Οι Προσευχές των Ναυτικών-Ν.Καββαδίας

Οι Προσευχές των Ναυτικών
Οι Γιαπωνέζοι ναυτικοί, προτού κοιμηθούν,
βρίσκουν στην πλώρη μια γωνιά που δεν πηγαίνουν άλλοι
κι ώρα πολλή προσεύχονται βουβοί, γονατιστοί
μπρος σ ένα Βούδα κίτρινο που σκύβει το κεφάλι.

Κάτι μακριά ως τα πόδια τους φορώντας νυχτικά,
μασώντας οι ωχροκίτρινοι μικροί Κινέζοι ρύζι,
προφέρουνε με την ψιλή φωνή τους προσευχές
κοιτώντας μια χάλκινη παγόδα που καπνίζει.

Οι Κούληδες με την βαριά βλακώδη τους μορφή
βαστούν σκυφτοί τα γόνατα κοιτώντας πάντα κάτου,
κι οι Αράπηδες σιγοκουνάν το σώμα ρυθμικά,
κατάρες μουρμουρίζοντας ενάντια του θανάτου.

Οι Ευρωπαίοι τα χέρια τους κρατώντας ανοιχτά,
εκστατικά προσεύχονται γιομάτοι από ικεσία
και ψάλουνε καθολικές ωδές μουρμουριστά,
που έμαθαν όταν πήγαιναν μικροί στην εκκλησία.

Και οι Έλληνες, με τη μορφή τη βασανιστική,
από συνήθεια κάνουνε, πριν πέσουν, το σταυρό τους
κι αρχίζοντας με σιγανή φωνή « Πάτερ ημών...»
το μακρουλό σταυρώνουνε λερό προσκέφαλό τους.

Δεν είσαι όνειρο-Κώστας Μίσσιος

Εφηβικής φαντασίας
γερμένος πλάι
στους διθυραμβικούς ελιγμούς
των χαμογέλων σου
ενστερνίζομαι ακατάπαυστα
τους ζέφυρους των χειλιών σου
Χρόνια και χρόνια
έσπερνα προσανάμματα
των επιθυμιών μου
στις αγκαλιές
των ποταπών εκμεταλλευτών
των επιθυμιών μας.
Χρόνια και χρόνια
τραγουδούσα σαν υλοτόμος στα δάση
κοντά στα πέταλα των θάμνων....

(απόσπασμα ) Μυτιλήνη 1938

H δύση-Γ. Λιάκος

Βαθειά στο πέλαγος χρυσή φωτιά χύθηκε η δύση

κι άναψε φλόγες τα πανιά των καραβιών

κι εδώ προς την ακρογιαλιά που η νύχτα έχει αρχίσει

αστέρια πέφτουν απ΄τις άκρες των κουπιών.

****

Μαύρες μες στα μαβιά νερά, σκιές περνούν οι βάρκες

από χαρά βαριές και νιάτα και φωνές

κι ενώ βουβαίνονται οι ψυχές και φλόγες είναι οι σάρκες

παίζουν το κύμα κι ο έρωτας, στις αμμουδιές.

απόσπασμα (Μυτιλήνη  1911)

Ο τραγουδοποιός και ποιητής ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΡΣΙΟΥΜΗΣ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) της Μίνας Παπανικολάου

*********************************

Ο Γιάννης Κουρσιούμης είναι ένας νέος τραγουδοποιός, γεννημένος στη Θεσσαλονίκη όπου και ζει μέχρι σήμερα. Η ενασχόλησή του με τη μουσική ξεκίνησε σε πολύ μικρή ηλικία, συμμετέχοντας αρχικά σε σχολικές χορωδίες. Ουσιαστικά αυτοδίδακτος, μαγεύεται στην εφηβεία από τραγούδια Ελλήνων και ξένων τραγουδοποιών και αρχίζει σιγά-σιγά να σκαρώνει τα πρώτα δικά του τραγούδια. Η πρώτη του εμφη μπροστά σε κοινό γίνεται το 1994 στα πλαίσια του Φεστιβάλ Παιδείας του Δήμου Σταυρούπολης όπου και παρουσίασε ένα αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο. Από τότε μέχρι σήμερα πραγματοποιεί ζωντανές εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη αλλά και σε όλη την Ελλάδα, πότε μόνος με την κιθάρα του, πότε με ντουέτο, τρίο ή κουαρτέτο, παρουσιάζοντας τα τραγούδια του αλλά και τις αγαπημένες του συνθέσεις από το σύγχρονο ελληνικό ρεπερτόριο. Στο πρώτο του CD που κυκλοφορεί από τη ΛΥΡΑ με τίτλο «Ήρθες αργά», ο Γιάννης Κουρσιούμης παρουσιάζει δεκατρία τραγούδια του, ένα δοκίμιο από καρδιάς -όπως λέει ο ίδιος- ένα άνοιγμα, μια απόπειρα να μοιραστεί τις σκέψεις και τις μελωδίες του και να συναντηθεί μέσω των τραγουδιών του με ακροατές που έχουν τις ίδιες ανησυχίες. Η μουσική και οι στίχοι σε όλα τα τραγούδια είναι του Γιάννη Κουρσιούμη εκτός από τους στίχους στο τραγούδι «Φέρετρα πλωτά (Ωδή στον ασυρματιστή Ν.Κ.)» που είναι αφιερωμένο στον Νίκο Καββαδία και είναι του Γιώργου Ποτίδη. Ο Γιάννης Κουρσιούμης τονίζει ότι πρόκειται για μια συλλογική προσπάθεια αφού όλοι οι φίλοι μουσικοί που συμμετέχουν έβαλαν τις ιδέες τους και πάνω απ όλα την αγάπη τους γι αυτή την πρώτη του δουλειά. Ένα άλμπουμ που σε κάθε ακρόαση αποκαλύπτει και κάτι παραπάνω από τη γοητεία του. *

Ένα πρωί, βρέθηκε στα χέρια μου η ποιητική συλλογή, αδημοσίευτη, του Γιάννη Κουρσιούμη. Οι διαδρομές των λέξεων, των στίχων, της μουσικής, των ακατέργαστων δακρίων ή των κατεργασμένων λυγμών ακούγονται δυνατά, ξεπροβάλουν με πείσμα ανάμεσα σε σιωπές βροντερές και έρχονται πλάι σου εκεί που δεν το περιμένεις και σου μιλούν. Είναι αλήθεια, σου μιλούν.

Κραυγάζουν την ταυτότητα του δημιουργού τους, σε μια απέλπιδα αλλά επίμονη προσπάθεια ανεύρεσης της ταυτότητάς του. «Είμαι, είμαι, είμαι.. Υπάρχω». Αδύνατον ο δημιουργός να συμβιβαστεί με την ισοπέδωση, την πανομοιότυπη κακέκτυπη εξομοίωση όλων. Της μουσικής, των λέξεων, των στίχων, της αγωνίας για την καθημερινότητα, της αγωνίας των ανθρώπων γύρω του. Είμαι κι αφού είμαι, δεν θα μείνω σιωπηλός. Θα μιλώ, θα τραγουδώ, θα γράφω, θα αγγίζω, θα φεύγω.. Μα πρώτα, ας βρω εμένα, λέει ο Γιάννης Κουρσιούμης

 33

Αρχίζω από εδώ

33 βήματα πριν τον τριακοστό τρίτο σταθμό αποβίβασης-επιβίβασης.

Με άσπρα μαλλιά και ζάρες στο μέτωπο.

Πιο ώριμος από χθες.

Πιο ανυποψίαστος για το αύριο.

33 σκαλοπάτια πριν τον τριακοστό τρίτο όροφο αυτού του ουρανοξύστη που δεν έχω ιδέα που τελειώνει.

Με ρόζους στα χέρια και φλεγόμενες πληγές στα πέλματα.

Πιο κουρασμένος από χθες.

Πιο αδιάφορος για το αύριο.

Θ' αρχίσω από δω…

33 μέρες πριν τα 33.

Με τον Θεό στο κεφάλι μου

Τον Χριστό στη καρδιά μου

Τον σταυρό στην πλάτη μου…

Έχει ανηφόρα ακόμη…

Σκουπίζω τον ιδρώτα μου και συνεχίζω...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ώρες που η προσήλωση στην αναζήτηση της αλήθειας, κουράζει, ανατρέπει την υπόσχεση της αντοχής, ανατρέχει στις πιο ακραίες λύσεις ανεύρεσης της αλήθειας.. Τον τρελό να ρωτήσουμε, λέει. Γνωρίζοντας καλά ποιος κληρονομεί Παράδεισους. Τον μέθυσο, στην απώλεια της μνήμης του, το άδολο παιδί, την αγία ψυχή του ωραιοποιημένου έρωτα, ίσως. Εκείνοι γνωρίζουν καλά. Ο δημιουργός  γνωρίζει το δρόμο, αναγνωρίζει τα σημάδια όπου κι αν τα συναντήσει, έχει τις απαντήσεις που αναζητά, θέλει όμως να βεβαιωθεί πως έχει υποδείξει τον υπαίτιο για το αντίθετο. Η αναζήτηση της αλήθειας του, συνεχίζεται:

Τον τρελό τον τρελό!

