της Μίνας Παπανικολάου
Αυτή την περίοδο η θεματολογία του ρεμπέτικου περιλαμβάνει κυρίως ερωτικά (όπως σε όλες τις μουσικές) αλλά και μάγκικα τραγούδια (π.χ. τραγούδια της φυλακής, ναρκωτικά). Ο Νίκος δεν μένει ανεπηρέαστος όπως διαφαίνεται από το σύνολο της συλλογής του. Έχει από πολύ μικρός αποκρυσταλλώσει αυτά τα ακούσματα από τους πρόσφυγες γονείς του κι έτσι τα αποτυπώνει με τη μορφή που του ταιριάζει, στο χαρτί:
Αγαπώ τις συμπτώσεις και τις τυχαίες συναντήσεις, τις εκπλήξεις που σκαρώνει η ζωή έτσι για να κάνει τη διαφορά και να μας αποδείξει πως εκείνη έχει το «πάνω χέρι». Έτσι, γνώρισα τον Νικόλα Τεριζόγλου, ξαφνικά, χωρίς να τον έχω συναντήσει ποτέ αλλά μέσα από τον καλύτερο πρεσβευτή της ποίησής του και οπαδό του, τον γιο του Ιορδάνη. Από σύμπτωση λοιπόν βρέθηκε στα χέρια μου η συλλογή στίχων του.
Ένοιωσα την περιέργεια να δω τι γράφει και γιατί. Ρίσκο στα σίγουρα η ενασχόληση με αυτό το είδος και αν σκεφτεί κανείς πως θεωρείται εύκολο κι εύπεπτο, στην γραφή του δεν συνάντησα καμιά ευκολία.
Γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 1956 στο χωριό Κρηνίδας Σερρών από πρόσφυγες γονείς. Ο πατέρας του καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και η μητέρα του από την Τραπεζούντα του Εύξεινου Πόντου. Από το 1960 έως το 1993 κατοικεί στη Θεσσαλονίκη και αμέσως μετά έως και σήμερα, ζει με την οικογένειά του (τη σύζυγο και τους δυο γιους του) στη Νέα Αγαθούπολη Πιερίας.
Ο Νικόλας Τεριζόγλου γράφει στίχους ρεμπέτικους* , διαχρονικούς, συνεσταλμένους και «αντρίκιους» συνάμα. Είναι ευαίσθητος και απόλυτος στις αξίες του. Δεν διαπραγματεύεται ούτε κάνει εκπτώσεις στη γραφή και το συναίσθημά του. Με εντυπωσίασε η πολλαπλή του αναφορά σε λέξεις με ιδιαίτερη φόρτιση όπως:
Μάνα
~Να περιμένεις μάνα
Και θάρθει η στιγμή
Που θα βρεθούμε πάλι
και θάμαστε μαζί
Φιλία
~Φίλος και φίλε έλεγα
μα δεν το εννοούσα
Γιατί δεν ήξερα ποτέ
πως τόσο θα πονούσα
Γυναίκα
~Αν τη γυναίκα αγαπάς
και τη ζωή λατρεύεις
πάντα αυτά είναι μαζί
πρέπει καλά να ξέρεις
Αγάπη
~Αγάπη λέγεται αυτή
λέξη πολύ μεγάλη
που η ψυχή μου λαχταρά
να δώσει και να πάρει
Κοινωνία
~Κοινωνία άνοιξε
τα μάτια σου να δεις
τότε κι εσύ μονάχα
μπορεί να λυπηθείς
και τέλος Ξενιτιά
~Εκεί λοιπόν στην ξενιτιά
Την γύμνια μου την είδα
Μακριά από το σπίτι μου
και τη γλυκιά πατρίδα
Για τον Νικόλα Τεριζόγλου οι παραπάνω λέξεις αποτελούν σημειολογικά τον πυρήνα της θεματολογίας του η οποία εν τέλει τον χαρακτηρίζει απόλυτα.
Το 1922 είναι η χρονιά της Μικρασιατικής καταστροφής την οποία ακολουθεί η αναγκαστική πλέον ανταλλαγή πληθυσμών, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης. Πολλοί μικρασιάτες εγκαθίστανται στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας φέρνοντας από εκεί τις μουσικές τους παραδόσεις.
Αυτή την περίοδο η θεματολογία του ρεμπέτικου περιλαμβάνει κυρίως ερωτικά (όπως σε όλες τις μουσικές) αλλά και μάγκικα τραγούδια (π.χ. τραγούδια της φυλακής, ναρκωτικά). Ο Νίκος δεν μένει ανεπηρέαστος όπως διαφαίνεται από το σύνολο της συλλογής του. Έχει από πολύ μικρός αποκρυσταλλώσει αυτά τα ακούσματα από τους πρόσφυγες γονείς του κι έτσι τα αποτυπώνει με τη μορφή που του ταιριάζει, στο χαρτί:
Ο Ξεριζωμός
Πριν από χρόνια αρκετά
Αρχές εικοστού αιώνα
Κόσμο ντουνιά πικράνανε
Και θα πονούν ακόμα
Παιδιά από τη μάνα τους
Αρπάξαν, χωρίσανε μικρά
Γέρους και νέους σφάξανε
Κλάψαν, θρηνήσανε πικρά
Ξεριζωμό το είπαμε
Καταστροφή μεγάλη
Σ΄ όλου του κόσμου τις γωνιές
Θέ μου μη γίνει άλλη.
Θα ήθελα να ακούσω να τραγουδιούνται, να τα δω να χορεύονται και με αυτή ακριβώς την ευχή, σας τα προσφέρω για να τα απολαύσετε.
