  Κύπρου στο β’ παγκόσμιο πόλεμο»
2.«Οι Κύπριοι στους αγώνες του 1821»
Στον  νέο-εισερχόμενο στην Πολιτική Λογοτεχνία νέο δημοσιογράφο με το βιβλίο του «Το φάντασμα της Κοπεγχάγης» απονέμεται έπαινος Πολιτικής Λογοτεχνίας.
Στο βιβλίο «ΚΥΠΡΟΣ  ΝΗΣΟΣ ΑΓΙΩΝ-θρησκευτικής περιήγησις»  απονέμεται το δίπλωμα της αρτιότερης θρησκευτικής περιήγησης και εικονογράφησης.

Στην  ποιητική Συλλογή με  τίτλο «Από την  ψυχή  μου στην  ΚΥΠΡΟ» απονέμεται το Αριστείο Ποιητικής Σύνθεσης .
Στις   παρακάτω ποιητικές συλλογές απονέμεται Έπαινος
1.ΧΘΕΣ -ΣΗΜΕΡΑ –ΑΥΡΙΟ  .
2. ΣΤΟ  ΧΟΡΟΣ ΣΤΟ  ΦΩΣ.
3. ΣΤΟ  ΔΕΙΛΟΙ  ΣΕ  ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ
4. ΑΘΩΝΙΚΟ  ΔΙΑΒΑ

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Πάνω σὲ μιὰ χειμωνιάτικη ἀχτῖνα- Γ.Σεφέρης

 

«Εἶπες ἐδῶ καὶ χρόνια:
«Κατὰ βάθος εἶμαι ζήτημα φωτός».
Καὶ τώρα ἀκόμη σὰν ἀκουμπᾷς
στὶς φαρδιὲς ὠμοπλάτες τοῦ ὕπνου
ἀκόμη κι ὅταν σὲ ποντίζουν
στὸ ναρκωμένο στῆθος τοῦ πελάγου
ψάχνεις γωνιὲς ὅπου τὸ μαῦρο
ἔχει τριφτεῖ καὶ δὲν ἀντέχει
ἀναζητᾷς ψηλαφητὰ τὴ λόγχη
τὴν ὁρισμένη νὰ τρυπήσει τὴν καρδιά σου
γιὰ νὰ τὴν ἀνοίξει στὸ φῶς.

Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ-Το σπίτι κοντά στη θάλασσα

Τὰ σπίτια ποὺ εἶχα μοῦ τὰ πῆραν.
Ἔτυχε νά ῾ναι τὰ χρόνια δίσεχτα πολέμοι χαλασμοὶ ξενιτεμοὶ
κάποτε ὁ κυνηγὸς βρίσκει τὰ διαβατάρικα πουλιὰ
κάποτε δὲν τὰ βρίσκει τὸ κυνῆγι
εἴταν καλὸ στὰ χρόνια μου, πῆραν πολλοὺς τὰ σκάγια
οἱ ἄλλοι γυρίζουν ἢ τρελαίνουνται στὰ καταφύγια.

Μὴ μοῦ μιλᾷς γιὰ τ᾿ ἀηδόνι μήτε γιὰ τὸν κορυδαλλὸ
μήτε γιὰ τὴ μικρούλα σουσουράδα
ποὺ γράφει νούμερα στὸ φῶς μὲ τὴν οὐρά της
δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια
ξέρω πὼς ἔχουν τὴ φυλή τους, τίποτε ἄλλο.

Καινούργια στὴν ἀρχή, σὰν τὰ μωρὰ
ποὺ παίζουν στὰ περβόλια μὲ τὰ κρόσια τοῦ ἥλιου,
κεντοῦν παραθυρόφυλλα χρωματιστὰ καὶ πόρτες
γυαλιστερὲς πάνω στὴ μέρα
ὅταν τελειώσει ὁ ἀρχιτέκτονας ἀλλάζουν,
ζαρώνουν ἢ χαμογελοῦν ἢ ἀκόμη πεισματώνουν
μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔμειναν μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔφυγαν
μ᾿ ἄλλους ποὺ θὰ γυρίζανε ἂν μποροῦσαν
ἢ ποὺ χαθῆκαν, τώρα ποὺ ἔγινε
ὁ κόσμος ἕνα ἀπέραντο ξενοδοχεῖο.

Δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια,
θυμᾶμαι τὴ χαρά τους καὶ τὴ λύπη τους
καμιὰ φορά, σὰ σταματήσω ἀκόμη
καμιὰ φορά, κοντὰ στὴ θάλασσα, σὲ κάμαρες γυμνὲς
μ᾿ ἕνα κρεββάτι σιδερένιο χωρὶς τίποτε δικό μου
κοιτάζοντας τὴ βραδινὴν ἀράχνη συλλογιέμαι
πὼς κάποιος ἑτοιμάζεται νὰ ῾ρθεῖ, πὼς τὸν στολίζουν
μ᾿ ἄσπρα καὶ μαῦρα ροῦχα μὲ πολύχρωμα κοσμήματα
καὶ γύρω του μιλοῦν σιγὰ σεβάσμιες δέσποινες
γκρίζα μαλλιὰ καὶ σκοτεινὲς δαντέλες,
πὼς ἑτοιμάζεται νὰ ῾ρθεῖ νὰ μ᾿ ἀποχαιρετήσει

ἢ μία γυναῖκα ἐλικοβλέφαρη βαθύζωνη
γυρίζοντας ἀπὸ λιμάνια μεσημβρινά,
Σμύρνη Ρόδο Συρακοῦσες Ἀλεξάντρεια,
ἀπὸ κλειστὲς πολιτεῖες σὰν τὰ ζεστὰ παραθυρόφυλλα,
μὲ ἀρώματα χρυσῶν καρπῶν καὶ βότανα,
πῶς ἀνεβαίνει τὰ σκαλιὰ χωρὶς νὰ βλέπει
ἐκείνους ποὺ κοιμήθηκαν κάτω ἀπ᾿ τὴ σκάλα.

Ξέρεις τὰ σπίτια πεισματώνουν εὔκολα, σὰν τὰ γυμνώσεις.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

" ΚΥΠΡΟΣ-ΚΡΗΤΗ 2011"- η έκθεση φωτογραφίας στα Χανιά


Μια όμορφη σύμπτωση και ευτυχής συγκυρία με οδήγησε σήμερα 6 Οκτώβρη, στην είσοδο της έκθεσης φωτογραφίας που αποτελεί αποτέλεσμα του διαγωνισμού φωτογραφίας "Κύπρος-Κρήτη 2011" και διοργανώθηκε από τον Φωτογραφικό Όμιλο ΤΕΥ-ΑΤΗΚ (Κύπρος) σε συνεργασία με την ΛΕ.Φ.ΚΙ. Χανίων, το Πολιτιστικό Κέντρο εργαζομένων ΟΤΕ Χανίων και την Ε.Φ.Ε.  Κρήτης.



Τα θέματα της έκθεσης είναι τρία, όπως ήταν και τα μέρη του διαγωνισμού:
1.Ελεύθερο 2.Αρχιτεκτονική  3. Ανθρώπινες σχέσεις
****************************
Σε περίοπτη θέση εκτίθενται τα βραβευμένα έργα όλων των κατηγοριών


Η έκθεση πραγματοποιήθηκε πρώτα στην Κύπρο τον Μάιο του 2011 
και από 1 Οκτωβρίου έχει ανοίξει τις πύλες της για το κοινό των Χανίων .


Χώρος: ΝΕΩΡΙΟ-ΜΟΡΟ, υπό την αιγίδα του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Χανίων

                                         Το Νοέμβριο  η έκθεση  θα μεταφερθεί στο Ηράκλειο.












Ο Φάρος-Χανιά ( 6/10/11-φωτογραφία Μ.Π.)

