29/4/1863 - 29/4/1933
Ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της
Αιγύπτου το
1863 (29 Απριλίου) και πέθανε στην ίδια πόλη
το 1933 την ημέρα των
γενεθλίων του. Ηταν το ένατο και τελευταίο παιδί του Πέτρου Ι. Καβάφη
(Κωνσταντινούπολη, 1814 - Αλεξάνδρεια, 1870), μεγαλέμπορου βαμβακιού,
από φαναριώτικο γένος που οι ρίζες του φαίνεται πως είναι βυζαντινές και
της
Χαρίκλειας Φωτιάδη (Νιχώρι Κωνσταντινουπόλεως, 1834 - Αλεξάνδρεια, 1899)
από παλαιότατη οικογένεια της Πόλης. Υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, η
μεγαλύτερη πνευματική φυσιογνωμία της
Αλεξάνδρειας.
Ο μικρός Καβάφης ζει τα πρώτα παιδικά του χρόνια στην Αλεξάνδρεια, μέσα
σε εξαιρετικές συνθήκες ευημερίας. Στο ισόγειο του διώροφου σπιτιού των
Καβάφηδων στην αριστοκρατική οδό Σερίφ, στεγάζονταν τα γραφεία του
ακμαιότατου εμπορικού οίκου «Καβάφης & Σία» (κύριος συνέταιρος ο
Γεώργιος Καβάφης, θείος του ποιητή, εγκατεστημένος στο Λονδίνο), ενώ η
οικογένεια του Πέτρου Καβάφη διαβίωνε με χαρακτηριστική άνεση στο πρώτο
και στο δεύτερο πάτωμα, διατηρώντας Γάλλο παιδαγωγό, Αγγλίδα τροφό,
Έλληνες υπηρέτες, Ιταλό αμαξά και Αιγύπτιο θυρωρό!
To 1870 με το θάνατο του πατέρα Καβάφη αρχίζει, ουσιαστικά, η σταθερή
πορεία της οικογένειας προς την οικονομική κρίση και παρακμή. Το 1872 η
Χαρίκλεια Καβάφη μετακομίζει με τα παιδιά της
στην Αγγλία όπου και θα παραμείνουν τα επόμενα έξι χρόνια (κυρίως στο
Λίβερπουλ αλλά και στο Λονδίνο). Ο μικρός Καβάφης σπουδάζει σε αγγλικό
σχολείο όπου και διδάσκεται για μητρική
του γλώσσα την αγγλική αλλά παράλληλα μαθαίνει και ελληνικά και γαλλικά.
Μετά από λίγα χρόνια
παραμονής στην Αγγλία αναγκάζονται να επιστρέψουν στην Αλεξάνδρεια καθώς
τα οικονομικά
της οικογένειας πηγαίνουν άσχημα και η οικογενειακή επιχείρηση
διαλύεται.
Ο Καβάφης συνεχίζει τις σπουδές του στο Εμποροπρακτικό Λύκειο «Ερμής»
ενώ παράλληλα υπάρχουν σαφή στοιχεία ότι κατά το διάστημα που μεσολάβησε
ανάμεσα στην επιστροφή από την Αγγλία (1878) και στο ξεκίνημα της
φοίτησης στον «Ερμή» (1881), ο Καβάφης είχε αρχίσει να μελετά και να
εργάζεται πνευματικά από μόνος του, χρησιμοποιώντας βιβλία από τις
δανειστικές βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας. Σ' αυτήν την τριετία ανάγεται
και η φιλόδοξη απόπειρά του να συντάξει ένα ιστορικό λεξικό, προσπάθεια
που δεν ολοκληρώθηκε αφού τα λήμματα του έργου σταμάτησαν «στη μοιραία
λέξη Αλέξανδρος».
