ένα κείμενο:
Την ήττα που δέχτηκε απ’ αυτό το βλέμμα δεν θα την ξεχάσει ποτέ στη ζωή της. Ψέματα. Θα την ξεχάσει τώρα. Από εκδίκηση σε κάποια φράση όπως «φιλώ τα όμορφά σου μάτια». Από τα μάτια ως το ποίημα πεισματικά παραφρονεί στις δίνες που σε παίρνουν και σε πάνε σ’ έναν κόσμο αλλιώτικο από τον συνηθισμένο. Στο μυαλό κοχλάζει ένα χαρμάνι από ψέματα ρομαντισμού και διαστροφές αναλυμένες σε στίχους-ρουφήχτρες. Στην πλάτη της μια γάτα τη γδέρνει με τα νύχια. Μαυλισμός. Το μυαλό με τις παραβιασμένες πόρτες. Αλλά πρέπει να παίρνει και ανάσες στον πρόλογο της πυραμίδας. Σας αποστέλλω την εκδίκηση μαζί με την ερημιά μου σε συσκευασία εικοσιτεσσάρων ωρών. Γιατί δεν χωράμε στο ίδιο υστερόγραφο. Το πλησιέστερο υποκατάστατο ένας στίχος « οι μανικές μου εξάψεις κι αυτή η βακχεία δεν έχει παύσεις». Μιλήσαμε με στιχάκια στο μετρό των εφιαλτών. Είναι εκεί. Ανύπαρκτη. Μόνο ένα κενό στο βαγόνι τη δείχνει. Κι αυτό ψαλιδισμένο από χίλιες πλευρές. «Μπορείς να μου λύσεις όλες τις απορίες για τα πάντα απ’την ώρα που γεννήθηκα?» Δεν επιθυμώ κείμενα. Ανθρώπους ναι. Αυτούς δεν θα τους σπαταλήσω. Λέω πως είναι κάτι πολύτιμο οι άνθρωποι κι αυτό με φοβίζει και με προστατεύει μαζί. Της λείπει ένα συστατικό από τον αέρα που αναπνέει. «Το κοριτσάκι με τους αναπτήρες». Κι αυτός κούπες. Πού πήγε και τις βρήκε αφού τις έχω σπάσει όλες! Τώρα πρέπει να φύγει για δουλειά στο πλανητάριο.
Ω ναι! Θα βάλει φάρους στο διάστημα.
Για το τέλος κράτησε μια σύντομη υπογραφή.
Αναγνώστρια του μηδενός σας.
Την ήττα που δέχτηκε απ’ αυτό το βλέμμα δεν θα την ξεχάσει ποτέ στη ζωή της. Ψέματα. Θα την ξεχάσει τώρα. Από εκδίκηση σε κάποια φράση όπως «φιλώ τα όμορφά σου μάτια». Από τα μάτια ως το ποίημα πεισματικά παραφρονεί στις δίνες που σε παίρνουν και σε πάνε σ’ έναν κόσμο αλλιώτικο από τον συνηθισμένο. Στο μυαλό κοχλάζει ένα χαρμάνι από ψέματα ρομαντισμού και διαστροφές αναλυμένες σε στίχους-ρουφήχτρες. Στην πλάτη της μια γάτα τη γδέρνει με τα νύχια. Μαυλισμός. Το μυαλό με τις παραβιασμένες πόρτες. Αλλά πρέπει να παίρνει και ανάσες στον πρόλογο της πυραμίδας. Σας αποστέλλω την εκδίκηση μαζί με την ερημιά μου σε συσκευασία εικοσιτεσσάρων ωρών. Γιατί δεν χωράμε στο ίδιο υστερόγραφο. Το πλησιέστερο υποκατάστατο ένας στίχος « οι μανικές μου εξάψεις κι αυτή η βακχεία δεν έχει παύσεις». Μιλήσαμε με στιχάκια στο μετρό των εφιαλτών. Είναι εκεί. Ανύπαρκτη. Μόνο ένα κενό στο βαγόνι τη δείχνει. Κι αυτό ψαλιδισμένο από χίλιες πλευρές. «Μπορείς να μου λύσεις όλες τις απορίες για τα πάντα απ’την ώρα που γεννήθηκα?» Δεν επιθυμώ κείμενα. Ανθρώπους ναι. Αυτούς δεν θα τους σπαταλήσω. Λέω πως είναι κάτι πολύτιμο οι άνθρωποι κι αυτό με φοβίζει και με προστατεύει μαζί. Της λείπει ένα συστατικό από τον αέρα που αναπνέει. «Το κοριτσάκι με τους αναπτήρες». Κι αυτός κούπες. Πού πήγε και τις βρήκε αφού τις έχω σπάσει όλες! Τώρα πρέπει να φύγει για δουλειά στο πλανητάριο.
Ω ναι! Θα βάλει φάρους στο διάστημα.
Για το τέλος κράτησε μια σύντομη υπογραφή.
Αναγνώστρια του μηδενός σας.