Αυτόν να ρωτήσουμε!

Αυτός να μας πει από πού πηγαίνουν για 

τον παράδεισο.

Ν’ ακολουθήσουμε τα χνάρια του!

Τον μέθυσο!

Αυτός   να μας δείξει το μονοπάτι για τη 

μνήμη και τη λήθη.

Να παλέψουμε στην αρένα του μυαλού του.

Το παιδί!

Να μοιραστούμε μαζί του την ευτυχία 

της άγνοιας.

Εσένα να ρωτήσουμε!

Να μας διδάξεις το θαύμα της 

συγχώρεσης.

Να μας μάθεις το μυστικό της Θεϊκής 

υπόστασης.

Να ρωτήσουμε τον καθρέφτη...

Να μας δείξει τον αίτιο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Οι δύο όψεις του νομίσματος, του κλήρου που τραβά στη ζωή και πετυχαίνει είτε τον πρώτο λαχνό είτε όχι, του επιτρέπει να εντοπίσει την δισυπόστατη φύση του. Πόσο ειλικρινές!  Κανένας δεν κατέχει  ούτε κατέχεται εάν ο ίδιος δεν το επιθυμήσει ,εάν ο ίδιος δεν το επιτρέψει. Οι αλυσίδες βαραίνουν  όσο το ειδικό βάρος που τους δίνουμε είναι αυτό του ατσαλιού. Μα και ποιος έμεινε σκλαβωμένος εάν δεν υπέμεινε στωϊκά και φιλοσοφημένα τη σκλαβιά του; Και πόσοι το παραδέχονται ευθαρσώς;

Είμαι:

«Είμαι η αλυσίδα που με δεσμεύει...»

«Είμαι το παρόν που δεν τολμώ να κάνω παρελθόν

και το μέλλον που φοβάμαι να ζήσω...»

                                           

                                                                       

                                                                ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ

                                                                          ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ

                                                                                    ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ

                                                                                              ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ

            «Είμαι το παράθυρο της απόδρασής μου...»

          «Είμαι το κλειδί της ελευθερίας μου...»

Η στιχουργική και η μελοποίηση τον κερδίζει, γνωρίζοντας πως έτσι θα ταξιδέψουν οι λέξεις του και τα βαθύτερα νοήματά τους πιο εύκολα και θα πλησιάζουν ή θα αγγίξουν τις καρδιές των ακροατών του. Ευγενική φυσιογνωμία, προσεγγίζει ποιητικά την πραγματικότητα  και μόνο όταν θέλει να νοιώσει απόλυτα ελεύθερος,  επιτρέπει στον εαυτό του την αποδέσμευση από τη ρίμα που έτσι κι αλλιώς αγαπά. Μα ό,τι αγαπούμε και μας αγαπά δεν φεύγει ποτέ. Με ρίμα χαρίζει τα τραγούδια του, με ελευθερόστιχο συνομιλεί με τον εαυτό του, καταγράφει αυθόρμητα τις σκέψεις του, τις αγωνίες του, τα όνειρα και τα ταξίδια τα ανομολόγητα, που όμως και μόνο που έχουν καταγραφεί στο υποσυνείδητο ως επιθυμίες, το μόνο που τους λείπει είναι η απόφαση να γίνουν ταξίδια με συγκεκριμένο προορισμό:

Θέλω μια μέρα να  φορέσω τα πράσινα παπούτσια μου, εκείνα που μ' αρέσουν.

Να βγω μία βόλτα στους δρόμους που συνηθίζω να τριγυρνάω, να χάνομαι.

Εκεί που σε συνάντησα για πρώτη φορά.

Στις πέτρες που ακόμα και σήμερα όταν περνάω, κάθομαι ώρες και μιλάω μαζί τους.

Εκεί που περπατήσαμε μαζί.

Στα καλοκαιρινά μικρά "cafe" ,στα bar…

Να περπατώ σφυρίζοντας ανέμελα σαν παιδί, όπως θυμάσαι.

Κι ύστερα να γρηγορέψω το βήμα μου κι από τα στενά της Άνω πόλης  να τρέξω μέχρι το Χορτιάτη ή μέχρι τη Χαλκιδική.

Δεν έχει σημασία…

Να συρθώ έρποντας με το σώμα μου μέχρι το Μανχάιμ*…

Να βουτήξω με φόρα στο Ρήνο και με μια ανάσα να βγω στη Μελβούρνη…

Ύστερα γρήγορα-γρήγορα, υπομονετικά και με αίματα στις παλάμες, ν' ανοίξω μια τρύπα τόσο βαθιά που να με βγάλει  πίσω.

Στο σπίτι.

Στην πραγματικότητα.

Στο κρεβάτι.

Ψυθιρίζοντας λαχανιασμένος "δεν ήταν κανείς εκεί"…

Κανείς.

*Mannheim:πόλη της νότιας Γερμανίας στα βορειοδυτικά του ομόσπονδου κρατιδίου της Βάδης-Βυτεμβέργης

Η επιστροφή στην πραγματικότητα είναι συνήθως σκληρή. Οι απαντήσεις δόθηκαν  ή δεν ταυτοποιήθηκαν με το ξημέρωμα της νέας μέρας. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Οι αγωνίες, οι υπαρξιακές αναζητήσεις δεν σταματούν ποτέ, Στο δρόμο της αναζήτησης της ευτυχίας που περνά και καταλήγει στην ψυχή  του κάθε ανθρώπου, ο Γιάννης Κουρσιούμης, όπως όλοι μας, αμφιβάλλει και ανατρέπει αμφισβητώντας τα δεδομένα της μέχρι τώρα αναζήτησής του-αν και γνωρίζει καλά τις απαντήσεις- τις τόσο ανθρώπινες.. Φοβάται σίγουρα , μα πιο σίγουρο ακόμα είναι πως αντέχει.

Και τώρα;

Τι;

Να πείσω οριστικά τον εαυτό μου πως 

φοβάμαι ή να ψιθυρίσω ασθμαίνοντας 

«αντέχω»;

Με την ευχή να απολαύσετε την ποίησή του, όπως αρκετοί από εσάς θα έχετε σίγουρα απολαύσει τη μουσική του, σας παραδίδω τους στίχους του για να ξαναβρείτε τον Γιάννη Κουρσιούμη.

Τον ευχαριστώ από καρδιάς, που μου εμπιστεύτηκε τα κείμενά του

Κατερίνη  25/9/11

* Πηγή βιογραφικού: περιοδικό «Μουσικόραμα»

Ορυχεία της λύπης-Σοφία Στρέζου

..

video:Sofia Strezou

music:John Sokoloff-Espano Russo

***************************

Ορυχεία της λύπης

Θλιμμένο το βλέμμα, ακίνητο
στον αντίλαλο λυγμού που δυναμιτίστηκε
στα ορυχεία της λύπης
συγκρατώντας στη μνήμη
την ηχώ του χρόνου
αντέχοντας εκρήξεις
στα πετρώματα της ανάμνησης.

Πονάνε οι πέτρες
με τα θραύσματα να ματώνουν δάκρυα
στα εξορυγμένα ορυχεία
συναισθημάτων που έληξαν
στη γη σωμάτων που πολύ αγαπήθηκαν
τότε που μαζί έπιναν
του ονείρου ακριβό απόσταγμα
μεθώντας με αναφιλητά χαράς
κι αντιγράφοντας νύχτες
στον φλοιό της σελήνης
επιθυμώντας να μείνει
η αιωνιότητα των αισθήσεων.

Μην-Αλκυόνη Παπαδάκη

Μην με ψάχνεις να με βρεις στις άκρες των γκρεμών
που συνηθίζω να περιφέρομαι.
Ούτε στα κιόσκια της απόγνωσης
Ούτε στ΄απομεσήμερα του ονείρου μου
Ούτε στα δειλινά του έρωτά μου
Πάντως, στο λέω, μην ανησυχείς. Περνάω καλά.

Είμαι κρυμμένη σ΄ένα όστρακο στο βάθος του ωκεανού.
Εκεί μαθαίνω τα τραγούδια των κοραλλιών.
Περίμενέ με.
Θάρθω να στα φέρω..

Ακόμα κι αν -Αλκυόνη Παπαδάκη

Ακόμα κι αν σμιλεύεις τις μέρες σου πάνω στον βράχο, συνέχισε να το κάνεις.
Ακόμα κι αν μέσα στην παραζάλη έχασες τη σμίλη σου
χρησιμοποίησε εν ανάγκη τα νύχια σου.
Συνέχισε.
Αν δε χάσεις το σφυγμό του πόθου σου,
αν δεν χάσεις την ηδονή ν΄ανοίγεις αυλακιές στα όνειρα που τίποτα δεν σου υποσχέθηκαν, τότε..
Άκου  με που σου λέω...


