Θοδωρής Βελισσάρης-μικρή ανθολογία

Υπνοβατούν οι φρουροί;

Άγνωστα κύμβαλα και αθόρυβοι ίσκιοι

Ανατέλλουν στα μάτια των οικείων χρησμών

Φοβάμαι της πυγολαμπίδας το νόημα

Αγρυπνώ για τα κρόταλα των ορνέων

Γιατί ποτέ δεν αντίκρισα πιο φιλόξενη πρωία

Ποτέ δεν με θώπευσε θαλερό νυχτικό

Τα χαμόγελα σφύζουν από μέλι και σύκα

Ρεμβάζω στις όχθες του θολού οπλοστασίου

Που μετουσιώθηκε στα σπλάχνα του ύπνου μου

Και γίνηκε σφοδρή επιθυμία για έρωτα

Για δάκρυα και μαρσιποφόρες σιωπές

Για σοφία και σκέψεις αυτοκτονίας

Ταξιδεύω στην έρημη καρδιά του φωτός

Πλήθη δολοφόνων με καταδιώκουν

Διότι έφυγα ήσυχα χωρίς των νεκρών τις προβιές

Γυρεύοντας μάταια απολίτιστα φρύδια

Τριχωτές όρνιθες και ανέγγιχτους πέλεκες

Αν το καταλαβαίνεις πως σ’ αγαπώ

Όπως αγαπά το σείστρο τους ήχους του

Και η ελευθερία το δίκαιο

Στείλε με τον αργόσυρτο άνεμο των βραδινών ανθών

Τα θεσπέσια κολπικά υγρά σου.

   

Βουλησιαρχία

Θέλω τον ήλιο ντυμένο με όλα του τα όνειρα

Κι ένα νεύμα να πυρπολεί την τροχιά του

Γίγαντες από υδροκυάνιο

κωπηλατούν με μανία στη λευκή θάλασσα του θανάτου μου

Ζητούν ένα απλό μεταίχμιο

για τις κουρασμένες νύχτες των Ασσασίνων αδελφών τους

Ο κ. Σαλ θέλει ίσιους δρόμους

να διαπερνούν τα παρθένα όνειρα των νεκροταφείων

Κι οι σελίδες του

ας παραμείνουν σταυρωμένες στο ιερό ξύλο του ύπνου

Θέλει κι αυτός τα μάτια του σύννεφου.

Λόγια σε φίλους

Κάθε βλέμμα σου να ουρλιάζει στον κόσμο την ταυτότητά του

Αυτό σημαίνει Αχιλλέας!

Δεν φοβάμαι

Δεν είμαι ο Δον Ζουάν,

Δεν είμαι ο Φάουστ,

Δεν είμαι ο Ρεμπώ

Ούτε ο Ανδρούτσος

Ο Λένιν κι ο Μαλατέστα

Είμαι ακόμα πνοή που ψάχνει τον ουρανό της

Όσο ψύχεται δέχεται με χαμόγελο τον Γολγοθά της

Το διάστημα είναι παγωμένο φίλε

Σε ποια άκρη του φωλιάζει τυλιγμένη με σάβανα η ελευθερία

Ας είμαστε αληθινοί

Γιατί υπάρχει αλήθεια!

Γιατί υπάρχει ομορφιά!

Όπως υπάρχει ο πιο βαθύς βυθός που δεν θ’ αγγίξουμε ποτέ

Και το πιο υποθετικό σωματίδιο που ποτέ δεν θ’ αντικρίσουν τα μάτια μας

Ας είμαστε ποιητές της φωνής μας

Δίχως άγχος και πίεση

Ας κοιτάζουμε τους άλλους με τα μάτια της θύελλας που κοπάζει νικημένη

Όλα θα έρθουν φίλε

Στον τάφο μου ή στην αγκαλιά μου

Αν οι θνητοί γλεντοκοπούν και μένα με σταυρώνουν οι σκέψεις μου

Ας είναι!

Αν σε κηδεία κλάψω από συγκίνηση

Ας είναι!

Κι αν πάλι σε κηδεία βάλω τα γέλια

Με καλωσορίζω!

