Χθές βράδυ μια μουσική παράξενη ήρθε κοντά μου.Ανοιξα την καρδιά μου και τα χέρια μου για να μπορέσω να την αγκαλιάσω, όμως απομακρύνθηκε , την έχασα.Στην προσπάθειά μου να την ακούσω πάλι, ένα άγγιγμα ένιωσα στο πόδι, χαμηλά.Έστρεψα το βλέμμα , χαμήλωσα κι αντίκρισα ένα μικρό ξωτικό.Όπως στα παραμύθια...Φορούσε ένα φύλλο καταπράσινο στο σώμα, κι ένα δάκρυ είχε για καπέλο στο κεφάλι του.Μου χαμογέλασε, άφησε το καπέλο του στα πόδια μου, κι έφυγε, χάθηκε μαζί με τον αέρα.
Εγώ δεν μίλησα, μόνο του ανταπέδωσα το χαμόγελο,πήρα το κρυσταλλωμένο δάκρυ, καπέλο, και σηκώθηκα απο την καρέκλα που κόντευα να στοιχειώσω εκεί...έψαξα για ενα κουτί μικρό,και βρήκα το καλύτερο, μικρό σεντούκι στην άκρη της καρδιάς μου, μέρος που ποτέ κανείς δεν θα αγγίξει...
μόνο το μικρό ξωτικό, αν ξανάρθει...
E.V.A.
Εγώ δεν μίλησα, μόνο του ανταπέδωσα το χαμόγελο,πήρα το κρυσταλλωμένο δάκρυ, καπέλο, και σηκώθηκα απο την καρέκλα που κόντευα να στοιχειώσω εκεί...έψαξα για ενα κουτί μικρό,και βρήκα το καλύτερο, μικρό σεντούκι στην άκρη της καρδιάς μου, μέρος που ποτέ κανείς δεν θα αγγίξει...
μόνο το μικρό ξωτικό, αν ξανάρθει...
E.V.A.