Κάποια νύχτα
εκεί που δεν το περιμένεις
Θάρθει ο Θεός νυχοπατώντας να πιει νερό
απ΄τη μικρή λακούβα του βράχου σου

Κοίτα με-(Ασημίνα) Μίνα Παπανικολάου-κείμενα της νεότητας

Βάφτηκε μόνο του, σαν από θαύμα (;) μαύρο το σύμπαν
Έτσι, για να χωράει η αλήθεια των ανθρώπων.
Πικρή και θαυματουργή !


Μάτια σκοτεινά
φωνές υπόκωφες
ξεγλιστρούν για λίγο απο το καβούκι τους
και σε ποτίζουν διάφανο καημό


Μα εσύ να  προστρέχεις στις πανσέληνες νύχτες
και στων άστρων τα μεταξωτά πανωσέντονα 
να υφαίνεις τις λύπες σου
να κάθεσαι ανακούκουρδα και να προσεύχεσαι μάτια μου..
Να ορμάς στον ήλιο και να του φωνάζεις: Κοίτα με αν μπορείς!

Τρεις Φορές η Αλήθεια - Οδ. Ελύτης

Ι

Μετατόπιζε το αγριοπούλι πιτ-πιτ πάνω στους βράχους την αλήθεια
Μες στις γούβες τ' αρμυρό νερό τλιπ-τλιπ όλο τσιμπολογούσε
Κάτι κάτι Κάτι πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει

Μα την πίστη μου άγιασα να περιμένω
Πέταξα γένι καλογερικό που όλο χάιδευα κι έξυνα
Κάτι κάτι Κάτι άλλο να βρεθεί

Κάποια φορά το πήρ' απόφαση
Τράβηξα έτσι όπως τραβάς μια βάρκα στη στεριά τον άνθρωπο από μέρος που να βλέπεις μέσα του

-Ε ποιος είναι αυτός;- Ο φονιάς που πέρασε - Κι ο τόσος σαματάς
γιατί;-Το γεράκι το γεράκι φτάνει έφτασε - Καλά και ποιος ορίζει εδώ;
- Ούτις Ούτις - Δεν άκουσα ποιος λέει;

Αλλά κιόλας λιγόστευαν τα λόγια Τι να πεις πια Τέτοια η αλήθεια.

ΙΙ

Τέτοια η αλήθεια Όταν αποτραβήχτηκαν τα λόγια τι να πεις πια
φάνηκε περιτριγυρισμένο κυπαρίσσια σαν παλιό υποστατικό το πέλαγος

Καθισμένη στα ρηχά μια γυναίκα πέτρινη κει που χτενίζονταν
απόμεινε με το χέρι της ψηλά στον αέρα Δυο βαπόρια πέρα ταξιδεύανε
όλο καπνούς δίχως να προχωράνε Και παντού στις βρύσες
και στα δεντρολίβανα εκμυστηρευμένο ένα πάτερ ημών που ανέβαινε
πριχού σπάσει σε δρόσο

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς εγώ που αγάπησα εγώ που τήρησα
το κορίτσι μου σαν όρκο που 'φτασα να πιάνω τον ήλιο απ' τα
φτερά σαν πεταλούδα Πάτερ ημών

Μ' ένα τίποτα έζησα.

III

Μ' ένα τίποτα έζησα Μονάχα οι λέξεις δε μου αρκούσανε Σ' ενός
περάσματος αέρα ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή τ' αυτιά μου φχιά
φχιού φχιού εσκαρφίστηκα τα μύρια όσα Τι γυαλόπετρες
φούχτες τι καλάθια φρέσκες μέλισσες και σταμνιά φουσκωτά όπου
άκουγες ββββ να σου βροντάει ο αιχμάλωτος αέρας

Κάτι κάτι Κάτι δαιμονικό μα που να πιάνεται σαν σε δίχτυ στο
σχήμα του Αρχαγγέλου Παραλαλούσα κι έτρεχα Έφτασα κι
αποτύπωνα τα κύματα στην ακοή απ' τη γλώσσα

-Ε καβάκια μαύρα φώναζα κι εσείς γαλάζια δέντρα τι ξέρετε από
μένα;-Θόη θόη θμος - Ε; Τι; - Αρίηω ηθύμως θμος - Δεν άκουσα
τι πράγμα; - Θμος θμος άδυσος

Ώσπου τέλος ένιωσα κι ας πα' να μ' έλεγαν τρελό
πως από 'να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ -ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (1971)

Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο



Ι

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές

Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός



Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.



II

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική

Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
τους καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό

Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο

Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.



III

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα



Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος

Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια

Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες

Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει

Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ

Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:



Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

Βαγγέλης Φίλος- Ας είναι

Μπορείς και να σωπαίνεις.
Είναι η σιωπή ευλογία.
Λέξεις πολλές ακούστηκαν
Άλλες σαν κραυγές,
άλλες σαν κλάμα
κι άλλες με τη γαλήνη της κούρασης,
με την αγάπη της ησυχασμένης θάλασσας.
Ας είναι.
Ένα χαμόγελο που γύρευα δε θα ’ρθει.
Θα ξανακατέβω στη μεγάλη πόλη,
θα περπατήσω στους δρόμους,
θα σταθώ στα παγκάκια να ξαποστάσω.
Δε θα σε γυρέψω.

 

Αν σου λείψω μια νύχτα-Νικηφόρος Βρεττάκος

..

Ποίηση : Νικηφόρος Βρεττάκος

Μουσική:"Νύφες"-Σταμάτης Σπανουδάκης

Ἂν σοῦ λείψω μιὰ νύχτα μὴν ἀνησυχήσης
ὡς τὸ ἄλλο πρωί, 

ὡς τὸ ἄλλο βράδυ, 

ὡς τὴν Κυριακή.

Ἐδῶ κάπου θὰ βρίσκομαι,

σ᾿ ἕναν ἄρρωστο δίπλα,
μ᾿ ἕνα πικρὸ ραβδὶ 

θὰ ψάχνω νὰ βρῶ μία πηγή.

Πόρτα σὲ πόρτα θὰ γυρνῶ 

μ᾿ ἕνα ψωμὶ στὴ μασχάλη.

Ἔχε ἀναμμένη τὴ φωτιὰ πάντοτε, 

γιατὶ πάντοτε
θὰ σοῦ γυρίζω μουσκεμένος- 

Ἔχε ζεσταμένο
στὰ γόνατά σου ἕνα πουκάμισο

κι ἔχε τὸ νοῦ σου
στὴν πόρτα καὶ στὴ δημοσιὰ μὴν ἀκουστῶ, 

γιατί,
δίχως λειψὸ ἀποφέγγαρο κι ἄστρι, 

κάθε φορά,
ἀπὸ τὴν ἄκρη θά ῾ρχομαι του  κόσμου.

Για ν΄ακούς μόνο εμένα-Πάμπλο Νερούντα (απόσπασμα)

Για ν' ακούς μόνο εμένα

τρυφερεύουν ώρες ώρες
τα λόγια μου
και γίνονται σαν τις πατημασιές των γλάρων
στην άμμο του γιαλού ...

Είναι θύελλες ζαλωμένο το πρωινό
μες στο κατακαλόκαιρο.

Σαν άσπρα μαντηλάκια αποχαιρετισμών
σαλπάρουν τα σύννεφα,
και, εκεί, τ' αρπάζει ο άνεμος
και τα σηκώνει με τα χέρια του τα ταξιδιάρικα.
Αρίφνητη η καρδιά του ανέμου
που χτυπάει μες στην ερωτοδέσμια σιωπή μας ...

Δεν σ΄αγαπώ-Πάμπλο Νερούντα

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαίτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ'άλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

~ ~ ~ ~

Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κόσμος καὶ ἡ ποίηση~Ν.Βρεττάκος

Ἀνάσκαψα ὅλη τη γῆ νὰ σὲ βρῶ.
Κοσκίνισα μὲς τὴν καρδιά μου τὴν ἔρημο· 
ἤξερα
πὼς δίχως τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι πλῆρες
τοῦ ἥλιου τὸ φῶς.
Ἐνῷ, τώρα, κοιτάζοντας
μὲς ἀπὸ τόση διαύγεια τὸν κόσμο,
μὲς ἀπὸ σένα - πλησιάζουν τὰ πράγματα,
γίνονται εὐδιάκριτα, γίνονται διάφανα -
τώρα μπορῶ
ν᾿ ἀρθρώσω τὴν τάξη του σ᾿ ἕνα μου ποίημα.
Παίρνοντας μία σελίδα θὰ βάλω
σ᾿ εὐθεῖες τὸ φῶς.

