Η απουσία σου,
ο τόπος της γαλήνης μου
Τα κόκκινα σεντόνια στεγνά από κραυγές και αίματα
Τα παράθυρα μέσα στο φως
κι οι γάτες δεν τρομάζουν πια
με τη φωνή σου
Κάτω από τη λεμονιά ένα προς ένα
τα ψέματα σου σέπονται στην κάψα
του μεσημεριού
Αντηχούν και πάλι οι παφλασμοί του σπιτιού
Το τηλέφωνο, φωνή ευλογημένη φίλων
Οι άλλοι, σώπασαν για πάντα μέσα στο
ξεραμένο χώμα
Μόνο η νύχτα ακούει ακόμα τον τριγμό σου
και θλίβεται γι’ αυτούς που δε σε ξέρουν
ή δε σε έμαθαν ακόμα
Ένα κερί μονάχο καίει τις μνήμες κατά το σούρουπο
Ο τόπος της γαλήνης μου,
η ανυπαρξία σου
22_07_11
Μ.Κ.