Το 1882, στη διάρκεια της αιγυπτιακής εξέγερσης κατά των Αγγλων,
πηγαίνει με την οικογένειά του
για τρία χρόνια (ως τον Οκτώβριο του 1885) στην Κωνσταντινούπολη, στο
σπίτι του φαναριώτη παππού του, Γεωργάκη Φωτιάδη. Η τριετής παραμονή του
Καβάφη στην Πόλη αποδεικνύεται ιδιαιτέρως σημαντική και κρίσιμη για
διαφορετικούς λόγους. Σύμφωνα με τις βιογραφικές σημειώσεις της Ρίκας
Σεγκοπούλου, ο ομοσεξουαλισμός του άρχισε να εκδηλώνεται στα 1883.
Παράλληλα, γνωρίζουμε, ότι ο ποιητής άρχισε να εκφράζει ζωηρό ενδιαφέρον
για να ακολουθήσει πολιτική και δημοσιογραφική καριέρα. Φυσικά, το πιο
αξιοσημείωτο αυτής της περιόδου, είναι το γεγονός ότι η παραμονή του
στην Πόλη συμπίπτει με τις πρώτες μαρτυρημένες συστηματικές του
προσπάθειες να επιδοθεί στην τέχνη του ποιητικού λόγου. Τεκμήριο της
πρώιμης αυτής προσπάθειας του Καβάφη, αποτελεί μια ομάδα αδημοσίευτων
από τον ίδιο ποιημάτων, τα οποία εκδόθηκαν μαζί με άλλα ανέκδοτα
ποιήματα το 1968 από το Γ.Π. Σαββίδη. Τον καιρό εκείνο συμπληρώνει
και τις μελέτες του πάνω στην αρχαία και μεσαιωνική ελληνική φιλολογία
που τις είχε αρχίσει την
εποχή ακόμα που βρισκόταν στην Αγγλία.
Τον Οκτώβριο του 1885, ο
Καβάφης γυρίζει στην Αλεξάνδρεια μαζί με τη μητέρα του και τους αδελφούς
του, Αλέξανδρο και Παύλο. Με την επιστροφή του, ο Καβάφης εγκαταλείπει
την αγγλική υπηκοότητα (που είχε αποκτήσει ο πατέρας του στα 1850) και
παίρνει την ελληνική.
Τα πρώτα χρόνια μετά την επιστροφή στην Αλεξάνδρεια είναι μια περίοδος
προσαρμογής. Ο Καβάφης αρχίζει να εργάζεται, όχι ακόμη συστηματικά,
αλλάζοντας διάφορα επαγγέλματα όπως του δημοσιογράφου στην εφημερίδα
«Τηλέγραφος» (1886), του μεσίτη στο Χρηματιστήριο Βάμβακος (1888) και
του άμισθου γραμματέα στο Γραφείο Αρδεύσεων (1889-1892) όπου και θα
προσληφθεί ως έκτακτος έμμισθος υπάλληλος το 1892 και θα εργαστεί μόνιμα
εκεί επί τριάντα χρόνια, μέχρι το 1922, φτάνοντας στο βαθμό του
υποτμηματάρχη.
Η κυριότερη χρονολογική τομή ως προς την εξέλιξη του έργου του ποιητή,
κατά την εποχή αυτή, τοποθετείται στα 1891. Είναι η χρονιά κατά την
οποία ο Καβάφης εκδίδει σε μονόφυλλο το πρώτο πραγματικά αξιόλογο ποίημά
του (το
Κτίσται)
και δημοσιεύει μερικά από τα πιο αξιόλογα πεζά του κείμενα, όπως τα δύο
περί των «Ελγινείων» που παρουσιάζουν δημόσια την πολιτική πλευρά του
ποιητή, «Ολίγαι λέξεις περί στιχουργίας» και άλλα.