Ας γίνει η νύχτα φράντζα μου αν έτσι νιώθω

Κι ο ήλιος ας στριφογυρνά στις τσέπες μου

Όταν ερωτευθώ όμως θα τον πάρω στις χούφτες μου

Και θα φωτίζω το πρόσωπό ΤΗΣ μέχρι να λιώσουν τα κόκαλά μου

Κι ο ήλιος να βρει τη σκιά του υποταγμένος στο φως ΤΗΣ

Φλώροι, χαμηλοβλεπούσες, σιωπηλοί δολοφόνοι των σκέψεων

Παραπληγικοί, σπυριάρηδες, χοντροί, απροσάρμοστοι

Μοναχικοί, ντροπαλοί, αυνανιστές και στερημένοι

(Και οι υπόλοιποι!)

Για σας τραγουδώ τη λάμψη του Αχιλλέα!

Βρείτε το πρόσωπό σας διπλωμένο στα ημερολόγια

Που ανακάλυψαν γελώντας και βρίζοντας οι μαστροποί σας

Αφήστε το δάκρυ σας να πνίξει τις συναναστροφές σας

Μην είστε ποτέ προσβλητικοί όμως

Βγάλτε το καπέλο σας και χαιρετίστε μ’ ένα βαρύθυμο χαμόγελο

Κι από τα χείλη σας θα γκρεμιστεί το σάπιο στολίδι του κόσμου

Διαβάστε και μελετήστε

Αποστηθίστε και ουρλιάξτε

Όπως κάθε φως μας συνδέει με το παρελθόν

Μόνο και μόνο για να χαθούμε στην ψευδαίσθηση του παρόντος

Πείτε τα παλιά τα λόγια του Βιγιόν

Και τα βογκητά του Μπωντλαίρ μην αρνηθείτε

Για να μάθετε να μιλάτε

Γιατί κι η γλώσσα δεν είναι παρά η Βαβέλ των συνωμοσιών μας

Συνεχίζω πιο σίγουρος φίλε

Κι ελπίζω ν’ ακολουθήσεις

Θα πατήσω δυο φορές ένα κουδούνι τα μεσάνυχτα χωρίς να τρέξω

Θα πω ψέματα ότι έσπασα έναν καθρέφτη αυτοκινήτου

Θα περηφανευτώ για όσα έκανα

Αλλά μετά τέλος

Θα τα ξανακάνω λυτρωμένος

Γιατί σώπασα όταν έπρεπε μ’ αυτόν τον ύμνο των καθυστερημένων 

Μικρό Ερωτικό

Ανυπομονώ να εκμαυλίσω τα θέρετρα των στιλβηδόνων

με την επικουρική λειτουργία των εκμαγείων

Η πικρία επανιδρύεται στους τροπικούς κύκλους των ματιών σου

Γύρω τους η σκιώδης μονομαχία μου με τη λεξιπενία

αναδεικνύει την άρθρωση που έγκειται στις φυσαλίδες

(κομήτες θορυβούνε στο άβατον της ανοίξεως)

Εναποθέτω το θαύμα σου στα αόρατα βατόμουρα των Ερινύων

Και σου προσφέρω το πλεόνασμα της ζωής μας

που υπήρξε

αδιαμφισβήτητα

για μας μονάχα

το κινούν αίτιο της τυχαιότητας

Στο μικροσκόπιο

Διαφαίνεται η δραματουργία του 16^ου Λουδοβίκου

Σέρνεται η πλάτη της Κλεοπάτρας

Αναπτερώνεται η γοτθική πικρία

Αυτοκτονεί ο Ριγκώ

Προσποιείται ότι κοιμάται ο Βασέ

Αναποφάσιστοι χωρικοί

καταβροχθίζουν όλες αυτές τις ουρές κροκόδειλων με φευγαλέες ικεσίες

Ζηλωτές φονεύουν τα προηγούμενα δείπνα

Η ύλη δεν ψηφίζει

Διερχόμαστε τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα

Αναχωρούν τα μαροκινά ταχυδρομεία

Είμαι μαζί τους στο όρος με τα ουρητήρια

Διαλέξατε για «Γένοιτο!» την πανίδα

Νυχθημερόν μας παρατηρεί ο Ροβεσπιέρος

Αγόγγυστα τροποποιούμε τις καρτεσιανές πολίχνες

Τα τέκνα των Βρούτων αναπαράγουν τα φλογοβόλα

Ρέμπους, γρανάζια, κονδυλοφόροι, σηματοδότες

Είμαστε βηματοδότες!