Το Σκάκι-Μανώλης Αναγνωστάκης

Το Σκάκι
Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα

Όλα, όλα και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Απροσδιόριστη Χρονολογία-Μανώλης Αναγνωστάκης

Αυτή η μέρα πέρασε χωρίς καμιάν απόχρωση
Τόσο διαφορετική από τις άλλες μέρες
(Ίσως η απαρχή ομοίων ημερών)
έσβησεν έτσι ανάλαφρα όπως ήρθε
χωρίς να παιχνιδίσει ο ήλιος στα κλαδιά
Τράβηξε τις κουρτίνες της με διάκρισην η νύχτα.
Μια μέρα τόσο διάφορη απ' τις άλλες
Χωρίς τα σύμβολα του «πλήν» και του «συν»
π' αυλακώνουν τη σκέψη
Χωρίς να βαραίνει καν τη ζυγαριά της μνήμης
Πες σα μια σαπουνόφουσκα που τρυπήσαμε με την καρφίτσα
Σαν τον καπνό τσιγάρου χωρίς άρωμα.
Έτσι έπεσε ένα φύλλο από το καλαντάρι
Δίχως τον παραμικρότερο ήχο
(Χάθηκε και δεν ψάξαμε να το βρούμε)
Έμεινε το συρτάρι μας όπως το αφήσαμε.
Ίσως -λές- πως δεν ήτανε καν μια μέρα
Μόνο που σήμερα φωνάζουν αρνητικά οι αριθμοί
Το ρολόι γυρισμένο ένα ακόμη εικοσιτετράωρο
-Λές- πως περάσαμε ασυνείδητα τα μεσάνυχτα
Έναν ολόισιο ασφαλτοστρωμένο δρόμο.

Νικηφόρος Βρεττάκος- Αν δεν μού 'δινες την ποίηση, Κύριε

Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται; Εἶδες
τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;
Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς
στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!
Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.
Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.
Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.
Ὅμως,
δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.
Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.
Γιατί θἄρθει τὸ βράδι μου. 

Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι
τὸ βράδι μου, Κύριε, καὶ πρέπει
νἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ
γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.

 

Μηνάς Δημάκης - Είχες μέσα στα μάτια σου μιαν αστραπή

Εἶχες μέσα στὰ μάτια σου
μιὰν ἀστραπὴ ἀπὸ τοὺς ἀνέμους
καὶ στὴν καρδιά σου μιὰν ἄγρια φλόγα
ποὺ ἔλεγες δὲν ἦταν ποτὲ νὰ σβήσει
καὶ στὰ μάτια σου μέσα μιὰ πράσινη θάλασσα
τὴν ἀγριεμένη θάλασσα τοῦ νησιοῦ μας
νὰ δέχεται καταιγίδες
καὶ στὴν καρδιά σου μιά παράφορη ἄνοιξη τροπικὴ
μ' ἕνα λευκὸ περιστέρι τρομαγμένο
κι ἒν' ἀταξίδευτο χελιδονάκι τοῦ θεοῦ

Εἶχες μέσα στὰ μάτια σου τὶς Κυριακὲς
σὰν χτυπᾶ ἡ καμπάνα στὸ ἄσπρο ἐκκλησάκι
στὴν ἀψηλὴ πλαγιὰ τοῦ χωριοῦ
καὶ ξεκινοῦν οἱ ξωμάχοι γιὰ τὴν λειτουργία
καὶ στὴν καρδιά σου μίαν ἀγάπη καθάρια
σὰν τὴν πρώτη ὥρα τῆς χαραυγῆς
στὰ κατάξερα βράχια
τῆς γυμνῆς ἐξοχῆς μας

Εἶχες μέσα στὰ μάτια σου
ἕναν κόσμον ὁλάκερο τὰ ὄνειρά μας
ἐκεῖ χορεύουν στὶς ἀκρογιαλιὲς
τυλιγμένοι ἁρμυρὰ φύκια
ἀρχαγγελικοὶ ἔφηβοι καὶ κοπέλες ἀέρινες
ἀνάβουν φωτιὲς κοσμογονικὲς
καὶ περπατοῦν στὶς φωτιὲς καὶ πηδοῦν καὶ σκληρίζουν
καὶ τραγουδοῦν περήφανα τραγούδια προγονικά:
Κι οἱ θάλασσες καὶ τὰ βουνὰ
κι οἱ θάλασσες καὶ τὰ βουνὰ
κι οἱ θάλασσες καὶ τὰ βουνὰ μιά μέρα...
-Ὢχ! μωρὲ καὶ πλάνταξε ἡ καρδιὰ
ἔρμη καρδιὰ βιγλάτορας τοῦ Χάρου

Εἶχες μεσ' στὴν καρδιά σου
ἕναν κόσμον ὁλάκερο τὰ ὄνειρά μας
ἐκεῖ πίνουν καὶ μπερμπατεύουν καὶ βλαστημοῦν
καὶ ξεκινοῦν μεθυσμένοι
νὰ σφάξουν χίλια πρόβατα χίλιες κοπέλες νὰ φιλήσουν
νὰ ξεγελάσουν καὶ τὸν Χάροντα μὲ τὸ ρακὶ καὶ τὸ τραγοῦδι.
Ἐκεῖ ζώνονται τ' ἅρματα καὶ κλέφτες ξενυχτοῦνε

Ἄχ! κι ἀπὸ κορφὴ σ' ἄλλην κορφὴ σὰν σταυραητοὶ πετοῦνε

Εἶχες μέσα στὰ μάτια σου
μιάν ἀστραπὴ ἀπὸ τὸν ἄνεμο τῆς πατρίδας
καὶ στὴν καρδιά σου μίαν ἄγρια φλόγα

Μελισσάνθη- Ἡ ἐποχὴ τοῦ ὕπνου

Σπλαχνικὸς εἶναι ὁ ὕπνος
γιὰ τὴν ἀβέβαιη ὕπαρξή μας,
Γιὰ τὴν ἀδύνατή μας μνήμη
ποὺ δὲν ἀντέχει τὴ μεγάλη ἀγρύπνια
γιὰ τὸ ἄστατό μας χέρι,
γιὰ τὴν ἀπρόσεχτη καρδιά μας,
ποὺ δὲν ἀντέχει τὸ μαχαίρι τῆς Ἀγάπης
ποὺ τὴ βυθομετρά,
ποὺ δὲν ἀντέχει τὴ φωτιὰ τῆς ὕπαρξης!..
Ἀνάμεσα ξύπνου καὶ ὕπνου ὀνειρευόμαστε
ὅλες οἱ μέρες μας νὰ λαμπαδιάσουν
σὲ μιὰ καὶ μόνη φλόγα
ν' ἀναλωθοῦν σὲ μιὰ βαθειὰν ἀνάσα
μέσα στὸ ζωντανὸ πῦρ τοῦ θεοῦ
οἱ τρόμοι μας ὅλοι νὰ γίνουν μία κραυγὴ μεγάλη,
ποὺ μ'αὐτὴ θ' ἀναμετρήσουμε
τὴν ἄβυσσο τῆς Θείας Ἀγάπης
μέσα στὴν ἴδια τὴν καρδιά μας.
Οἱ Ἄγγελοι, ποὺ καθαρὴ φλόγα ἀνασαίνουν,
μᾶς βλέπουν ν' ἀποστρέφουμε τὸ πρόσωπο,
νὰ φεύγουμε τὴ ζωή,
νὰ μὴν μποροῦμε ν' ἀποδιώξουμε τοῦ ὕπνου τὴν κίνηση
ποὺ μας σφαλᾶ τὰ βλέφαρα σὰν ἕνα χέρι,
νὰ σβήνουμε, νὰ διαλυόμαστε σὲ στάχτη
νὰ μᾶς παγώνη ὁ θάνατος
γιατί φοβόμαστε τὴ φλόγα ν' ἀνασάνουμε
φοβόμαστε, δειλιάζουμε ν' ἀδράξουμε
ἀπὸ τὴν κόψη της κάθε στιγμὴ
μὲ τὸ σπαθί της νὰ νικήσουμε τὸ πρόσκαιρο
καὶ βιάζοντας τὴν πύλη τοῦ Καιροῦ
νὰ μεταλάβουμε φωτιὰ ἀρχαγγελική,
χίλιες καμπάνες τὸν ἀντίλαλο νὰ πάρουν
κι ὁ θάνατος σὰν τρομαγμένο νὰ φεύγη πουλὶ
ὁ Κόσμος σὲ μίαν ἀστραπὴ ν' ἀποκαλύψη
στὰ ἔκπληχτα μάτια μας τὸ μυστικό του
μεμιᾶς τὸ νόημά του νὰ φανερωθῆ
σὰν τὴν κρυμμένη φλόγα ἀπ' τὸν ἄνεμο -
μᾶς βλέπουν νὰ δειλιάζουμε, νὰ σκύβουμε στὰ βάθη
ποὺ ἀνοίγει μέσα μας ὁ κεραυνός,
γιατί ἡ ἀγάπη τους μονάχα μᾶς μετρᾶ
μὲ τὴν ἄβυσσο τῆς ἀπελπισίας μας,
γιατί ἡ ἀγάπη τῶν ἀγγέλων οἶκτο δὲν γνωρίζει
κ' ἡ ὄψη τους κόβει σὰν σπαθὶ
τὴ σάρκα μας θανατερὰ πληγώνει,
σὲ τέφρα πέφτει ἡ γήινη καρδιά μας
μὲ τὴν προσέγγιση τῆς μυστικῆς φωτιᾶς,
μὲ τέτοιο τίμημα μᾶς δίδουν τὸ Μεγάλο Δίδαγμα...
Σὲ τοῦτο τὸ μεταξύ,
ἂς παίζουμε μὲ τὶς λέξεις,
ἂς παίζουμε τῆς ὁμιλίας τὸ θεῖο παιγνίδι
ἀνύποπτοι ποιητὲς ποὺ κλέψανε τὸ μυστικὸ
νὰ βλέπουνε καὶ ν' ἀκοῦνε,
ν' ἀγγίζουνε καὶ νὰ γνωρίζουνε τὰ πράγματα,
τὴν εἰκόνα τοῦ Κόσμου ξαναπλάθοντας
μ' ἀστραφτερὲς λέξεις ἂς παίζουμε
καθὼς παιδιὰ μ' ἀθώα χοχλάδια
ποῦ ξεβράστηκαν στ' ἀκροθαλάσσι
μόλις ἀγγίζοντας τὴ μυστικὴ φωτιὰ
μόλις μαντεύοντας τὸν κρύφιο κεραυνό,
μὲ χῶμα ἂς σκεπάζουμε καὶ στάχτη
τὴ φλόγα ποὺ οἱ θνητοὶ ν' ἀγγίσουν δὲν τολμοῦν
δέσμιοι στὸ θάνατο
ἂς ξανοίγουμε τὶς χάρτινες βαρκοῦλες μας
μὲς στὸν ἀστραποβόλο ὠκεανό!..
Οἱ βράχοι, τὰ βουνά, τὰ δέντρα,
τὰ ζῶα, τὰ πουλιά,
ὅλα ἀναπνέουν μὲς στῆς αἰωνιότητας τὴ φλόγα!
Ἂς ζητήσουμε ἄφεση
γιὰ τὸ ψέμμα πού μᾶς τρέφει
κι ἃς προσεγγίσουμε τὴ Θεία Τάξη
τὴν ἐπουράνια Χάρη μὲ τὸ τραγούδι !..