Τα οικονομικά του βελτιώνονται σημαντικά και τα επόμενα χρόνια ταξιδεύει
στο Κάιρο (1893), στο
Παρίσι και στο Λονδίνο με τον αδελφό του Τζων (1897). Το 1899 πεθαίνει η
μητέρα του σε ηλικία 65
ετών, γεγονός που συγκλονίζει τον ποιητή. Το 1901 και το 1903 ταξιδεύει
στην Ελλάδα και γνωρίζεται στην Αθήνα με Ελληνες πεζογράφους
(Πολέμης, Ξενόπουλος, Πορφύρας). Στις 30 Νοεμβρίου του 1903,
δημοσιεύεται στα
Παναθήναια το ιστορικό άρθρο του Ξενόπουλου για
τον Καβάφη με τίτλο «Ένας Ποιητής». Την ίδια χρονιά γράφει και το
σημαντικότερο πεζό κείμενό του, τον «φιλοσοφικό έλεγχο» των ποιημάτων
του που είναι γνωστό με τον τίτλο «Ποιητική». Τα επόμενα χρόνια κυλούν
ανάμεσα σε ποιητικούς, φιλοσοφικούς
στοχασμούς, γνωριμίες με εξέχουσες προσωπικότητες στην Αλεξάνδρεια (Ιων
Δραγούμης,
Ε.Μ. Φόρστερ), ανανεώσεις συμβολαίων εργασίας στις Αρδεύσεις και τους
διαδοχικούς θανάτους
των αδερφών του. Σημαντικό βιογραφικό στοιχείο αποτελεί και η
εγκατάσταση του ποιητή στο περίφημο σπίτι-εργαστήρι της
οδού Λέψιους
στα 1907, όπου και θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του δημιουργώντας το
σημαντικότερο τμήμα, ποσοτικά και ποιοτικά του έργου του.
Το
1922 δηλώνει την πρόθεσή του να μη συνεχίσει την εργασία του στις
Αρδεύσεις
απ' όπου και παραιτείται με το βαθμό του υποτμηματάρχη («επιτέλους
ελευθερώθηκα απ' αυτό το μισητό πράγμα») και χωρίς καμιά περίσπαση
αφοσιώνεται στη συμπλήρωση του ποιητικού του έργου. Το 1926 η κυβέρνηση
του δικτάτορα Πάγκαλου απονέμει στον Καβάφη το παράσημο του Φοίνικος,
διάκριση την οποία ο ποιητής αποδέχεται υποστηρίζοντας ότι «Το παράσημο
μου το απένειμε η Ελληνική Πολιτεία, την οποία σέβομαι και αγαπώ. Η
επιστροφή του παρασήμου θα είναι προσβολή εκ μέρους μου προς την
Ελληνικήν Πολιτείαν γι' αυτό και το κρατώ». Το 1927
γνωρίζεται με τη Μαρίκα Κοτοπούλη και το Νίκο Καζαντζάκη. Από το 1930
αρχίζει να υποφέρει από το λάρυγγά του και τον Ιούλιο του 1932 οι
γιατροί διαγιγνώσκουν καρκίνο του λάρυγγα. Πηγαίνει στην Αθήνα όπου
εισάγεται
σε νοσοκομείο και του γίνεται τραχειοτομία. Μετά από τετράμηνη παραμονή
στην Αθήνα, επιστρέφει
στην Αλεξάνδρεια όπου και το επόμενο έτος,
1933, στις 29 Απριλίου, μέρα των
γενεθλίων του,
πεθαίνει.
Το «πάθος» του Κ.Π. Καβάφη
Ο Καβάφης είχε ένα μεγάλο
«πάθος», μια παρεκτροπή από τα συνήθη που οι περισσότεροι
μελετητές του έργου και της ζωής του θεωρούν ότι πρόκειται για την
ομοφυλοφιλική
ερωτική ζωή του ποιητή.
Χαρακτηριστικές του ψυχοπνευματικού βασανισμού του είναι οι βραχυγραφημένες
σημειώσεις που κρατά:
«Πρέπει αλύγιστα να επιβάλω στον εαυτό μου ένα τέρμα εώς την 1η Απριλίου, διαφορετικά
δεν θα μπορέσω να ταξιδέψω. Θ' αρρωστήσω και πώς θα περάσω τη θάλασσα, και πώς,
αρρωστημένος θ' απολαύσω το ταξίδι μου;
16 Μαρτίου: Μεσάνυχτα. Υπέκυψα εκ νέου. Απελπισία, απελπισία, απελπισία. Καμιά ελπίδα δεν
υπάρχει. Παρεκτός αν σταματήσω ως τις 15 Απριλίου. Ο θεός βοηθός.»