******************************
πηγή: www.sarantakos.com

Αν..Στρατής Παρέλης

Εκείνοι που ξιπάζονται χωρίς να δούνε
Το φως του ήλιου όπως λάμπει, εκείνοι
Η μια παρέα αλητήριοι που ασχημονούν σε βάρος
Του όμορφου κορμιού του λόγου, έχουν ξεχάσει
Των αισθημάτων τους τον φοβερό αντίκτυπο
Μέσα στην ερημιά.
 Γιατί η ρότα η σωστή του ανθρώπου
Είναι να πλέει προς το ευανάγνωστο της αθωότητας
Αν θέλει να αγιάσει ως ποιητής..

Έρωτας τάχα-Μυρτιώτισσα

Έρωτας τάχα να 'ν' αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;

Έρωτας να 'ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλείνεις
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;

Έρωτας να 'ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ' ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;

Μα ό,τι και να 'ναι, το ποθώ,
και καλώς να 'ρθει το κακό
που είν' από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ' αγαπημένα.

Τ. ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

Πίσω από την καθημερινή κόλαση των λέξεων 

τα ποιήματα ανασαίνουν ζωντανά 

και το καθαρό τους νόημα 

καθρεφτίζει παντού μια φανταστική ευτυχία, 

που ποτέ δε θα πυρποληθεί.

 

Αντι-λογισμός-Αντ.Ζαμπετάκης

φωτογραφία Μίνα Παπανικολάου

Ντύνεσαι της ερήμου το χρώμα
Καίει ο ήλιος σου
Ζεματίζει η άμμος σου

Τ' αράπικο κουριαλόμαυρο άτι της πεθυμιάς και της σκέψης σου
χαλινωμένο σε περιβάλλει τη χαίτη του
Αετός μετεωρίζεται στ' ανοιχτά δοξαρόφρυδα ασάλευτος
Λιόντισσας βλέμμα βιγλίζει φωλιασμένο στα μάτια σου

Μαυλίζει λαχτάρες αγρίμια η όψη σου
Μαγνητίζουν λάβρων πόθων ανάσες καυτές των χειλιών σου οι πόλοι

Ζυγίζεις κυρίαρχη τη σιωπή και την ένταση
Καθηλώνεις στους χρυσούς γρανίτες της λάμψης σου
την πορφύρα των κυμάτων της λάβας σου
Διαστέλλεις στα σύμπαντα τη στιγμή των εκρήξεων
Φουρτουνιάζεις ταράσσοντας τη ροή του καιρού την αέναη

Σφραγίζεις Ζωή Μοίρα Απόφαση
Καταλύεις Οχυρά Παρενθέσεων
Θριαμβεύεις φλογοβόλα - φλεγόμενη
Ατάραχη

Ράινερ Μαρία Ρίλκε

  

σκίτσο του Έμιλ Όρλικ (Emil Orlik) το 1917

Πρώιμα ποιήματα
Μετάφραση : Άρης Δικταίος

Αυτό είναι η νοσταλγία : να κατοικείς στο κύμα
και να μην έχεις πατρίδα μες στον χρόνο.
Κ’ οι επιθυμίες αυτί ‘ναι : σιγαλή ομιλία
Της αιωνιότητας με καθημερινές ώρες.
*
Κ’ η ζωή ΄ναι αυτό : ώσπου από ένα χτες
να βγει η μοναχικότεροι απ’ όλες τις ώρες ώρα,
που διαφορετικά απ’ τις άλλες αδερφές της
γελά και μπρος στο αιώνιο μόνο, θα σωπάσει

*********

Το σπίτι μου είναι ανάμεσα μέρας κι ονείρου
που τα παιδιά, ζεστά απ’ το τρέξιμο, κοιμούνται,
που κάθονται οι γονείς το βράδυ και τα τζάκια
λαμποκοπούνε και την κάμαρα φωτίζουν.
*
Το σπίτι μου είναι ανάμεσα μέρας κι ονείρου
που καθαρά τα βραδινά σήμαντρα ηχούνε,
και αμήχανα, από τον αντίλαλο, κορίτσια,
κουρασμένα ακουμπούν στων πηγαδιών τα χείλια.
*
Κ’ έχω πιο αγαπημένο δέντρο μου, κάποια φιλύρα
κι όλα τα καλοκαίρια, που σιωπούν εντός της,
στα χείλια της κλαδιά σαλεύουνε πάλι και πάλι,
κι αγρυπνούν πάλι ανάμεσα μέρας κι ονείρου.

