*********************************
Ο Γιάννης Κουρσιούμης είναι ένας νέος τραγουδοποιός, γεννημένος στη Θεσσαλονίκη όπου και ζει μέχρι σήμερα. Η ενασχόλησή του με τη μουσική ξεκίνησε σε πολύ μικρή ηλικία, συμμετέχοντας αρχικά σε σχολικές χορωδίες. Ουσιαστικά αυτοδίδακτος, μαγεύεται στην εφηβεία από τραγούδια Ελλήνων και ξένων τραγουδοποιών και αρχίζει σιγά-σιγά να σκαρώνει τα πρώτα δικά του τραγούδια. Η πρώτη του εμφη μπροστά σε κοινό γίνεται το 1994 στα πλαίσια του Φεστιβάλ Παιδείας του Δήμου Σταυρούπολης όπου και παρουσίασε ένα αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο. Από τότε μέχρι σήμερα πραγματοποιεί ζωντανές εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη αλλά και σε όλη την Ελλάδα, πότε μόνος με την κιθάρα του, πότε με ντουέτο, τρίο ή κουαρτέτο, παρουσιάζοντας τα τραγούδια του αλλά και τις αγαπημένες του συνθέσεις από το σύγχρονο ελληνικό ρεπερτόριο. Στο πρώτο του CD που κυκλοφορεί από τη ΛΥΡΑ με τίτλο «Ήρθες αργά», ο Γιάννης Κουρσιούμης παρουσιάζει δεκατρία τραγούδια του, ένα δοκίμιο από καρδιάς -όπως λέει ο ίδιος- ένα άνοιγμα, μια απόπειρα να μοιραστεί τις σκέψεις και τις μελωδίες του και να συναντηθεί μέσω των τραγουδιών του με ακροατές που έχουν τις ίδιες ανησυχίες. Η μουσική και οι στίχοι σε όλα τα τραγούδια είναι του Γιάννη Κουρσιούμη εκτός από τους στίχους στο τραγούδι «Φέρετρα πλωτά (Ωδή στον ασυρματιστή Ν.Κ.)» που είναι αφιερωμένο στον Νίκο Καββαδία και είναι του Γιώργου Ποτίδη. Ο Γιάννης Κουρσιούμης τονίζει ότι πρόκειται για μια συλλογική προσπάθεια αφού όλοι οι φίλοι μουσικοί που συμμετέχουν έβαλαν τις ιδέες τους και πάνω απ όλα την αγάπη τους γι αυτή την πρώτη του δουλειά. Ένα άλμπουμ που σε κάθε ακρόαση αποκαλύπτει και κάτι παραπάνω από τη γοητεία του. *
Ένα πρωί, βρέθηκε στα χέρια μου η ποιητική συλλογή, αδημοσίευτη, του Γιάννη Κουρσιούμη. Οι διαδρομές των λέξεων, των στίχων, της μουσικής, των ακατέργαστων δακρίων ή των κατεργασμένων λυγμών ακούγονται δυνατά, ξεπροβάλουν με πείσμα ανάμεσα σε σιωπές βροντερές και έρχονται πλάι σου εκεί που δεν το περιμένεις και σου μιλούν. Είναι αλήθεια, σου μιλούν.
Κραυγάζουν την ταυτότητα του δημιουργού τους, σε μια απέλπιδα αλλά επίμονη προσπάθεια ανεύρεσης της ταυτότητάς του. «Είμαι, είμαι, είμαι.. Υπάρχω». Αδύνατον ο δημιουργός να συμβιβαστεί με την ισοπέδωση, την πανομοιότυπη κακέκτυπη εξομοίωση όλων. Της μουσικής, των λέξεων, των στίχων, της αγωνίας για την καθημερινότητα, της αγωνίας των ανθρώπων γύρω του. Είμαι κι αφού είμαι, δεν θα μείνω σιωπηλός. Θα μιλώ, θα τραγουδώ, θα γράφω, θα αγγίζω, θα φεύγω.. Μα πρώτα, ας βρω εμένα, λέει ο Γιάννης Κουρσιούμης
33
Αρχίζω από εδώ
33 βήματα πριν τον τριακοστό τρίτο σταθμό αποβίβασης-επιβίβασης.