και κάπου αλλού:
«Υφίσταμαι μαρτύριο. Σηκώθηκα και γράφω τώρα. Τί θα κάμω και τι θα γίνει; Τί να κάνω; ...Βοήθεια.
Είμαι χαμένος.»
Απ' αυτές τις σημειώσεις ενός απελπισμένου ανθρώπου που ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια καθώς
και από τα ερωτικά ποιήματά του, πολλοί μελετητές έβγαλαν αβίαστα το συμπέρασμα περί της
ανώμαλης σεξουαλικής συμπεριφοράς του ποιητή. Και όμως ...
Ο
Ατανάζιο Κατράρο, πρώτος μεταφραστής στα ιταλικά των ποιημάτων του Καβάφη και
προσωπικός του φίλος, γράφει:
«Την ομοφυλοφιλία του Καβάφη τη βαραίνει ένα μεγάλο ερωτηματικό, που χρειάζεται βαθιά
συνετή και αντικειμενική μελέτη και δεν αποκλείεται η απόφαση να είναι απαλλακτική. Κανείς δεν
μπόρεσε ποτέ να προσκομίσει μια απόδειξη για το αμάρτημα που αποδίδεται στον ποιητή και
ποτέ δεν βρέθηκε ανακατεμένος σ' ένα σκάνδαλο.»
Διπλής σημασίας η παραπάνω δήλωση. Πρόκειται για δήλωση προσωπικού φίλου του ποιητή που
εννοείται ότι γνωρίζει καλά τον άνθρωπο και επιπλέον αναφέρεται η έλλειψη αποδείξεων και
σκανδάλων στα οποία να είχε ανακατευτεί ο ποιητής.
Σε ανάλογες βάσεις (που δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν) στηρίχτηκαν, ο
Στρατής Τσίρκας
και ο Ι.Μ. Χατζηφώτης για να εκφράσουν την πολύ ενδιαφέρουσα άποψη ότι το «πάθος» του
Καβάφη δεν ήταν η ομοφυλοφιλία του αλλά ο
αυνανισμός και ο αλκοολισμός. Ηταν πολύ ντροπαλός (όπως εξάλλου
ομολογείται απ' όλους) ο ποιητής για να προχωρήσει σε κάτι περισσότερο από το «μοναχικό» πάθος
του, υποστηρίζει ο Ι.Μ. Χατζηφώτης. Ετσι τα ερωτικά ποιήματα του Καβάφη κινούνται - σύμφωνα
με τη γνώμη των δύο λογοτεχνών - στα όρια της φαντασίας και του απραγματοποίητου. Είχε τις προθέσεις
ο Καβάφης αλλά δεν τις έκανε πράξη...
Για περισσότερες, όμως, πληροφορίες πάνω στο ενδιαφέρον αυτό θέμα της ζωής του Καβάφη, θα
σας προτείνω το βιβλίο «Καβαφικά» του Ι.Μ. Χατζηφώτη (πήγαινε στις
εκδόσεις).
Το Εργο του Κ.Π. Καβάφη
Ο Κάβαφης, όσο ζούσε, δεν εξέδωσε ποτέ ολόκληρο το ποιητικό του έργο, το
οποίο, άλλωστε, συμπλήρωνε ως την τελευταία στιγμή της ζωής του. Ούτε,
φυσικά, πραγματοποίησε ποτέ μια κανονικά εμπορική έκδοση. Ακολούθησε ένα
δικό του, ιδιόρρυθμο σύστημα έκδοσης και κυκλοφορίας του έργου, το
οποίο και προκάλεσε πολλές συζητήσεις στο χώρο των καβαφικών μελετών.