*********

Δεν έχει πια άλλες υποχρεώσεις ο Άγγελος μου
αφότου η μέρα μου η αυστηρή τον έχει διώξει.
Λαχταρώντας , το πρόσωπό του συχνά χαμηλώνει
πάνω απ την γή, κι αγαπητός δεν του είναι πια ο ουρανός.
*
Και θα ήθελε να φέρει πάλι ,
πάνωθε απ των δασών τις θροίζουσες κορφές,
στην πατρίδα των Χερουβίμ, την προσευχή μου.
*
Εκεί πέρα κουβάλησε το κλαψιμό μου το πρώτο-πρώτο,
και τον πρώτο στοχασμό μου,
κ’ οι μικροί πόνοι μου μεγάλωσαν εκεί
μες σε δάση που, πάνωθέ του, μουρμουρίζουν.

***************

Αφ’ όταν ο Άγγελος μου πια δεν με φυλάει,
αμέριμνα μπορεί ν’ ανοίγει τα φτερά του
και τη σιωπή των αστεριών στα δύο να σκίζει
γιατί, της μοναχικής νύχτας μου, δεν πρέπει
να κρατήσει άλλο πια τα χέρια, που αγωνιούνε,
αφ’ όταν ο Αγγελός μου πια δεν με φυλάει.

**********
Από το βιβλίο των Εικόνων
Είσοδος
Όποιος και να ‘σαι : Το βράδυ να βγεις έξω απ’ το δωμάτιο σου
εκεί μέσα τα γνωρίζεις όλα
σαν τον ουρανό, πριν από τον ορίζοντα, το σπίτι σου είναι
Όποιος και να ‘σαι
Με τα μάτια σου , τα κουρασμένα,
μόλις λευτερωθούν από το φαγωμένο σου κατώφλι,
Σιγά-σιγά σηκώνεις ένα δέντρο μαύρο και μπρος στον ουρανό το στήνεις
λυγερό , μονάχο,
Και τον κόσμο δημιούργησες,. Κι είναι μεγάλος
Κι είναι σαν λόγος , που ακόμη, στην σιωπή, ωριμάζει.
Κι όπως την έννοια του συλλαβαίνει η θέληση σου,
τρυφερά, τα μάτια σου, τον απολευτερώνουν 

Χιλιάδες πρόσωπα της τύχης-Ολυμπία Καράγιωργα

Το σώμα μου περνάει ανάμεσά σας

πρόσωπα

χιλιάδες πρόσωπα της τύχης.

Στιγμές,

τα μάτια σας οσφραίνονται.

Τα δάχτυλα νάταν λυτά 

θα χύνονταν.

(Το σώμα μου περνάει

κάτω απ΄το βάρος της μυστικής ψυχής του)

Το σώμα μου περνάει ανάμεσά σας.

Πολύ κοντά σας

Πρόσωπα.

Χιλιάδες πρόσωπα της τύχης.

πηγή:περιοδικό ΓΡΑΦΗ

ΤΕΎΧΟς 70

Ανθολογία ποίησης-διηγήματος-Αφιέρωμα στη Θεσσαλία

"Η λογοτεχνία περισώζει τη ζωή ενός τόπου"
-Καίτη Λειβαδά, εκδότρια της Νέας Αριάδνης και της Πανελλήνιας Ανθολογίας της Πολιτιστικής Συνεργασίας

Παρουσιάστηκε χθες βράδυ στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λάρισσας, η 7η Πανελλήνια Ανθολογία Ποίησης-Διηγήματος της Πολιτιστικής Συνεργασίας με μεγάλο αφιέρωμα στη Θεσσαλία.
Στις 430 σελίδες του το βιβλίο περιλαμβάνει πλήθος λαογραφικών,ιστορικών αναφορών και άρθρων για το Θεσσαλικό θέατρο, μουσική, ζωγραφική, φιλοσοφία, πεζό λόγο,ποίηση κ.α. Από τον Ρήγα Φεραίο ως τον Μαρίνο Αντύπα,από τον Θεόφιλο έως τον Τσιτσάνη , από τον Ασκληπιό έως την πολύπλευρη πολιτιστική άνθηση της σύγχρονης Θεσσαλίας.
Λιτή μα πλούσια σε γνώση που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, η βραδυά εμπλουτίστηκε από τις απαγγελίες και τις παρουσιάσεις των Θεσσαλών ποιητών που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση. 