Με άσπρα μαλλιά και ζάρες στο μέτωπο.
Πιο ώριμος από χθες.
Πιο ανυποψίαστος για το αύριο.
33 σκαλοπάτια πριν τον τριακοστό τρίτο όροφο αυτού του ουρανοξύστη που δεν έχω ιδέα που τελειώνει.
Με ρόζους στα χέρια και φλεγόμενες πληγές στα πέλματα.
Πιο κουρασμένος από χθες.
Πιο αδιάφορος για το αύριο.
Θ' αρχίσω από δω…
33 μέρες πριν τα 33.
Με τον Θεό στο κεφάλι μου
Τον Χριστό στη καρδιά μου
Τον σταυρό στην πλάτη μου…
Έχει ανηφόρα ακόμη…
Σκουπίζω τον ιδρώτα μου και συνεχίζω...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ώρες που η προσήλωση στην αναζήτηση της αλήθειας, κουράζει, ανατρέπει την υπόσχεση της αντοχής, ανατρέχει στις πιο ακραίες λύσεις ανεύρεσης της αλήθειας.. Τον τρελό να ρωτήσουμε, λέει. Γνωρίζοντας καλά ποιος κληρονομεί Παράδεισους. Τον μέθυσο, στην απώλεια της μνήμης του, το άδολο παιδί, την αγία ψυχή του ωραιοποιημένου έρωτα, ίσως. Εκείνοι γνωρίζουν καλά. Ο δημιουργός γνωρίζει το δρόμο, αναγνωρίζει τα σημάδια όπου κι αν τα συναντήσει, έχει τις απαντήσεις που αναζητά, θέλει όμως να βεβαιωθεί πως έχει υποδείξει τον υπαίτιο για το αντίθετο. Η αναζήτηση της αλήθειας του, συνεχίζεται:
Τον τρελό τον τρελό!
Αυτόν να ρωτήσουμε!
Αυτός να μας πει από πού πηγαίνουν για
τον παράδεισο.
Ν’ ακολουθήσουμε τα χνάρια του!
Τον μέθυσο!
Αυτός να μας δείξει το μονοπάτι για τη
μνήμη και τη λήθη.
Να παλέψουμε στην αρένα του μυαλού του.
Το παιδί!
Να μοιραστούμε μαζί του την ευτυχία
της άγνοιας.
Εσένα να ρωτήσουμε!
Να μας διδάξεις το θαύμα της
συγχώρεσης.
Να μας μάθεις το μυστικό της Θεϊκής
υπόστασης.
Να ρωτήσουμε τον καθρέφτη...
Να μας δείξει τον αίτιο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Οι δύο όψεις του νομίσματος, του κλήρου που τραβά στη ζωή και πετυχαίνει είτε τον πρώτο λαχνό είτε όχι, του επιτρέπει να εντοπίσει την δισυπόστατη φύση του. Πόσο ειλικρινές! Κανένας δεν κατέχει ούτε κατέχεται εάν ο ίδιος δεν το επιθυμήσει ,εάν ο ίδιος δεν το επιτρέψει. Οι αλυσίδες βαραίνουν όσο το ειδικό βάρος που τους δίνουμε είναι αυτό του ατσαλιού. Μα και ποιος έμεινε σκλαβωμένος εάν δεν υπέμεινε στωϊκά και φιλοσοφημένα τη σκλαβιά του; Και πόσοι το παραδέχονται ευθαρσώς;
Είμαι:
«Είμαι η αλυσίδα που με δεσμεύει...»
«Είμαι το παρόν που δεν τολμώ να κάνω παρελθόν
και το μέλλον που φοβάμαι να ζήσω...»
ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ
ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ
ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ
ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ
«Είμαι το παράθυρο της απόδρασής μου...»
«Είμαι το κλειδί της ελευθερίας μου...»