Σύμφωνα με τη διδακτορική διατριβή του Γ.Π. Σαββίδη, υπήρξαν τρία
διαφορετικά στάδια εκδοτικής τακτικής, σε
«μονόφυλλα»,
«τεύχη» και
«συλλογές»,
τα οποία αντιπροσωπεύουν τρεις διαφορετικές φάσεις στην ιστορία της
καβαφικής ποίησης. Η μέθοδος των «μονόφυλλων» χρησιμοποιείται από το
1891 ως και το 1904, οπότε ο ποιητής τυπώνει το πρώτο «τεύχος» με 21
ποιήματα. Η πρώτη χρονολογική «συλλογή » του κυκλοφόρησε, ιδιωτικά πάντα
κατά την πάγια τακτική του, το 1912 και η πρώτη θεματική «συλλογή» του
το 1917. Για πρώτη φορά συγκεντρωμένο ολόκληρο το σώμα της
αναγνωρισμένης καβαφικής ποίησης, κυκλοφόρησε το 1935 με επιμέλεια της
Ρίκας Σεγκοπούλου, ενώ σήμερα κυκλοφορούν έγκυρες εκδόσεις των
«αναγνωρισμένων», των
«ανέκδοτων», των
«αποκηρυγμένων» ποιημάτων (φροντισμένες από το Γ.Π. Σαββίδη) και των
«ατελών» ποιημάτων του (από τη Ρενάτα Λαβανίνι).
Ολα τα ποιήματά του ο Καβάφης τα έγραψε στην ελληνική, με την εξαίρεση ελαχίστων από τα
μέχρι το 1968 ανεκδότων ποιημάτων του.
Συνολικά τα ποιήματα που έγραψε ο Καβάφης είναι 154. Επιπλέον θα πρέπει να
υπολογιστούν άλλα
75 που παρέμειναν ανέκδοτα εώς το 1968 και τα οποία βρέθηκαν
στο Αρχείο του ή σε χέρια φίλων του καθώς και
27 ποιήματα που δημοσίευσε μεν ο ίδιος
μεταξύ 1886 και 1898 αλλά που αργότερα τα
αποκήρυξε. Ο Καβάφης έγραψε και κάποια
πεζά, δοκίμια, μελέτες, μεταξύ των οποίων: «Τα Ελγίνεια Μάρμαρα», «Οι Βυζαντινοί ποιηταί»,
«Το Κυπριακόν ζήτημα», «Το Τέλος του Οδυσσέως», «Μία σελίς της Τρωϊκής Ιστορίας» κ.α.
Σύμφωνα με διευκρινίσεις και υποδείξεις του ποιητή, τα ποιήματά του κατατάσσονται σε τρεις
κατηγορίες:
τα ιστορικά, τα φιλοσοφικά και τα ηδονικά ή αισθησιακά. Αν και στην αρχή η ποίηση
του Κ.Π. Καβάφη συνάντησε την εχθρότητα και την επιφύλαξη του πνευματικού κόσμου, με τον
καιρό επιβλήθηκε στη συνείδηση όλων σαν ένας ιδιόμορφος αλλά μεστός και γεμάτος με ουσιαστικό
περιεχόμενο ποιητής που δεν ενδιαφερόταν για την εξωτερική εμφάνιση του στίχου του αλλά μονάχα
για τον εσωτερικό στοχασμό, τη φιλοσοφική σκέψη και το στοχαστικό δίδαγμα.
Μετά θάνατον, ο Καβάφης έγινε αντικείμενο μακρόχρονης μελέτης από ποιητές και μελετητές
του έργου του σε όλο τον κόσμο. Τα ποιήματά του εκδόθηκαν και εκδίδονται σε συλλογές, ενώ
πρόκειται και για τον πιο πολυμεταφρασμένο Νεοέλληνα λογοτέχνη. Ποιήματά του έχουν
μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, ολλανδέζικα, αραβικά,
γιαπωνέζικα, αρμένικα, ινδικά, σλαβικές γλώσσες και σε πάρα πολλές άλλες γλώσσες.
Στην
οδό Λέψιους στην Αλεξάνδρεια, το διαμέρισμα του Καβάφη έχει μετατραπεί
σε
μουσείο με εκδόσεις, χειρόγραφα, μεταφράσεις, δημοσιεύματα και έργα τέχνης
εμπνευσμένα από το έργο του, πλούσιο φωτογραφικό, φιλολογικό και άλλο υλικό.
πηγή: http://cavafis.compupress.gr/bio3.htm