Μαρία Λαΐνα - Από το 'Επέκεινα'

Από το 'Επέκεινα'

Χτὲς βράδυ,  τὰ χέρια μου κράτησαν τὴ λύπη σου
 ὅπως πουλὶ ποὺ στὰ φτερὰ του  ταξιδεύει ἕνα νεκρό. 
Χτὲς βράδυ,  ἡ ἀπελπισία σου κατοίκησε στὶς φλέβες μου•

Τώρα ὁ ἥλιος θὰ μὲ βρεῖ διάτρητη  ἀπὸ τὴν ἐνοχὴ
 καὶ τὰ παιδιὰ δὲ θὰ μὲ ξέρουν στὰ παιγνίδια τους.

Θεοσκέπαστη-Ηλίας Βενέζης (απόσπασμα)

Σαν τέλειωσε η παράκληση κ' οι γυναίκες σηκωθήκαν απ' τις πλάκες, ωχρές, γαλήνη ήταν στο πρόσωπό τους πολλή. Mας τριγυρίσανε, είπαν τα δικά τους, είπαμε τα δικά μας. H μια είχε παιδί σκοτωμένο στον πόλεμο, η άλλη έχει γιο στο στρατό, η άλλη έχει γιο που ταξιδεύει στη θάλασσα. Kάθε χρονιά έχουνε τάμα να πάρουν βόλτα όλο το νησί, με τα πόδια, ν' ανάψουν τα καντήλια στα ξωκκλήσια. Έτσι ξεκινήσανε και φέτος. Mε τα χαράματα πέσαν στο δρόμο απ' τον Πύργο, ξιπόλυτες, κ' η σκόνη σκέπαζε τα σκληρά, τυραγνισμένα πόδια τους. Tώρα, ύστερα απ' τη χάρη της, μετά τη Θεοσκέπαστη, θ' ανηφορίζαν για τ' άλλα τα ξωκκλήσια, κατά τα δυτικά.
Bγάλανε απ' το μπογαλάκι τους το γιόμα τους, ψωμί σταρένιο, τις μικροσκοπικές ντομάτες της Σαντορίνης, ψαράκια της τράτας τηγανητά. "Ήντλησαν" νερό απ' τη μικρή στέρνα, νερό βρόχινο, μας φιλέψαν νερό και ψωμί. Δε θέλαμε να τους το στερήσουμε που το είχαν λιγοστό - το ψωμί και το νερό. Mα επιμένανε να το πάρουμε κοιτάζοντάς μας παρακαλεστικά μες στα μάτια, σαν να το γυρεύαν για χάρη.
"Tώρα μας ένωσε η Θεοσκέπαστη", είπαν.

Μιχάλης Γκανάς- Θεμέλιο χρώμα

Μιχάλης Γκανάς

Θεμέλιο χρώμα


Πληγωμένο κοτσύφι
ἀπὸ κλαρὶ σὲ κλαρί.

Καθὼς τὸ αἷμα του
στάζει στὸ χιόνι,
πληθαίνει τὸ μαῦρο.

Η καταγωγή του γραψίματος-Ν. Βαλαωρίτης

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ - ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

 Δεν ξέρω πως ,δεν ξέρω που ,δεν ξέρω πότε ,όμως τα βράδια
κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
κι η μουσική είναι φίλη μας - και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμενων η περνούν μες
στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ ένα δρόμο η ένα παράθυρο
και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ τη νιότη μας -το μέλλον είναι άγνωστο
το παρελθόν ένα αίνιγμα
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ ένα λυγμό
οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θα ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση


Α , πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα -τι έρωτες Θεέ μου ,τι ηδονές
τι όνειρα ,
ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.

 

Ελεγεία -Γιώργος Μανέτας

Ελεγεία 

Ξέρω κάτι καράβια, που γυρίσανε
χωρίς οι κάβοι τους στιγμή να 'χουνε δέσει,
που γυναικών τα μάτια δεν δακρύσανε,
γιατί σε μόλο αυτά δεν είχαν πέσει.

Ξέρω κάτι καράβια, που δεν βρέθηκαν,
που βύθισαν, στου χάους την ειμαρμένη,
που οι ναύτες, καρτερώντας πια βαρέθηκαν,
μη βλέποντας γνωστό να περιμένει.

Ξέρω κάτι καράβια, που αρμενίσανε
στα πέλαγα, με αμπάρια φορτωμένα,
που ανθρώπου μάτι αυτά δεν αντικρίσανε,
γιατί 'ταν μυστικά λαθροφτιαγμένα.

Ξέρω κάτι καράβια, πια περήφανα,
που τα 'κοψαν του σίδηρου οι λατόμοι,
και κάποια, που τα σμίλεψαν με γλύφανα·
που μοιάζανε διαμάντια, - κι είν' ακόμη.

Ξέρω κάτι καράβια - σαν και μένανε -
που από τα χρόνια σκούριασαν και γύραν.
Φαντάσματα καράβια, που προσμένανε
το ναύλο· και ραπόρτο που δεν πήραν.


Γιώργος Μανέτας

Το θαύμα

ΤΟ ΘΑΥΜΑ

Νά ’ρθεις ἀπόψε, Ἄγγελε·

                                ἔκπτωτος

ἀπ’ τὴ ρουτίνα τῆς μακαριότητας.

Θυμᾶσαι;

Προτοῦ φυτρώσουν στὴν πλάτη σου φτερὰ

εὐχόμασταν γιὰ κάποιο θαῦμα.

Νά ’ρθεις μὲς στὶς ἅγιες λέξεις

…τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν…

νὰ σκεπάσεις τὴν πόλη μας μὲ ὁμίχλη.

Τὰ μέγαρα νὰ προσκυνᾶνε,

ἡ νύχτα εὐχὲς νὰ ψιθυρίζει,

μιὰ προσευχὴ βγαλμένη ἀπὸ σκοτάδι

κι ἐσύ, Ἄγγελε,

νὰ ἑτοιμάζεις μυστικὰ τὸ θαῦμα

γιὰ ἕνα φίλο σου παλιό.

