Κοίτα με-(Ασημίνα) Μίνα Παπανικολάου-κείμενα της νεότητας

Βάφτηκε μόνο του, σαν από θαύμα (;) μαύρο το σύμπαν
Έτσι, για να χωράει η αλήθεια των ανθρώπων.
Πικρή και θαυματουργή !


Μάτια σκοτεινά
φωνές υπόκωφες
ξεγλιστρούν για λίγο απο το καβούκι τους
και σε ποτίζουν διάφανο καημό


Μα εσύ να  προστρέχεις στις πανσέληνες νύχτες
και στων άστρων τα μεταξωτά πανωσέντονα 
να υφαίνεις τις λύπες σου
να κάθεσαι ανακούκουρδα και να προσεύχεσαι μάτια μου..
Να ορμάς στον ήλιο και να του φωνάζεις: Κοίτα με αν μπορείς!