Ν.Π.ΚΑΡΥΔΗΣ (ΛΕΥΚΑΔΑ-ΑΘΗΝΑ) -άγνωστοι ποιητές του αιώνα

 της Μίνας Παπανικολάου

Νίκος Π.Καρύδης

Γνώρισα τον ποιητή Ν.Π.Καρύδη μέσα από τυχαία γνωριμία με την κόρη του την Κατερίνα, διαδικτυακά, όταν εκείνη αποφάσισε να αναρτήσει τμήματα της ποιητικής του προσφοράς στο κατά τα άλλα διαβολεμένο μηχάνημα του internet.Συμπτώσεις και ταυτίσεις με έκαναν  να ρίξω μια ματιά και δεύτερη λίγο αργότερα στα κείμενά το,υ τα οποία σας παρουσιάζω,  καθώς οργανωμένα σε μία ενιαία συλλογή δεν υπάρχουν ακόμη. Εγκαινιάζω ταυτόχρονα, με την ευκαιρία που δίνεται,  την αναφορά μου σε συνέχειες, άγνωστων δημιουργών που για οποιοδήποτε λόγο, λίγη σημασία έχει, δεν αναφέρονται σε κανένα ΕΚΕΒΙ (όχι ακόμα τουλάχιστον) ούτε σε καμμιά άλλη τράπεζα δεδομένων. Πάντα εξάλλου με ενοχλούσε ο όρος τράπεζα κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Με την ευχή να ταξιδέψετε μέσα από τις λέξεις του, σας τον παρουσιάζω:

~Ποια ενδοσκόπηση είναι αρκετή όταν είσαι αποφασισμένος να ψάξεις τον εαυτό σου; Και τι βρίσκεις εκεί; Μεροληπτείς ή συνεχίζεις να είσαι  αμείλικτος προς την κατεύθυνση να αντιμετωπίσεις τις αλήθειες σου;

ΘΑ ΒΥΘΙΣΤΩ

Θα βυθισθώ εντός μου
να ενδοσκοπήσω εμαυτόν
απερίσπαστος από ερεθίσματα
εξωτερικά και πρόσκαιρα
κι ας λένε ότι μεροληπτεί
ο εξ ιδίων κρίνων.

Ιούνιος 1971


Καθορίζει την ταυτότητά του λέγοντάς μας ποιος ΔΕΝ είναι. Σίγουρα δεν ήταν ο εύκολος άνθρωπος ή εκείνος που θα έδινε εύκολα το χαμόγελό του παρά μόνο σαν-κατά τα δεδομένα του- άξιζε να χαμογελάσει. Η γενιά του εξάλλου είχε λόγους να μένει συχνά αγέλαστη. Και συνεχίζει την εξερεύνηση στη δική του «Σπηλιά του Πλάτωνα» επιβεβαιώνοντας πως είναι στόχος ζωής και μόνιμη αγωνία του η διαδικασία αυτή. Την εξυψώνει μάλιστα θεωρώντας τη «θριαμβική»..!!

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ
Δεν είμαι σε απαλά αρπίσματα
της μελίφθογγης κιθάρας εγώ.

Ούτε στο συσπασμένο πρόσωπο
που ο ήχος παραλλάζει
αναγκάζοντάς το να τραγουδήσει..

Δεν είμαι εγώ στον καθρέφτη μπροστά
με το προσποιητό χαμόγελο

Ούτε στο γέλιο που βγαίνει μόνο
από χείλη δυσκολογέλαστα..

Δεν είμαι εκεί
αλλού κάπου έχω αφήσει τον εαυτό μου.
Ίσως σε ένα όνειρο εφηβείας
ανεκπλήρωτο..
Ίσως σε κάποια αποσύνθεση
που δεν θυμάμαι πότε άρχισε…

3/1971



ΘΡΙΑΜΒΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Θριαμβική η πορεία σου άνθρωπε
στων αιώνων το πέρασμα.
Θριαμβικός ο στοχασμός σου
έκανε το είναι γίγνεσθαι
έπλασε και γκρέμισε θεούς
πάτησε τ’ ουρανού τ’ αστέρια.
Πάντως λιγότερο θριαμβική
Η πορεία εντός σου.
Της ψυχής σου τα πέρατα
δεν κατάφερες να βρείς
Το ίδιο το είναι σου
δεν το εξερεύνησες
σε πλάτος και σε βάθος
ικανό να σε πούνε
δαμαστή του εγώ σου.
Προχώρει εντός σου
με βήμα ταχύ, ρίξε φώς
στη μουχλιασμένη σπηλιά
στις αλλόκοτες σκιές
στις καταπιεσμένες τάσεις σου-
σ’όλη αυτή την άβυσσο
που κρύβεται εντός σου.
Τότε μπορείς να πείς
Ότι είσαι πραγματικά
Θριαμβευτής των πάντων .


