Δεν ξέρω πως ,δεν ξέρω που ,δεν ξέρω πότε ,όμως τα βράδια
κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
κι η μουσική είναι φίλη μας - και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμενων η περνούν μες
στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ ένα δρόμο η ένα παράθυρο
και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ τη νιότη μας -το μέλλον είναι άγνωστο
το παρελθόν ένα αίνιγμα
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ ένα λυγμό
οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θα ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση
Α , πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα -τι έρωτες Θεέ μου ,τι ηδονές
τι όνειρα ,
ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.