Θαῦμα, Ἂγγελε, συσκότιση

στὶς κοσμικὲς λεωφόρους.

Μιὰ νύχτα μυσταγωγίας καὶ κατάνυξης

γιὰ τὴν ἀνήσυχη ψυχὴ τῆς Σαλονίκης.

Νὰ ξεθαρρέψουν κι οἱ ἀπόκοσμοι

ποὺ ξεκολλᾶνε τὶς νύχτες ἀπ’ τὰ ποιήματα

κι ἐνσωματώνονται σὲ σκοτεινὲς γωνιές.

Μιὰ νύχτα γιὰ τοὺς ἀνυπεράσπιστους δρόμους

                                       ποὺ γερνᾶνε

κάτω ἀπὸ εἰσβολεῖς προβολεῖς

ποὺ ἀλύπητα σκοτώνουν τὸ σκοτάδι

καὶ προδίδουν.

Έντεκα λεπτά-Paulo Coelho (απόσπασμα)

                              painting by Alex Alemany-Valencia

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα πουλί.Στολισμένο με δυο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα.Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο για να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό,δίνοντας χαρά σε όποιον το παρατηρούσε.
Μια μέρα μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε. Έμεινε να κοιτάζει το πέταγμά του με το στόμα ανοιχτό από τη σαστιμάρα., με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση. Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα, θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί.
Αλλά τότε σκέφτηκε..μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινά βουνά!Κι η γυναίκα αισθάνθηκε φόβο.Φόβο μην το ξανανοιώσει πια αυτό με άλλο πουλί. Κι αισθάνθηκε φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει.
Και αισθάνθηκε μοναξιά.
Σκέφτηκε΅θα στήσω μια παγίδα.Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί, δεν θα ξανφύγει.
Το πουλί, που ήταν κι αυτό ερωτευμένο, επέστρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στη παγίδα και κλείστηκε στο κλουβί.
Κάθε βράδυ η γυναίκα το κοιτούσε.Ήταν το αντικείμενο του πόθου της και το έδειχνε στις φίλες της που σχολίαζαν.."Μα εσύ τα έχεις όλα!"..
Όμως άρχισε να γίνεται μια παράξενη μεταμόρφωση:αφού ήταν δικό της και δεν χρειαζόταν να το κατακτήσει, έχασε το ενδιαφέρον της..
Εκείνο χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράζει το νόημα της ζωής του, άρχισε να μαραζώνει, να χάνει τη λάμψη του, να ασχημαίνει-και η γυναίκα δεν του έδινε πια την προσοχή της, μόνο το τάιζε και φρόντιζε το κλουβί του.
Μια ωραία μέρα το πουλί πέθανε.
Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια. Αλλά δεν θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο την ημέρα που το είδε για πρώτη φορά να πετάει ευχαριστημένο μέσα στα σύννεφα.
Αν παρατηρούσε τον εαυτό της θα ανακάλυπτε ότι αυτό που τη συγκινούσε τόσο πολύ ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του κι όχι το ίδιο του το σώμα.

Χωρίς εκείνο πια κι η δική της ζωή έχασε το νόημά της κι ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της.. 
"Γιατί ήρθες;", τον ρώτησε.
"Για να μπορέσεις να ξαναπετάξεις μαζί του στα ουράνια", αποκρίθηκε ο θάνατος. .." Αν το είχες αφήσει να φύγει και πάντα να επιστρέφει, θα το αγαπούσες και θα το θαύμαζες ακόμα περισσότερο.Τώρα όμως χρειάζεσαι εμένα για να το ξαναδείς.."

απόσπασμα από το μυθιστόρημα ΕΝΤΕΚΑ ΛΕΠΤΑ, εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ
σελ:267-268

Διάλειμμα Χαράς-Γιώργος Σεφέρης

Διάλειμμα Χαράς

Ήμασταν χαρούμενοι όλο εκείνο το πρωί
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.

Πρώτα γυάλιζαν οι πέτρες τα φύλλα και τα λουλούδια
έπειτα ο ήλιος
ένας μεγάλος ήλιος όλο αγκάθια μα τόσο ψηλά στον ουρανό.
Μια νύμφη μάζευε τις έννοιες μας και τις κρεμνούσε στα δέντρα
ένα δάσος από δέντρα του Ιούδα.
Ερωτιδείς και σάτυροι παίζαν και τραγουδούσαν
κι έβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στις μαύρες δάφνες
σάρκες μικρών παιδιών.

Ήμασταν χαρούμενοι όλο το πρωί,
η άβυσσο κλειστό πηγάδι
όπου χτυπούσε το τρυφερό πόδι ενός ανήλικου φαύνου.
θυμάσαι το γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!

Έπειτα σύννεφα βροχή και το νοτισμένο χώμα
έπαψες να γελάς σαν έγειρες μέσα στην καλύβα
κι άνοιξες τα μεγάλα σου τα μάτια κοιτάζοντας
τον αρχάγγελο να γυμνάζεται με μια πύρινη ρομφαία.

«Ανεξήγητο» είπες «ανεξήγητο
δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους
όσο και να παίζουν με τα χρώματα
είναι όλοι τους μαύροι».

(Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο Καταστρώματος Α΄, 1940)