Ο άντρας πίσω από τον ποιητή ή και πριν από αυτόν καθορίζει κομμάτι της ταυτότητάς του. Αναγνωρίζει τα στερνά ή αδύνατα να συμβούν αποδεχόμενος την απώλεια ή την αναγκαία υποχώρηση με τις τιμές που αρμόζουν. Ηλιαχτίδα η γυναίκα! Για την οποία μάλιστα όσα και να γράψει, είναι λίγα Για τον ποιητή μιας ρομαντικής εποχής, η γυναίκα είναι το Παν και το Όλον. Μέσα από αυτή και την  αντανάκλαση στα μάτια και στην ψυχή της, υπάρχει και ο ίδιος..Ζει.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Ω γυναίκα, που ήρθες στερνά
Στερνα στην άχαρη ζωή μου
Όπως μια δειλή ηλιαχτίδα
Το δείλι, ύστερα από μέρα
Βροχερή σκοτεινιασμένη.

Ω νεκρικές πομπές, βουβές
Της ψυχής μου λιτανείες,
Που σε δεχτήκανε οδηγήτρα
Στη μεγάλη δέηση του πόνου
Των λίγων αστεριών του χειμώνα μου..

Ήρθες αργά, μα έπρεπε κάποτε
Η λιτανεία να γίνει
Η ηλιαχτίδα να παίξει
Τα’αστέρια να λάμψουν,
Ο πόνος να βασιλέψει..




ΠΗΡΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ
Πήρα ένα κομμάτι χαρτί.
Άρχισα να γράφω την ιστορία μας.
Γραφίδα η σκέψη σου,
μελάνι το αίμα μου,
έμπνευση, ο πόνος μου-

Πήρα ένα κομμάτι ψυχή.
Άρχισα να γράφω την ιστορία μας-
Άρχισα.
Μα ποτέ δεν τελειώνω.


Δυνατή η αναγνώριση των «εγκλημάτων» του, σε όσα πίστεψε ακράδαντα και ήταν τρομερά ανθρώπινα: το δάκρυ των παιδιών, οι πρωϊνές δροσοσταλίδες! Τι πιο ειλικρινές από το δάκρυ των παιδιών; Τι πιο ειλικρινές από τις κλαίουσες δροσοσταλίδες των ματιών τους! Ελευθερόστιχα κείμενα, «γεμάτα» νοημάτων. Ο ποιητής μοιάζει σαν να έγραψε μόλις χθες κι ας πέρασαν 30 και πλέον χρόνια..

ΕΓΚΛΗΜΑ
Τίποτε άλλο δεν έπραξα
από το να σκέφτομαι την ουσία μου-
Τίποτα  δεν αγάπησα πιότερο απ’το δάκρυ των μικρών παιδιών

Βαρύ το αμάρτημα που πίστεψα
στην πρωϊνή δροσοσταλίδα..
Θάνατος η μαχαιριά του ματιού μου
στην ακινησία του Αυγούστου..

Κι όλα τούτα, γιατί την αγάπη μου
τη βρήκαν λέει περιττή κι ανούσια.
Και τη σκότωσαν κοιμισμένη στη βρύση του ματιού μου



Τι καταργεί τον ποιητή; Τι τον καθορίζει; Μερικές στιγμές, μένει μετέωρος μπρος στις αποφάσεις που η ζωή μόνη της παίρνει. Νοιώθει αδύναμος, η προσωπική του δημιουργία μόνο καταγράφει τη συζήτηση με τα έσω και τον καθιστά τόσο ανθρώπινο. Περισσότερο από πριν, γιατί τώρα κατανοεί πως τα όριά του είναι εκείνα κάθε άλλου ανθρώπου. Δεν δικαιολογεί τον εαυτό του όμως γι΄αυτή του την αδυναμία ,αποζητά την επιστροφή στις  «ρίζες», στην αρχική δημιουργία του και  στην αναγέννηση. Πόσες φορές όλοι μας δεν θελήσαμε να σβήσουμε μονοκοντυλιά την πρότερη ζωή μας; Ο Ν.Π.Καρύδης τολμάει και καταγράφει τη στιγμή που εκείνος λυγίζει.


ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ
Είναι στιγμές που ο χρόνος χάνεται
Ο χώρος μετατρέπεται σε χάος.
Το Είναι στροβιλίζεται ανελέητα
σ’ αυτή μέσα τη χαοτική απεραντοσύνη_
Ίλιγγος, ζάλη, καλπασμός ξέφρενος
η σκέψη μ’ οδηγεί στα Αρχέτυπα
στο Πρώτο-Ανώτατο-Υπέρτατο_
Εκεί που ο χρόνος αρχίζει
που ο χώρος εκτείνεται
που οι αισθήσεις εξατμίζονται-
Εκεί που συναντιέται
Το Μηδέν και το Παν .

Κι είναι αυτή του η στιγμή που με έκανε να ταυτιστώ και να ρίξω μια δεύτερη ματιά στον άνθρωπο πίσω από τις λέξεις του. Χαίρομαι που  «βρήκα» κι εμένα, σε πολλά σημεία του έργου του.Με την ευχή να δούμε τα ποιήματά του στις προθήκες.
Ευχαριστώ την κόρη του Κατερίνα Καρύδη, για την ευγενική παραχώρηση των κειμένων και την εμπιστοσύνη της .

Κατερίνη 25/5/2011 

Επίσης στους ιστοτόπους:www.pierialife.gr και destogr.blogspot