"Αφέντης του τόσο δα" - Παναγιώτης Α. Φερεντίνος

ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΕΡΕΝΤΙΝΟΣ  (ΑΘΗΝΑ)
της Μίνας Παπανικολάου
από την ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ
*******************************

1. "Αφέντης κι εσύ
του 2,5 Χ 6,5.
Να βγάλεις την οργή σου
το θυμό σου.
Απόγνωση , συγκατάβαση, μιζέρια.
Δικό σου είναι, "γδάρτο".
Αφέντης του "τόσο δα
κι εσύ.."

Μικρά περιθώρια, άπειρος κόσμος, ατέλειωτος καθώς δικός σου είναι. Είσαι ο μόνος ιδιοκτήτης τεσσάρων τοίχων με όσα περικλείουν και είναι ολόδικά σου. Συχνά οι τοίχοι μόνο ακούν κι εκείνοι μόνο γνωρίζουν πραγματικά τις αλήθειες μας. Μα ο Παναγιώτης Φερεντίνος απαιτεί ενδόμυχα την αποκάλυψη των εκδορών.. Των τοίχων; Των δικών του; Αδιάφορο.. Πάντως όλα τα λίγα ή πολλά τα ορίζει.

2. "Στα χαρτόκουτα
Θέλω απόψε να μπω
σ΄ ένα χαρτόκουτο
Αιόλου μεριά.
Είναι γλυκιά η βραδιά,
τίποτα δεν θα πάθω.
...................................
Εδώ να γείρω
κάτω
στο τσιμέντο
συντροφιά στο χαρτόκουτο,
δικιά σου παρέα."

Αιόλου μεριά.. Σκληρός, δυσπρόσιτος κόσμος, άνθρωποι έκθετοι κι εκτεθειμένοι σε χαρτόκουτα.. Ψυχές εύπλαστες πια, αδύναμες να αντιδράσουν σε καθετί.. Μα η βραδιά είναι γλυκιά στην Αιόλου απόψε. Τίποτα δεν θα πάθει χειρότερο ο επισκέπτης. Αρκεί να γείρει για λίγο μαζί σου/της.. Τσιμεντένια όρια συντροφικότητας.. Στην Αιόλου.. Συντροφικότητα του χαρτόκουτου. Εγκλωβισμένοι, κουλουριασμένοι εκεί κι ο κόσμος όλος.

3. «Μ’ ένα σημειωματάρι

Θεμιστοκλέους μεριά

να γράφω ορθός.

Άνθρωποι περνούνε

με κουνάνε

με χτυπούν με ώμο..

Δεν με πονούν..

Άγγιγμα είπαμε..»

Τι καταγράφει το μολύβι του; Σε πολυσύχναστες, αγριεμένες διασταυρώσεις αγγίζει κι αγγίζεται.. Αγγίζει με την αίσθηση του ολόρθου ανθρώπου που παρατηρεί το καθετί. Που επιτρέπει να τον σκουντούν, να τον σπρώχνουν, να τον αγνοούν. Μα με ματιά καθαρή και περήφανη παρατηρεί και καταγράφει τη ζωή εκ των έσω της. Όχι στο Κολωνάκι, ούτε στην Εκάλη αλλά στη Θεμιστοκλέους. Σε αυτούς τους δρόμους ο χρόνος μετράει αλλιώς, καθώς τον μετρούν κι οι άνθρωποι με διαφορετικά μέτρα και τον ζυγίζουν βιαστικοί, μετέωροι κι αδιάφοροι. Έστω κι έτσι, αγγίζουν..

4. «Ένα άσπρο, κάτασπρο Χ

έγραφε η μπλούζα σου

ένα βλέμμα κι έφυγες.

Ξανά φυγή, δεύτερη φυγή

…………………….

Κι η ματιά πίσω

Κοίταγα

Κοίταγα..

Όλη την Πανεπιστημίου κοίταγα.

Μήπως το πλήθος γίνει ξανά εσύ..»

 Χαμένος σε λεωφόρους αναζητά μάτια και ματιές αγαπημένες. Σε κάθε περαστικό, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε σχήμα κορμιού, σε κάθε βήμα ιδιότροπα στραμμένο πάνω του. Εκείνο το μπλουζάκι κατέληξε σηματωρός και συρματόπλεγμα.. Με ένα τεράστιο Χ, να λες πως δεν ήταν σύμπτωση κι αδιάφορο στην επιλογή του. Ένα Χ τεράστιο, σαν την αγωνιώδη του αναζήτηση..

5. «Αδιάφορος κόσμος
και πάντα έλεγα
τί θέλω
τί κάνω εδώ.
Βρέθηκες εσύ μια μέρα
κι άλλη
κι άλλη
κι είπα: "Νόημα"

Πασπαλισμένα με αστερόσκονη τα «μαύρα»εσώψυχα, μόνο με μια ματιά αλλάζει ο κόσμος κι όλα αρχίζουν αλλιώς! Το μουδιασμένο κι αδιάφορο πέρασμα από τη ζωή,  κλείνει τα ματωμένα βλέφαρα. Τα ανοίγει ξανά στο «Νόημα» που μόνο ο έρωτας ξέρει να δίνει στα πράγματα. Στη μικρή μαγική λέξη : Μαζί..

Ανακαλύψτε τον Παναγιώτη Φερεντίνο και δείτε μέσα από τα μάτια του έναν κόσμο δίπλα μας κι αντίκρυ..

Καλοτάξιδο

Κατερίνη

4/7/11