Ανασκόπηση

Κατάλογος εκδοθέντων βιβλίων ποίησης (Ιανουάριος - Ιούνιος 2011)
Ο κατάλογος των εκδοθέντων ποιητικών συλλογών ανά τετράμηνο παρατίθεται στο σύνολό του, σύμφωνα με τα στοιχεία που επεξεργάζεται και παραθέτει στις σελίδες του (.poema..) η ηλεκτρονική βάση δεδομένων "Βιβλιονέτ" του ΕΚΕΒΙ (www.biblionet.gr). Εν προκειμένω, συμπεριλαμβάνονται τα βιβλία που εκδόθηκαν από την 1η Ιανουαρίου έως τις 30 Ιουνίου 2011 και αφορούν Ελληνες ποιητές που εξέδωσαν το έργο τους σε ελληνικούς εκδοτικούς οίκους ή προχώρησαν σε ιδιωτικές εκδόσεις. Π: Εμπιστευτικό, Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας (ΚΣΥΜΕ) Kostenas Vicky, Ηροσάχθεια, Εντύποις Αγγελάκη-Ρουκ Κατερίνα, Η ανορεξία της ύπαρξης: Ποιήματα, Καστανιώτη Αγγελής Δημήτρης, Επαληθεύοντας τη νύχτα, Ευθύνη Αγγελής Φίλιππος, ...Με ταχύτητα καρδιάς, Μπαρτζουλιάνος Ι. Ηλίας Αγορίτση-Καλομέρα Μέλλω, Στιγμιότυπα, Ιωλκός Αδαμίδης Μάξιμος Αρχιμανδρίτης, Γραφή στην κυρία Τερψιχόρη, Βεργίνα Αθανασιάδης-Λαπαθιώτης Σώτος, Της ψυχής ο δρόμος, Ιδμων Αϊναλής Ζ. Δ., Η σιωπή της Σίβας, Περιοδικό "Βακχικόν" Αίολος Κ., Εναντίος ο άνεμος, Οδός Πανός Αλεξάκης Ορέστης, Ποίηση 1960-2009, Γαβριηλίδης Αλεξανδρίδης Αθανάσιος, Υπέρθλιψη, Ικαρος Αλεξίου Λευτέρης, ο ποιητής, Δοκιμάκης Αλεξίου Νίκος, Κυκλικά τραύματα, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι. Αλισάνογλου Γιώργος, Jesu Christiana: Μια μελλοντική προσευχή, Μαγικό Κουτί & Fata Morgana Αμγκαρ Μάρκος, Ανο(σ)τη ποίηση, Ιδιωτική Εκδοση Ανδρουλάκη Αθηνά, Οφθαλμαπάτη, Γαβριηλίδης Αντωνόπουλος Αγγελος, Αφύλακτη διάβαση, Αιώρα Απέργης Ορφέας, Υ, Εκδόσεις Πατάκη Απόγονος Κώστας, Τ' αντιστεκόμενα + 10, Νέδα Αποστόλου Μαρίνα, Νοτιάς, Οσελότος Αραμπατζής Αλέξανδρος, Μεγαλιθικές μπαλάντες: Σε ορεινές δασονησίδες, ξέσματα και περιτμήματα, Τυπωθήτω Αργυρόπουλος Παναγιώτης, Στα χνάρια των μύθων, Γαβριηλίδης Αρσενίου Ελισάβετ, Χιλιάδα, Τυπωθήτω Αρφέ Μαρία, Στα βάθη της ψυχής, Εντύποις Ατσαβές Γεώργιος, Σκιές στην ομίχλη, Βεργίνα Αχειλαρά Αννυ, Ονειροχρονικά ταξίδια, Δρόμων Βαρβιτσιώτης Τάκης, Quasi una fantasia: Ωσάν μια φαντασία, Μπίμπης Στερέωμα Βαρβιτσιώτης Τάκης, Δακτυλιόλιθοι, Μπίμπης Στερέωμα Βασκαντήρα Μάρθα, Καλή σας νύχτα, Γαβριηλίδης Βάσσης Κωνσταντίνος, Ενα σπάνιον είδος τερμιτών: Ποιήματα, Εκδόσεις των Φίλων Βλαβιανός Χάρης, Σονέτα της συμφοράς: Apologia pro vita et arte mea, Εκδόσεις Πατάκη Βουβουλούδα Παναγιώτα, Ασκηση ορθογραφίας: Ποίηση, Κοροντζής Βουτυρόπουλος Νίκος, Στίχοι της νύχτας, Σαιξπηρικόν Γαλάτης Τάσος, Κάθοδος, Τυπωθήτω Γεωργουδής Παναγιώτης, Πέραν, Γαβριηλίδης Γήτας Μίλτος, Ανακωχή, Σοκόλη-Κουλεδάκη Γιαννάκης Αλέξανδρος, Σπασμένα είδωλα, Δωδώνη Γκανίδου Αρετή, Ορυκτό φως, Μελάνι Γρίβας Στάθης, Η αγάπη ξαναγύρισε: Ποιήματα, Ιδιωτική Εκδοση Δέλτα Αλέξανδρος-Πλάτων, Ερως εν πλω, Οσελότος Δημητρακάκη Χρυσούλα, Οταν ανθίζουν τα μανουσάκια, Ιωλκός Διαμαντοπούλου Πόπη, Αποκλίνουσες ροές, Νέδα Δούκας Γιάννης, Στα μέσα σύνορα, Πόλις Δούσμανη Νότα, Εως τώρα ανεπίδοτα, Γαβριηλίδης Δρούγκα Μαρία, Αιώνια μπερδεμένα, Οσελότος Εργαζάκη Βασιλική, Μικροί ναοί στο κύμα, Μέγας Σείριος Ευαγγελάτος Κωνσταντίνος, Εγκάρσια πτήση, Απόπειρα Ευαγγέλου Ιάσων, Επαφή: Ποίηση δοκιμιακή, Βερέττας Μάριος Ζερβός Ιωάννης, Κρίσιμη μάζα, Μελάνι Ηλιοπούλου Κατερίνα, Το βιβλίο του χώματος, Μελάνι Θασίτης Πάνος, Τα ποιήματα, Νεφέλη Ιντζές Στάθης, Συνωμοσία ταυτοχρονισμού, Γαβριηλίδης Καβάφης Κωνσταντίνος, Ποιήματα, Εκδόσεις Πατάκη Καβάφης Κωνσταντίνος, Ποιήματα εν όλω: Απαντα, Modern Times Καβάφης Κωνσταντίνος, Τα ποίηματα Α': 1897-1918, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Καβάφης Κωνσταντίνος, Τα ποιήματα Β': 1919-1933, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Καβάφης Κωνσταντίνος, Χρόνος και τόπος: Είκοσι δύο ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη: Δώδεκα εικόνες του Χ.Ι. Ξένου, Μουσείο Μπενάκη Καγκαράκη Καίτη, Η σιωπή των αντίλαλων: Ποιητικά ανάλεκτα, Δρόμος Καζαντζάκης Ιωάννης, Τίποτα: Ποιητικός λόγος, BNF Κακίσης Σωτήρης, Μισό νησί. Δεν βλέπω την ώρα, Ερατώ Καλαβάσης Φραγκίσκος, Εγχρωμες σκιές, Τυπωθήτω Καλκούνος Ιωάννης, Δάκρυμα, Δρόμων Καλοζώης Γιώργος, Το μάθημα της περίληψης, Φαρφουλάς Καπετάνου Κορνηλία, Το κρυμμένο σπαθί του προσώπου, University Studio Press Καπώνης Πάνος, Κύβος, Κοινωνία των (δε)κάτων Καραγιάννη Χριστίνα, Το πάρασμα των μουσώνων, Βεργίνα Καράγιωργας Χρίστος, Χειρός τε και νου, Ιωλκός Καραμολέγκος Ιάκωβος Θήρας, Λευκάνεμος, Βεργίνα Καρβούνης Δημήτρης, Τα αιώνια άπαντα, Μέγας Σείριος Καρδερίνης Ισίδωρος, Το ταξίδι του φωτός, Ιωλκός Καρζής Θόδωρος, Γλυκόπικρα δίστιχα και τετράστιχα: Για τον πλούτο και τη φτώχεια: Για την ευτυχία και τη δυστυχία: Για τον πόλεμο και την ειρήνη: Για τα εγκόσμια και τα υπερκόσμια: Για να γελάσουμε λίγο..., Καστανιώτη Καρυωτάκης Κώστας, Ποιήματα, Πελεκάνος Κατράκης Πότης, Τα παραδοσιακά, Λεξίτυπον Κατράκης Πότης, Τρόικα και μνημόνιο, Λεξίτυπον Κατσίμης Σπύρος, Διαφυγή, Γαβριηλίδης Κιτσόπουλος Θανάσης, Εαυτογονία, Γαβριηλίδης Κλεόπας Ευριπίδης, Βροχή της πόλης: Ποίματα 1974-2010, Εψιλον Κόλλιας Θανάσης, Εξημερωνόμαστε μέρα τη μέρα. Νύχτα τη νύχτα αγριεύουμε, ΑΩ Εκδόσεις Κονταλή Μαρία, Τρία κανάλια έρωτα, Φωτογραφίζοντας Κοντοβουνήσιος Χρίστος, Βόρειο Σέλας, Λεξίτυπον Κοσμόπουλος Δημήτρης, Κρούσμα, Κέδρος Κουσαθανάς Παναγιώτης, Τα ποιήματα και τέσσερις αναπλάσεις (1966-1994), Ινδικτος Κρουσταλιάς Δημήτρης, Αρμοί λαβυρίνθων, Οδός Πανός Κωνσταντινίδης Ντέμης, Ιχθύων λόγος, University Studio Press Λαδάς Βασίλης, Δείπνα, Γαβριηλίδης Λαμπρόπουλος Νεκτάριος, Ωριμότης μηδέν: Ποιήματα και άλλα, Χαραμάδα Λάμπρου Μαρίκα, 1980-2010: Ακόμα εδώ, Γαβριηλίδης Λέκκας Γεώργιος, Πραγματογνώμονες του Θεού, Αρμός Λέφα Δέσποινα, Η κοινωνία του Δέλτα, Νησίδες Λοϊζίδης Βάκης, Ο άγγελος και ο γλύπτης, Μανδραγόρας Λυγίζος Πέτρος, Ναύπλιος έρωτας: Ποίημα, Νότιος Ανεμος Λώλος Δημήτρης, Ποιήματα Ι: Αγκυρα και πένα. Αισθήσεις, Γαβριηλίδης Μακράτος Τάσος, Διάλογος με