Της Μίνας Παπανικολάου
Η Λίτσα Μοσκιού γεννήθηκε στη Ρόδο το 1968, είναι απόφοιτη Γενικού Λυκείου και έχει εργαστεί επί 22 συναπτά έτη ως Λογίστρια. Οι αριθμοί είχαν τη δική τους μουσική και αρμονία για κείνη, και δεν κατάφεραν παρά να ενισχύσουν την αγάπη της για την ποίηση, το διάβασμα, την ενασχόληση με τη λογοτεχνία.
Είναι σύζυγος και μητέρα δύο γιών, αφιερωμένη σε όλα μα και στην ποίηση που την αντιμετωπίζει ως γαλήνεμα ψυχής.
Δείγμα δουλειάς της:
1) Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΦΥΛΛΩΝ-αφιερωμένο στην Κύπρο
Σαν ακούστηκε το κλάμα του ανέμου...
έπεσαν με πόνο
τα φύλλα του δέντρου στη γή...
Μη κλαις εσύ...
Αυτός ο θάνατος... δεν ήταν μάταιος...
Το χώμα σαν στραγγίσει το αίμα τους...
θα δώσει πάλι καινούρια ζωή...
Βαθιά συναισθηματική και ενσυναισθητική, γράφει με ώθηση το καθετί που συμβαίνει γύρω της και της δίνει το έναυσμα να νοιώσει.
2) ΟΡΦΑΝΙΑ
Εσάς…
Που στη ζωή , λες και μάνα δεν σας έφερε...
Εμπόρευμα κάνατε την αγάπη και το ενδιαφέρον σας…
Και την στοργή σας … προιόν πώλησης…
Ξεράσατε το γάλα που σας τάισε …
Στο στόμα σας πια… δε χωράει η λέξη … ΜΑΝΑ…
Μείνατε ορφανοί από ... ΜΑΝΑ ... εν ζωή....
Είναι ανένδοτη, αν δεν πονέσεις, δεν θα ζήσεις. Εάν δεν αφεθείς, δεν θα νοιώσεις, εάν δεν αγαπήσεις, δεν θα αγαπηθείς.
3)ΞΥΛΙΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ
Καλογυαλισμένες… χωρίς ίχνος σκόνης απάνω τους…
Ούτε ένα γδάρσιμο… μια μικρή γρατζουνιά…
Ούτε μία…
Το σαράκι , δεν αφήσατε να σας φάει τα σωθικά…
Καλοδιατηρημένες , τις εκθέτετε , μέσα σε μια
αποστειρωμένη γυάλινη βιτρίνα…
Το μόνο που σας φόβιζε πάντα ήταν η φωτιά…
Γι’ αυτό ποτέ δεν πλησιάσατε μια φλόγα…
Ούτε τολμήσατε να ανάψετε ένα σπίρτο…
Ούτε στον ήλιο ποτέ εφανήκατε … φοβηθήκατε μη σας ξεθωριάσει…
Ένα δάκρυ δεν ρίξατε … δεν κύλησε πάνω σας… μη σας θαμπώσει…
Πανέμορφες αντίκες… οι ξύλινες καρδιές σας…
4) ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ..
Κάποιος … φυλάκισε τη ζωή σου…
Ποιος είναι ο φταίχτης;…
Κάποιος … εφιάλτης σε τρόμαξε… και δε βλέπεις πια όνειρα…
Κάποιος σε έχτισε μέσα σε τοίχους … για να στεριώσει τη ζωή σου…
Ποιος είναι ο υπεύθυνος αυτού του έργου;….
Ξεπούλησες όσο όσο το πατρικό σου σπίτι…- μαζί και το παρελθόν σου-
και στη θέση του έχτισες μια πολυτελή βίλα- με τεράστιους κήπους που ποτέ,
δεν θα σκάψεις να φυτέψεις ένα λουλούδι … δεν θα το ποτίσεις ποτέ… ούτε θα το δεις να μεγαλώνει...
Έχτισες καινούριο σπίτι , έχτισες καινούρια ζωή , όπως ποθούσες..
Με μεγάλα σαλόνια… που ποτέ δεν θ΄ ανάψεις τα φώτα…
Με πολλά υπνοδωμάτια… που τα κρεβάτια θα είναι πάντα σχεδόν στρωμένα…
Με οβάλ τραπεζαρίες … -που πάντα μόνο ένα πιάτο θα έχει πάνω-…
με ασημένια κηροπήγια που ποτέ δεν θα ανάψουν …
γιατί ξέχασες τις ρομαντικές βραδιές…
Ξέχασες…. και κάτι άλλο…
Πώς, του όρους του συμβολαίου της ζωής σου…
Εσύ τους επέβαλες …
Και κλείνοντας τα μάτια….
ΥΠΈΓΡΑΨΕΣ…
ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ..
5) ΚΡΥΦΗ ΕΡΩΜΕΝΗ
Ποίηση...
Αγαπημένη μου...
Στου έρωτά σου το κάλεσμα , παρούσα...
Αχαλίνωτο πάθος , μέρεψε τον πόθο μου...
Στις ηδονικές σου κραυγές ... έγινα διάφανη...
Σαν κρύσταλλο ....
που πάνω του χάραξες... προσοχή εύθραυστον
Και στο αποκορύφωμα της ένωσης μας, έσπασα... σε χίλια κομμάτια...
Και πάλι ξαναβουτώ στη φωτιά σου ... να ενωθώ και πάλι... ξανά να σμίξουμε...
ΠΟΙΗΣΗ...
Κρυφή ερωμένη μου...
Ποια πιο τρανή απόδειξη της αφοσίωσής της στην Ποίηση;
Και τι είναι η Ποίηση παρά έρωτας και μάλιστα από τους δυνατότερους και ισόβιους;
Με την ευχή να συγκεντρωθεί η δουλειά της κάποτε σε μία συλλογή, περιηγηθείτε στους στίχους της και δεν θα χάσετε.
Το ταξίδι στη γαλήνη τους είναι εγγυημένο!