(Για περισσότερες πληροφορίες:www.lefkichania.gr)

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Το Τραγούδι του Εαυτού μου (Song of Myself) -Walt Whitman



Πιστεύω σε σένα ψυχή μου, ότι άλλο είμαι δεν πρέπει να ταπεινωθεί σε σένα,
Και εσύ δεν πρέπει να ταπεινωθείς σε εκείνο,

Τεμπέλιασε μαζί μου στη χλόη, χαλάρωσε το φράξιμο από το λαιμό σου,
Οχι λέξεις, όχι μουσική ή ρίμα, δεν θέλω, όχι συνήθεια ή νουθεσία, ούτε καν τις καλύτερες,
Μόνο η ηρεμία μου αρέσει, ο βόμβος απ' τη βαλβίδα της φωνής σου.

Αναπολώ πως κάποτε ξαπλώναμε, ένα τέτοιο διάφανο εαρινό πρωινό,
Πώς κούρνιαζες το κεφάλι σου μέσα στους γοφούς μου και μαλακά γυρνούσες ξανά πάνω μου,
Και απομάκρυνες το πουκάμισο από το στέρνο μου, και βύθιζες τη γλώσσα σου στην απογυμνωμένη καρδιά μου,
Και απλωνόσουν ώσπου να αγγίξεις τα γένια μου, και απλωνόσουν ώσπου να φτάσεις τα πόδια μου.

Έξαφνα αποκαλυπτόταν και ξεδιπλωνόταν γύρω μου γαλήνη και γνώση που υπερβαίνουν κάθε συζήτηση στη γη,
Και ξέρω πως το χέρι του Θεού είναι η επαγγελία του δικού μου,
Και ξέρω πως το πνεύμα του Θεού είναι ο αδερφός του δικού μου,
Και πως όλοι οι άντρες που γεννήθηκαν ποτέ, είναι και αδερφοί μου, και οι γυναίκες αδερφές και ερωμένες μου,
Και πως εσωτρόποιο της δημιουργίας είναι η αγάπη,
και απεριόριστα είναι τα αλύγιστα φύλλα ή αυτά που μαραίνονται στους αγρούς,
Και κάτω από εκείνα καφετιά μυρμήγκια είναι μέσα στα μικρά πηγάδια,
Και βρυώδη περιβλήματα στο σπειρωτό φράχτη, στοιβαγμένες πέτρες, αφροξυλιά, φλόμος και αγριοσταφίδα.

Στρατής Παρέλης-"Φεγγάρι δρασκελά τα σκαλοπάτια του Αύγουστου"

                   

  "Φεγγάρι δρασκελά τα σκαλοπάτια του Αύγουστου"



Φεγγάρι που βαφτίζεται στις γούρνες του καλοκαιριού..
Μέσα στον ύπνο μου χίλια λουλούδια κόκκινα
Ηχούν και αντηχούν όπως η μέρα τα ποτίζει έξαψη.
Στου ονείρου τα ρηχά σε βρίσκω και σε χάνω
Πεταλούδα θεότρελη, νίκη σε όλα, χαρά μου
Φτάνω από σένα ως το μέλλον των χελιδονιών
Και διαβάζω σωστά την γαλήνη.
Εμφύλιες μάχες δίνονται απ’ των εντόμων τους ατίθασους στρατούς
Εμφύλια πολεμά και μένα η καρδιά μου
Ενώ το φως σιγά σιγά ανέρχεται
Και φαίνεται και πάλι ο βίος θα καρπίσει.
Παράπονό μου λυρικό και αρμενάκι του πελάγου
Έτσι που πιάνει η μέρα και των άστρων τα πλεούμενα
Αποτραβιούνται μες τον μέγα ουρανό
Άσε με να σε μάθω όπως τα δίχτυα ανασύρεις από μια καλή ψαριά
Στίχων που είναι να χαρίσω σε όλους..