τον Διονύσιο Σολωμό και την ελευθερία: Μεσολογγίου ύμνος, Δωδώνη Μακρυδημήτρης Αντώνης, Το πυρ της ποίησης, Γαβριηλίδης Μαραγκός Βασίλης, Το προσωπείο του χρόνου, Κοινωνία των (δε)κάτων Μαραγκού Αννα-Μαρία, Λογοπλέκω, Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων "Χάρη Τζο Πάτση" Μαραγκού Αννα-Μαρία, Σε ρυθμό δρυοκολάπτη, Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων "Χάρη Τζο Πάτση" Μαρκόπουλος Τίτος, Φυριπλάκα, Γαβριηλίδης Μαυρίδης Παναγιώτης, Είδωλα και εδώλια, Οδός Πανός Μελίδης Γιώργος, Ποιητική αδεία, Πνευματιστικός Ομιλος Αθηνών "Το Θείον Φως" Μελιτάς Χάρης, Μαύρη σοκολάτα: 50 χαϊκού με τίτλο, Μανδραγόρας Μεσολωράς Διονύσης, 17, Ιδιωτική Εκδοση Μεσολωράς Διονύσης, ζωγραφισμένα, Ιδιωτική Εκδοση Μήλιος Θεοδόσης, Το μπλέ της Πρωσίας, Principia Μητσόπουλος Αγγελος, Ικμάδα, Σοκόλη-Κουλεδάκη Μουσελιμίδου Ιωάννα, Ανοίκειος νόστος, Ιωλκός Μπαλαμώτη-Σπιτά Πόπη, Οι πληγές των ονείρων, Εκδόσεις των Φίλων Μπαλαμώτη-Σπιτά Πόπη, Στ' ανοιχτά της θύμησης, Εκδόσεις των Φίλων Μπαστιά Michele, Είπες Rilke ή Rilken;, Γαβριηλίδης Μπέκα Αρετή, Εν ώρα εργασίας. Πέραν του φύλλου, Beka Books Μπόμπορης Λάμπρος, Affectus, Γάτα Μπόμπορης Λάμπρος, Μικρές ονειρώξεις, Γάτα Μπουμπουχεροπούλου Δέσποινα, (Οι μαθητευόμενοι) ή οι μαθητευόμενοι σε παρένθεση, Χαραμάδα Μυλόπουλος Νίκος, Ξημερώνει στο γέλιο σου, Εκδόσεις των Φίλων Νικολόπουλος Γιώργος, Χαμένες ευκαιρίες: Διάλογοι στο χείλος της αβύσσου, Μανδραγόρας Νικολούδης Μιχάλης, Ερημοποίηση, Γαβριηλίδης Ντιούδης Σιδέρης, Η βραδυπορία της στιγμής, Αιώρα Ξηρογιάννη Ασημίνα, Πληγές, Γαβριηλίδης Ξυδερός Δημήτρης, Διασταύρωση χωρίς φανάρια, Ηριδανός Παΐζη Κατίνα, Κατίνα Παΐζη: πόσο πολύ σ' αγάπησα, Δοκιμάκης Παπαγγέλου Ρόης, Πλους, Αλφειός Παπαδάκη-Λαμπάκη Ελευθερία, Κρητικές μαντινάδες: Νέα ανθολογία, Καστανιώτη Παπαδάκη Νανά, Ποιήματα + 1, Αστάρτη Παπαδάτου Βικτωρία, Νεύματα νύχτας, Ηριδανός Παπαδημητρίου Μάγδα, Καθρέφτης ψυχής, Ανεμος Εκδοτική Παπαδημητρίου Παναγιώτης, Ανθολογία Πομακικών τραγουδιών της Ελλάδας, Κυριακίδη Αφοί Παπαδημητρίου Χρήστος, Αντεστραμμένη κλεψύδρα, Ιωλκός Παπαθεοχάρη Νίκη, Ψηφίδες, Εκδοτικός Οργανισμός Π. Κυριακίδη Παπανατσίδης Μιχάλης, Μυθοποίηση, Ζαχαράκης Κ. Μ. Παπανικολάου Μίνα, Σελήνης αντικατοπτρισμοί, Λεξίτυπον Παπατσώνη Μαρίνα, Νόμιζα ότι η εξυπνάδα οδηγεί στην ευτυχία, Μίλητος Παστάκας Σωτήρης, Προσευχές για φίλους, Σαιξπηρικόν Πάτσης Μιχάλης, Ο χρόνος νησί, Publibook Πατσού Αργυρώ, Απόσταγμα, Αλεξάνδρεια Παυλίδου Νίκη, Η κότα, Σαιξπηρικόν Πετροπούλου Ρένα, Στον κήπο της μνήμης, Γαβριηλίδης Πέτσα-Βασιλείου Βέρα, Σαράντα μίλια σιωπή, Ιωλκός Πεχλιβανίδου Ευαγγελία-Αγγελική, Είναι... γιατί... λείπει η αγάπη, Εχέδωρος Εκδοτική Πικρός Πέτρος, Από την άρρωστη ζωή. Το νούμερο 11. Ζωή με όνειρα...: Διηγήματα και ποιήματα αθησαύριστα 90 χρόνια μετά, Σταμούλης Αντ. Πολυκράτης Γεώργιος, Δίφρος πυρφόρος: Τραγωδία, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι. Πολυκράτης Γεώργιος, Το θεμέλιο που τρίζει, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι. Πρεβεδώρου Χαρά, Δορυφορήματα, Γαβριηλίδης Ρεβύθη Ασημίνα, Προτομή στο φως: Ποίηση, Ηριδανός Ρηνιώτη Ειρήνη, Ιλιγγος, Αγρα Ρουσσίδου Ελλη, Τα διμερή ποιήματα, Γκιούρδας Β. Ρούσσος Τάσος, Προς Λεύκιον: Βιβλίον δεύτερον, Αγρα Σαραντίδης Μπάμπης, Ex nihilo, Publibook Σιδέρης Νίκος, Η τέχνη του κόκκου, Μεταίχμιο Σιώντα Βενετία, Εναέτια ιμάτια, Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων "Χάρη Τζο Πάτση" Σκιαδαρέσης Χρήστος, Τα χρυσάνθεμα του έρωτα: Τριακόσιοι συν ένας ερωτικοί στοχασμοί, Βεργίνα Σκλαβούνου Τζένη, Η σιωπή του κόσμου: Ποιητικές παραλλαγές σ' ένα θέμα, Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων "Χάρη Τζο Πάτση" Σκούρτης Γεώργιος, Σκέψεις, Ιωλκός Σολωμός Διονύσιος, Υμνος εις την ελευθερίαν, Εψιλον Σόμπολος Λεωνίδας, Το πολύ ως τη θάλασσα, Γαβριηλίδης Σούσης Ισαάκ, Το γύρισμα του κύκλου, Γαβριηλίδης Σταμπόγλης Σταύρος, Τόπος Νωδ, Γαβριηλίδης Συλλογικό έργο, 30 έως 30: Τριάντα ποιητές έως τριάντα ετών: Ενα τοπίο της νέας ποίησης, Κοινωνία των (δε)κάτων Συλλογικό έργο, Ανθολογία σύγχρονης κυπριακής ποίησης: Η Κύπρος μετά το '90, Μανδραγόρας Συλλογικό έργο, Το 1821 στην ελληνική ποίηση, Κέδρος Συλλογικό έργο, Το ραβδί του οδοιπόρου, Αιώρα Συνοδινός Μάρκος, Η μοίρα της μεγάλης προόδου, Ιαμβος Σωτηροπούλου-Φίλιππα Ελίνα, Αισθήσεων ύφανση, Ιωλκός Ταμπακόπουλος Γιάννης, Η κρίση τώρα, Οδός Πανός Τεργιακή Στέλλα, Φως ανέσπερον, Ιωλκός Τόλιας Γιάννης, Ο,τι άγγιξα και ό,τι θυμάμαι: Ποιήματα 1981-2011, Γαβριηλίδης Τρομπούκη Χρυσάνθη, Ο ναός των χαμένων ονείρων, Γαβριηλίδης Τσακίρη Δέσποινα, Στοργή, ΑΩ Εκδόσεις Τσακίρης Στέργιος, Κάτω απ' το φως της λάμπας, Παρέμβαση Τσαντήλας Τάκης, Αλκυονίδες μνήμες, Οιωνός Τσαρούχη Χρύσα, ...διάταξη διαψεύσεων, Κοροντζής Τσαρούχης Χρήστος, Στάλες, Ιωλκός Τσεσμετζής Παναγιώτης, Τέλος για αρχή..., Αγγελάκη Εκδόσεις Τσέχος Ηλίας, Ή σταγόνα ή ωκεανός, ΣΥΝείδηση Τσώλης Γιάννης, Κεραυνοί απ' τον ουρανό της ψυχής μου, Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων "Χάρη Τζο Πάτση" Φαλτάκας Ευθύμιος, Αμφίδρομα, Ζαχαράκης Κ. Μ. Φατούρος Γιάννης, Κραυγαστικά ψιθυρίσματα, Βεργίνα Φερεντίνος Παναγιώτης, Αφέντης του "τόσο δα", Ανεμος Εκδοτική Φλάμος Δημήτρης, Οι ναυαγοί, Θερμαϊκός Φλώρος Βασίλης, Ο καλός ποιητής: Προσπάθειες "περι-ορισμού" του ποιητή, Δυτικές Ινδίες Φράγκου Χαρούλα, ...κατά δύναμιν, Δωδώνη Χαβουτσάς Γιώργος, Σημείο Πετρούπολης, Πλανόδιον Χαλαζωνίτης Δημήτρης, Σφαίρες, Θεμέλιο Χαντζής Γιώργος, Μπέλλα Μπουμ, Publibook Χατζηιγνατιάδου Νόπη, Ιέρεια ουρανού και θάλασσας, Βεργίνα Χατζηνάκης Αργύρης, Εσωτερική λήψη, Σοκόλη-Κουλεδάκη Χατζηνάκης Αργύρης, Μια ανεμόσκαλα για το τραγούδι, Σοκόλη-Κουλεδάκη Χούλης Νίκος, Ο ανθοκόμος, Γαβριηλίδης Χριστοπούλου-Ζαλώνη Παναγιώτα, Δειλοί σε παραίσθηση: Ποίηση, Βεργίνα Χρυσανθόπουλος Γιάννης, Το λίγο περίσσευμα, Διαπολιτισμός Ψάλτης Γιώργος, Μη σκάψετε παρακαλώ εδώ είναι θαμμένος ένας σκύλος, Ικαρος