Υπνοβατούν οι φρουροί;
Άγνωστα κύμβαλα και αθόρυβοι ίσκιοι
Ανατέλλουν στα μάτια των οικείων χρησμών
Φοβάμαι της πυγολαμπίδας το νόημα
Αγρυπνώ για τα κρόταλα των ορνέων
Γιατί ποτέ δεν αντίκρισα πιο φιλόξενη πρωία
Ποτέ δεν με θώπευσε θαλερό νυχτικό
Τα χαμόγελα σφύζουν από μέλι και σύκα
Ρεμβάζω στις όχθες του θολού οπλοστασίου
Που μετουσιώθηκε στα σπλάχνα του ύπνου μου
Και γίνηκε σφοδρή επιθυμία για έρωτα
Για δάκρυα και μαρσιποφόρες σιωπές
Για σοφία και σκέψεις αυτοκτονίας
Ταξιδεύω στην έρημη καρδιά του φωτός
Πλήθη δολοφόνων με καταδιώκουν
Διότι έφυγα ήσυχα χωρίς των νεκρών τις προβιές
Γυρεύοντας μάταια απολίτιστα φρύδια
Τριχωτές όρνιθες και ανέγγιχτους πέλεκες
Αν το καταλαβαίνεις πως σ’ αγαπώ
Όπως αγαπά το σείστρο τους ήχους του
Και η ελευθερία το δίκαιο
Στείλε με τον αργόσυρτο άνεμο των βραδινών ανθών
Τα θεσπέσια κολπικά υγρά σου.
Βουλησιαρχία
Θέλω τον ήλιο ντυμένο με όλα του τα όνειρα
Κι ένα νεύμα να πυρπολεί την τροχιά του
Γίγαντες από υδροκυάνιο
κωπηλατούν με μανία στη λευκή θάλασσα του θανάτου μου
Ζητούν ένα απλό μεταίχμιο
για τις κουρασμένες νύχτες των Ασσασίνων αδελφών τους
Ο κ. Σαλ θέλει ίσιους δρόμους
να διαπερνούν τα παρθένα όνειρα των νεκροταφείων
Κι οι σελίδες του
ας παραμείνουν σταυρωμένες στο ιερό ξύλο του ύπνου
Θέλει κι αυτός τα μάτια του σύννεφου.
Λόγια σε φίλους
Κάθε βλέμμα σου να ουρλιάζει στον κόσμο την ταυτότητά του
Αυτό σημαίνει Αχιλλέας!
Δεν φοβάμαι
Δεν είμαι ο Δον Ζουάν,
Δεν είμαι ο Φάουστ,
Δεν είμαι ο Ρεμπώ
Ούτε ο Ανδρούτσος
Ο Λένιν κι ο Μαλατέστα
Είμαι ακόμα πνοή που ψάχνει τον ουρανό της
Όσο ψύχεται δέχεται με χαμόγελο τον Γολγοθά της
Το διάστημα είναι παγωμένο φίλε
Σε ποια άκρη του φωλιάζει τυλιγμένη με σάβανα η ελευθερία
Ας είμαστε αληθινοί
Γιατί υπάρχει αλήθεια!
Γιατί υπάρχει ομορφιά!
Όπως υπάρχει ο πιο βαθύς βυθός που δεν θ’ αγγίξουμε ποτέ
Και το πιο υποθετικό σωματίδιο που ποτέ δεν θ’ αντικρίσουν τα μάτια μας
Ας είμαστε ποιητές της φωνής μας
Δίχως άγχος και πίεση
Ας κοιτάζουμε τους άλλους με τα μάτια της θύελλας που κοπάζει νικημένη
Όλα θα έρθουν φίλε
Στον τάφο μου ή στην αγκαλιά μου
Αν οι θνητοί γλεντοκοπούν και μένα με σταυρώνουν οι σκέψεις μου
Ας είναι!
Αν σε κηδεία κλάψω από συγκίνηση
Ας είναι!
Κι αν πάλι σε κηδεία βάλω τα γέλια
Με καλωσορίζω!