Η στιχουργική και η μελοποίηση τον κερδίζει, γνωρίζοντας πως έτσι θα ταξιδέψουν οι λέξεις του και τα βαθύτερα νοήματά τους πιο εύκολα και θα πλησιάζουν ή θα αγγίξουν τις καρδιές των ακροατών του. Ευγενική φυσιογνωμία, προσεγγίζει ποιητικά την πραγματικότητα και μόνο όταν θέλει να νοιώσει απόλυτα ελεύθερος, επιτρέπει στον εαυτό του την αποδέσμευση από τη ρίμα που έτσι κι αλλιώς αγαπά. Μα ό,τι αγαπούμε και μας αγαπά δεν φεύγει ποτέ. Με ρίμα χαρίζει τα τραγούδια του, με ελευθερόστιχο συνομιλεί με τον εαυτό του, καταγράφει αυθόρμητα τις σκέψεις του, τις αγωνίες του, τα όνειρα και τα ταξίδια τα ανομολόγητα, που όμως και μόνο που έχουν καταγραφεί στο υποσυνείδητο ως επιθυμίες, το μόνο που τους λείπει είναι η απόφαση να γίνουν ταξίδια με συγκεκριμένο προορισμό:
Θέλω μια μέρα να φορέσω τα πράσινα παπούτσια μου, εκείνα που μ' αρέσουν.
Να βγω μία βόλτα στους δρόμους που συνηθίζω να τριγυρνάω, να χάνομαι.
Εκεί που σε συνάντησα για πρώτη φορά.
Στις πέτρες που ακόμα και σήμερα όταν περνάω, κάθομαι ώρες και μιλάω μαζί τους.
Εκεί που περπατήσαμε μαζί.
Στα καλοκαιρινά μικρά "cafe" ,στα bar…
Να περπατώ σφυρίζοντας ανέμελα σαν παιδί, όπως θυμάσαι.
Κι ύστερα να γρηγορέψω το βήμα μου κι από τα στενά της Άνω πόλης να τρέξω μέχρι το Χορτιάτη ή μέχρι τη Χαλκιδική.
Δεν έχει σημασία…
Να συρθώ έρποντας με το σώμα μου μέχρι το Μανχάιμ*…
Να βουτήξω με φόρα στο Ρήνο και με μια ανάσα να βγω στη Μελβούρνη…
Ύστερα γρήγορα-γρήγορα, υπομονετικά και με αίματα στις παλάμες, ν' ανοίξω μια τρύπα τόσο βαθιά που να με βγάλει πίσω.
Στο σπίτι.
Στην πραγματικότητα.
Στο κρεβάτι.
Ψυθιρίζοντας λαχανιασμένος "δεν ήταν κανείς εκεί"…
Κανείς.
*Mannheim:πόλη της νότιας Γερμανίας στα βορειοδυτικά του ομόσπονδου κρατιδίου της Βάδης-Βυτεμβέργης
Η επιστροφή στην πραγματικότητα είναι συνήθως σκληρή. Οι απαντήσεις δόθηκαν ή δεν ταυτοποιήθηκαν με το ξημέρωμα της νέας μέρας. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Οι αγωνίες, οι υπαρξιακές αναζητήσεις δεν σταματούν ποτέ, Στο δρόμο της αναζήτησης της ευτυχίας που περνά και καταλήγει στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, ο Γιάννης Κουρσιούμης, όπως όλοι μας, αμφιβάλλει και ανατρέπει αμφισβητώντας τα δεδομένα της μέχρι τώρα αναζήτησής του-αν και γνωρίζει καλά τις απαντήσεις- τις τόσο ανθρώπινες.. Φοβάται σίγουρα , μα πιο σίγουρο ακόμα είναι πως αντέχει.
Και τώρα;
Τι;
Να πείσω οριστικά τον εαυτό μου πως
φοβάμαι ή να ψιθυρίσω ασθμαίνοντας
«αντέχω»;
Με την ευχή να απολαύσετε την ποίησή του, όπως αρκετοί από εσάς θα έχετε σίγουρα απολαύσει τη μουσική του, σας παραδίδω τους στίχους του για να ξαναβρείτε τον Γιάννη Κουρσιούμη.
Τον ευχαριστώ από καρδιάς, που μου εμπιστεύτηκε τα κείμενά του
Κατερίνη 25/9/11
* Πηγή βιογραφικού: περιοδικό «Μουσικόραμα»
