Ανατολικά των Αιγαίων υδάτων,
υπάρχει ακόμα μια μούσα που ονομάζει
«σελάνα» το λαμπρό φεγγάρι,
αυξάνοντας την σημασία του.
Και στων ποιητών τον έρωτα μαγεμένο είναι αυτό
που στέκεται ακόμα εκεί, με σύμβολα
των δυνατών επιρροών που αγγίζουν
την γη, όπως την τύχη των ανθρώπων.
Στ’ ανοιχτά μπαλκόνια με τις όμορφες
αναρριχητικές τριανταφυλλιές που σκαρφαλώνουν
έως της κόρης της ερωτευμένης την αγρύπνια
ακόμη το ασήμι του τσιρίζει,
ιερό και πράο.
Και έχει μέσα του την θλίψη
εκείνη της αρχαίας ποιήτριας
που πλέκει τον ερωτικό υμέναιο,
πριν από την κατάνυξη φωτιάς
που καίει, καίει, καίει σαν το πάθος
αφήνοντας να φαίνεται που λαχταρά η θεά
ν’ αγγίξει πέφτοντας τα γαλανά, λυτρωτικά νερά!