Ας γίνει η νύχτα φράντζα μου αν έτσι νιώθω
Κι ο ήλιος ας στριφογυρνά στις τσέπες μου
Όταν ερωτευθώ όμως θα τον πάρω στις χούφτες μου
Και θα φωτίζω το πρόσωπό ΤΗΣ μέχρι να λιώσουν τα κόκαλά μου
Κι ο ήλιος να βρει τη σκιά του υποταγμένος στο φως ΤΗΣ
Φλώροι, χαμηλοβλεπούσες, σιωπηλοί δολοφόνοι των σκέψεων
Παραπληγικοί, σπυριάρηδες, χοντροί, απροσάρμοστοι
Μοναχικοί, ντροπαλοί, αυνανιστές και στερημένοι
(Και οι υπόλοιποι!)
Για σας τραγουδώ τη λάμψη του Αχιλλέα!
Βρείτε το πρόσωπό σας διπλωμένο στα ημερολόγια
Που ανακάλυψαν γελώντας και βρίζοντας οι μαστροποί σας
Αφήστε το δάκρυ σας να πνίξει τις συναναστροφές σας
Μην είστε ποτέ προσβλητικοί όμως
Βγάλτε το καπέλο σας και χαιρετίστε μ’ ένα βαρύθυμο χαμόγελο
Κι από τα χείλη σας θα γκρεμιστεί το σάπιο στολίδι του κόσμου
Διαβάστε και μελετήστε
Αποστηθίστε και ουρλιάξτε
Όπως κάθε φως μας συνδέει με το παρελθόν
Μόνο και μόνο για να χαθούμε στην ψευδαίσθηση του παρόντος
Πείτε τα παλιά τα λόγια του Βιγιόν
Και τα βογκητά του Μπωντλαίρ μην αρνηθείτε
Για να μάθετε να μιλάτε
Γιατί κι η γλώσσα δεν είναι παρά η Βαβέλ των συνωμοσιών μας
Συνεχίζω πιο σίγουρος φίλε
Κι ελπίζω ν’ ακολουθήσεις
Θα πατήσω δυο φορές ένα κουδούνι τα μεσάνυχτα χωρίς να τρέξω
Θα πω ψέματα ότι έσπασα έναν καθρέφτη αυτοκινήτου
Θα περηφανευτώ για όσα έκανα
Αλλά μετά τέλος
Θα τα ξανακάνω λυτρωμένος
Γιατί σώπασα όταν έπρεπε μ’ αυτόν τον ύμνο των καθυστερημένων
Μικρό Ερωτικό
Ανυπομονώ να εκμαυλίσω τα θέρετρα των στιλβηδόνων
με την επικουρική λειτουργία των εκμαγείων
Η πικρία επανιδρύεται στους τροπικούς κύκλους των ματιών σου
Γύρω τους η σκιώδης μονομαχία μου με τη λεξιπενία
αναδεικνύει την άρθρωση που έγκειται στις φυσαλίδες
(κομήτες θορυβούνε στο άβατον της ανοίξεως)
Εναποθέτω το θαύμα σου στα αόρατα βατόμουρα των Ερινύων
Και σου προσφέρω το πλεόνασμα της ζωής μας
που υπήρξε
αδιαμφισβήτητα
για μας μονάχα
το κινούν αίτιο της τυχαιότητας
Στο μικροσκόπιο
Διαφαίνεται η δραματουργία του 16ου Λουδοβίκου
Σέρνεται η πλάτη της Κλεοπάτρας
Αναπτερώνεται η γοτθική πικρία
Αυτοκτονεί ο Ριγκώ
Προσποιείται ότι κοιμάται ο Βασέ
Αναποφάσιστοι χωρικοί
καταβροχθίζουν όλες αυτές τις ουρές κροκόδειλων με φευγαλέες ικεσίες
Ζηλωτές φονεύουν τα προηγούμενα δείπνα
Η ύλη δεν ψηφίζει
Διερχόμαστε τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα
Αναχωρούν τα μαροκινά ταχυδρομεία
Είμαι μαζί τους στο όρος με τα ουρητήρια
Διαλέξατε για «Γένοιτο!» την πανίδα
Νυχθημερόν μας παρατηρεί ο Ροβεσπιέρος
Αγόγγυστα τροποποιούμε τις καρτεσιανές πολίχνες
Τα τέκνα των Βρούτων αναπαράγουν τα φλογοβόλα
Ρέμπους, γρανάζια, κονδυλοφόροι, σηματοδότες
Είμαστε βηματοδότες!******************************
πηγή: www.sarantakos.com