Ομιλήτριες: Καίτη Λειβαδά, Ζήτα Καλογιάννη
Συντονισμός: Ι.Σιούλας

Ι.Σιούλας-Ζήτα Καλογιάννη-Καίτη Λειβαδά (φωτογραφία:Μ.Παπανικολάου)

10/3/2012
Μ.Παπανικολάου

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - Λίτσα Μοσκιού

 http://youtu.be/gz_dxetaZ2I



Σε περιμένω παντού, Τ. ΛΕΙΒΑΔΕΙΤΗΣ

Θα είμαι εκεί που πάντα θα ψάχνεις Λ. ΜΟΣΚΙΟΥ

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε,
αγάπη μου, μη χάσεις το θάρρος σου Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ




Θάρρος θέλει ο θάνατος αγάπη μου. Λ. ΜΟΣΚΙΟΥ

Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να' χει καρδιά. Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου Λ. ΜΟΣΚΙΟΥ
είναι να 'χει ψυχή
μα πιο μεγάλη όταν τη ξεπουλά
για να αγαπήσει.

Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν
τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων
και τα καθήκοντα των συντρόφων. Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Την αγάπη μας κάποτε θα τη κάνουν
έργο τέχνης
πλάι στα μεγάλα και στα σπουδαία
χαραγμένη πάνω σε μαρμάρινους κίονες. Λ. ΜΟΣΚΙΟΥ




Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου. Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Αν ζούσα μια στιγμή μαζί σου
θα μπορούσα να χαρίσω την υπόλοιπη ζωή μου Λ. ΜΟΣΚΙΟΥ

.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα
σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο. Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

θα θυμάμαι πάντα τα δικά σου , πλημμυρισμένα ποτάμια
να κολυμπώ να ξεδιψώ μέσα τους . Λ. ΜΟΣΚΙΟΥ

Α! ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα
Γιατί σ' αγαπώ. Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Ξέχασα κι εγώ να σου πω
πως τα βλέπω κι εγώ
γιατί σ' αγάπησα Λ. ΜΟΣΚΙΟΥ




Κλείσε το σπίτι
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί
Και προχώρα. Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Κλείδωσα το σπίτι
πέταξα το κλειδί




Τρέχω.. Λ. ΜΟΣΚΙΟΥ


Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ
εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων
σ' όποιο μέρος της γης
σ' όποια ώρα Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Εκεί που ο ιδρώτας στάζει στο χώμα
και καρπίζει η γη
εκεί οι παπαρούνες στάζουν το αίμα τους
πάνω σε τάφους γενναίων
σ' όποιο μέρος της γης
σ' όποια ώρα Λ. ΜΟΣΚΙΟΥ




εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι




για ένα καινούργιο κόσμο. Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

εκεί που μια μάνα κοιλοπονεί
για να μπορέσει να έρθει η ελπίδα.. Λ. ΜΟΣΚΙΟΥ


Εκεί θα σε περιμένω. Αγάπη μου. Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Περίμενε με . Δε θ' αργήσω αγάπη μου Λ . ΜΟΣΚΙΟΥ

Τὰ φορτηγὰ καράβια συλλογίζομαι-Κ.Ουράνης

Τὰ φορτηγὰ καράβια συλλογίζομαι
ποῦ γέρασαν κὰ τώρα, λαβωμένα,
χωρὶς οὔτε μία βάρδια στὸ κατάστρωμα,
σαπίζουν στ᾿ ἀκρολίμανα δεμένα.
Τὰ φορτηγὰ καράβια: ποὺ ταξίδεψαν
στῶν πέντε τῶν ἠπείρων τὰ πελάγη
-ἀπ᾿ τοῦ Μουρμὰνκ τὴ παγερὴ τὴ θάλασσα
ἴσαμε τοῦ Ἀμαζόνα τὰ τενάγη.
Τοὺς ναυτικούς τους γέρους συλλογίζομαι
ποῦ στὰ μεγάλα τῶν χειμώνων βράδια
μ᾿ ὑπομονὴ κι ἀγάπη -γιὰ τὰ ἐγγόνια του
(εἴτε γι᾿ αὐτούς;-) μικρὰ φτιάχνουν καράβια,
καὶ δὲν μποροῦνε πιὰ νὰ ταξιδέψουνε
μὰ κάθε μέρα ὡς τὸ λιμάνι πᾶνε
καί, ἄνεργοι, ἀνώφελοι καὶ πένθιμοι
σὰν κάτι τὶς νὰ χάσανε κοιτᾶνε.