Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Συγγνώμη που σε πατάω-Ράνια Αηδώνη


πηγή: www.aixmi.gr

Άκουσα κλαρίνα και τα χόρεψα. Άγγιξα πλήκτρα και μαγεύτηκα.
Έφυγα,
και χάθηκα…
Έβαλα τακούνια και χόρεψα. Έπιασα μολύβι κι έγραψα.
Είδα μια σκηνή,
και ανέβηκα.
Έκλεισα τα μάτια κι ένιωσα μια κραυγή στις πατούσες μου. Κοίταξα κάτω και της είπα: «Συγγνώμη που σε πατάω. Δεν θέλω να σε πληγώσω, μη φοβάσαι… Θέλω να περπατήσω πάνω σου. Θέλω να νιώσω το πόνο σου. Να τον μοιραστώ μαζί σου.  Σ’ αγαπώ αλλά…άσε με να σε λατρέψω!»


Εκείνη δεν μου απάντησε. Έμεινε σιωπηλή. Κι εγώ την ένιωσα τη σιωπή της. Ανέβηκε από τις πατούσες μου μέχρι το στομάχι. Ταξίδεψε στο στήθος μου, πέρασε στο λαιμό μου, κοντοστάθηκε στα χείλη μου κι έσταξε από τα μάτια μου.
Έφυγα,
και χάθηκα…
Αυτή τη φορά, όμως, γύρισα πίσω. Πήγα κοντά της. Την κοιτούσα να στέκει εκεί. Άδεια. Τόσο μόνη και άδεια. Τόσο ποδοπατημένη…
Τη χάζευα! Επάνω της είχε άπειρα διαφορετικά αποτυπώματα. Επάνω της είχε άπειρες πληγές. Άπειρα σημάδια.
Την κοιτούσα να στέκει εκεί. Άδεια. Τόσο μόνη και άδεια. Τόσο ποδοπατημένη. Τόσο πληγωμένη…
Την κοιτούσα να στέκει εκεί.
Και ανέβηκα…
Κοντοστάθηκα, κοίταξα κάτω και της είπα :
«Συγγνώμη που σε πατάω. Δεν θέλω να σε πληγώσω. Θέλω μόνο να σου κάνω παρέα. Δεν θέλω να είσαι μόνη. Θέλω να σου δώσω αγάπη. Άσε με να γιατρέψω τις πληγές σου. Άσε με να διώξω τον πόνο σου…»
Και τότε εκείνη μου απάντησε…
«Δεν είμαι μόνη. Έχω άπειρα αποτυπώματα πάνω μου, που μου κρατούν συντροφιά. Τώρα, πια, έχω και το δικό σου. Μη φύγεις, γιατί εσύ θα μείνεις πάλι μόνη. Δεν θέλεις να με γιατρέψεις. Θέλεις να κλείσεις τις δικές σου πληγές. Να διώξεις το δικό σου πόνο. Δεν θέλεις να με πληγώσεις, αλλά θα το κάνεις…»
Έμεινα εκεί. Σιωπηλή και ακίνητη.
Έφυγα,
και χάθηκα…
Έμεινα μόνη. Να περπατώ το δρόμο με ανοιχτές πληγές. Με ανοιχτές πληγές που έσταζαν πόνο.
Κι εκείνη το ένιωσε. Ένιωσε τον πόνο μου να στάζει σταγόνα – σταγόνα και πήρε το δρόμο μου.
«Σε έχω ανάγκη!!» φώναξα,
κι αυτή με άκουσε…
Με αγκάλιασε σαν τριαντάφυλλο. Γέμισε τα σωθικά μου ευωδία και το σώμα μου πληγές.
Αιμορραγώ στην αγκαλιά της κι εκείνη μου ψιθυρίζει:
«Συγγνώμη που σε πονάω. Δεν θέλω να σε πληγώσω αλλά το κάνω. Θα το κάνω κάθε φορά που σε αγκαλιάζω…»
Κλείνω τα μάτια και η μυρωδιά της με πλημμυρίζει.
«Σε λατρεύω!!!»