10.8.2011

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης-Θερμοπύλες

Θερμοπύλες

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες•
δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία•
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε•
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ' οι Μήδοι επι τέλους θα διαβούνε.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1903)



Αργύρης Χιόνης

  πηγή: ΒΑΚΧΙΚΟΝ

Το δωμάτιο άδειο. Πάνω απ΄το κεφάλι μου κρεμότανε μία λέξη απαστράπτουσα κι απειλητική σαν σπάθη. Όπου πήγαινα πήγαινε, όπου στεκόμουν στεκόταν. Πριν προλάβω να τη δέσω στο ποίημα, σκέφτηκα, θα μου κόψει το σβέρκο.
@  @  @
Υπάρχουν άλογα που συνεχίζουν να καλπάζουν ακόμα κι όταν είναι ξαπλωμένα στο γρασίδι.

Από τα «Εσωτικά τοπία» του 1991 και μετά ο ποιητής δεν επιστρέφει ποτέ ξανά σε σχήματα του παρελθόντος. Σχεδόν προφητικός, έχει γίνει ξανά ένας νέος του 21ου αιώνα, ο οποίος μιλάει σε ρυθμούς ραπ και χιπ χοπ, δημιουργεί μότο που εμπεριέχουν τη δύναμη του διαφημιστικού μηνύματος ή του συνθήματος στο πανό μιας πορείας, καταγράφει αλκοολούχα σφηνάκια που τα πίνεις απανωτά όρθιος σε ένα μεθυστικό μπαρ, για να επαναπροσδιορίσεις το πώς αντικρίζεις τον κόσμο. Ξαναλέω ότι δε μιλάμε ούτε για επιπολαιότητα, ούτε για επιφανειακότητα. Η προκατάληψη της ταύτισης της νεανικής αίσθησης με αυτά τα στοιχεία είναι μάλλον συντηρητική και σίγουρα φοβική.
Ξαναδιαλέγω στίχους:
Όταν πεθαίνει ο νεκροθάφτης, άλλοι νεκροθάφτες τον κηδεύουνε. Εμένα ωστόσο μου αρέσει να φαντάζομαι ότι στην τελευταία του κατοικία τον οδηγούνε οι νεκροί που ο ίδιος έθαψε όσο ζούσε, εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες που τους πρόσφερε, ή ακόμα ότι μόνος του, με το αργό, επίσημό του βήμα, μεταφέρει τον εαυτό του ως το μνήμα όπου χώνεται και από πάνω του τραβά το χώμα σαν κουβέρτα. 

@  @  @
Βαρύ φορτίο για τον άνθρωπο η ψυχή, αφάνταστα βαρύ για τόσο αδύναμο σκαρί. Πάλι καλά που το ταξίδι δεν κρατά πολύ.
@  @  @
Μονάχα όταν τρώμε ή κοιμόμαστε δεν επιχειρούμε πράγματα που μας ξεπερνούν. Μονάχα τότε δεν διαπράττουμε το αμάρτημα της έπαρσης. Κι ίσως, ακόμα, όταν ερωτευόμαστε απλά, σαν ζώα.
@  @  @
Κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων μέσα σ΄ένα πηγάδι
@  @  @
Προσπαθώντας να συνθέσει ένα ποίημα στη γραφομηχανή, ανακαλύπτει, ξαφνικά, ότι ματώνουν τ΄ακροδάχτυλά του. Τα πλήκτρα έχουν γίνει αιχμηρά, οι λέξεις έχουν βγάλει αγκάθια, οι φράσεις φράχτες βάτων γίνανε, άβατος τόπος έγινε το ποίημα, μούλιασε το χαρτί στο αίμα.
«Αυτό δεν είναι ποίηση» σκέφτεται, «αυτό είναι σφαγή», κι αποφασίζει να εγκαταλείψει τη δολοφόνο μηχανή και να επιστρέψει στο μολύβι. Όμως κι αυτό δεν είναι επικίνδυνο; Κι αυτό δεν απειλούσε να τιναχτεί από το χέρι του, τα μάτια να του βγάλει;
Μονάχα με το δάχτυλο θα γράφει, στο εξής, τα ποιήματά του, μονάχα με το δάχτυλο, πάνω στην άμμο ή στο χιόνι ή στη σκόνη.
*****************************
Πέφτεις απ΄το κλαδί και κλαις. Γιατί; Δεν το ‘ξερες πως είσαι φύλλο;


της Μαίρης Αλεξοπούλου