Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο
Ηράκλειτος ο Εφέσιος (αρχ. Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος) ήταν
Έλληνας προσωκρατικός φιλόσοφος που έζησε τον 6ο με 5ο π.Χ. αιώνα στην
Έφεσο, στην
Ιωνία
της Μικράς Ασίας. Ήταν απόγονος του ιδρυτή της πόλης, Ανδρόκλου. Λίγα
μας είναι γνωστά για τα πρώτα χρόνια και τη μόρφωσή του αλλά θεωρείται
μάλλον αυτοδίδακτος και εμπνευσμένος, παρά εργατικός μελετητής του
φυσικού κόσμου. Λόγω της έλλειψης γνώσης για το σύνολο του έργου του,
καθώς λίγα έχουν διασωθεί, αλλά και για την αινιγματική φύση της
φιλοσοφίας του, καλείται «Σκοτεινός».
Σύνοψη
Ο Ηράκλειτος είναι γνωστός για την ιδέα της συνεχούς αλλαγής που διέπει ως νόμος το
σύμπαν.
Δική του είναι η φράση «Κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο
φορές». Πίστευε στο ότι ο κόσμος δημιουργείται από τη «φωτιά», την
αντίθεση και τον πόλεμο μεταξύ των αντιθέτων, στο οποίο συμπληρώνει: «τα
εναντιόδρομα έχουν ενιαία φορά - από τα αντίθετα γεννιέται η ωραιότερη
αρμονία».
Βιογραφικά στοιχεία
Η κύρια πηγή για την ζωή του Ηρακλείτου είναι ο
Διογένης ο Λαέρτιος, παρόλο που κάποιοι αμφισβητούν την εγκυρότητά του. Ο Ηράκλειτος γεννήθηκε από μια αριστοκρατική οικογένεια στην
Έφεσο, κατά το
544 π.Χ. Αν λάβουμε υπ' όψιν ότι η ακμή του συμπίπτει με την 69η
Ολυμπιάδα (
504 π.Χ.-
501 π.Χ.) και ότι έζησε 60 έτη, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ο θάνατός του συνέβη το
484 π.Χ..
Πατέρας του αναφέρεται ο Βλύσων (ή Βλόσων) ή Ηράκων. Ανήκε στο γένος
των Ανδροκλειδών, εκείνων δηλαδή που υπό την Αρχηγία του Ανδρόκλου, του
γιου του Βασιλέα των Αθηνών Κόδρου, εξόρμησαν από την Αθήνα και έκτισαν
στην
Ιωνία (
Μικρά Ασία) την
Έφεσο. Ο Διογένης αναφέρει ότι ο Ηράκλειτος παραιτήθηκε της βασιλείας για χάρη του αδερφού του και ο
Στράβων
επιβεβαιώνει ότι υπήρχε μια κυριαρχούσα οικογένεια στην Έφεσο, με
καταγωγή από τον Άνδροκλο και η οποία διατηρούσε ακόμα τον τίτλο, είχε
εξέχουσα θέση στους αγώνες και μπορούσε να απολαμβάνει κάποια προνόμια.
Πόσο μεγάλη εξουσία είχε ο βασιλιάς, είναι ένα άλλο ερώτημα. Η Έφεσος
αποτελούσε τμήμα της
Περσικής Αυτοκρατορίας
από το 547 και διοικούταν από έναν σατράπη, καθώς ο Μεγάλος Βασιλέας
επέτρεπε στους Ίωνες μια αξιοσημείωτη αυτονομία. Ο Διογένης γράφει ότι ο
Ηράκλειτος συνήθιζε να παίζει αστραγάλους με τους νέους, στον ναό της
Αρτέμιδος και όταν του ζητήθηκε να κάνει νόμους, εκείνος αρνήθηκε
λέγοντας ότι "κεκρατήσθαι τη πονηρά πολιτεία την πόλιν", που σημαίνει
ότι είχε επικρατήσει η φαυλότητα στην πόλη.
Οι περί του βίου του όμως αναφερόμενες ειδήσεις είναι πολύ λίγες. Ο
Ηράκλειτος υπήρξε από παιδικής του ηλικίας άξιος θαυμασμού. Αν και δεν
υπήρξε κανενός άλλου μαθητής, υποστήριζε ο ίδιος πως είχε μάθει τα πάντα
από τον εαυτό του. Από τα διασωθέντα αποσπάσματα του έργου του,
φαίνεται ότι γνώριζε πολύ καλά σχεδόν όλα τα συγγράμματα των
προγενέστερων φιλοσόφων, των επικών και ελεγειακών ποιητών καθώς και
όλες τις ιστορικές συγγραφές που κυκλοφορούσαν στην εποχή του στην
Ιωνία.
Η εποχή του είναι μεταβατική και σηματοδοτείται από μεγάλες κοινωνικές,
πολιτικές και
οικονομικές αλλαγές. Η
φιλοσοφία του αντιμετωπίζει κριτικά τις εξελίξεις της εποχής του και παίρνει αποστάσεις τόσο από τη
μυθική παράδοση όσο και από τη νέα κοινωνία που ανατέλλει.
Έργο
Στον Ηράκλειτο απονέμεται ένα έργο με τίτλο
Περί Φύσεως, το οποίο χωρίζεται σε τρία μέρη με περιεχόμενο πολιτικό, θεολογικό και κοσμογονικό. Από τα λιγοστά
αποσπάσματα
που έχουν διασωθεί, φαίνεται πως ο χαρακτήρας του γραπτού έργου του
είναι αποφθεγματικός. Η δομή και σύνθεση των αφορισμών του είναι
λεπτομερειακά επεξεργασμένη και το ύφος του αινιγματικό. Αυτός είναι
άλλωστε ο βασικός λόγος για τον οποίο αποκλήθηκε «σκοτεινός».
- 1. Ο βασιλιάς στον οποίο ανήκει το δελφικό μαντείο ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά δίνει σημάδια.
- 2. Δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι για δεύτερη φορά.
Χαρακτηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο το έργο του, ο Ηράκλειτος
υποδεικνύει ότι δεν αποκαλύπτει τη σκέψη του με άμεσο τρόπο, ούτε όμως
επιχειρεί να παραπλανήσει τους ακροατές του. Παρέχει τα σημάδια, τα
οποία εκείνοι καλούνται να εννοήσουν με τον ορθό τρόπο. Η φιλοσοφία του,
πάλι με τα λόγια του ίδιου, δεν είναι μια αυθαίρετη και υποκειμενική
κατασκευή αλλά μια έκφραση του λόγου που διέπει τα πάντα, όσο και αν
μένει απρόσιτος στους πολλούς. Η δυσκολία κατανόησης του λόγου του δεν
οφείλεται επομένως σε δική του ιδιορρυθμία, αλλά στην αδυναμία των
πολλών να εννοήσουν όχι τα λόγια του αλλά τον ίδιο τον «λόγο».
Στις ρήσεις του αναφέρεται ο «Λόγος», πχ «τα πάντα διέπονται από τον
Λόγο» κάτι που έχει γίνει αντικείμενο πολλών ερμηνειών καθώς ο η
φιλοσοφική σκέψη και η ορολογία της ήταν τότε ακόμα στα πρώτα στάδια.
Ακόμη και σήμερα η λέξη «λόγος» αντανακλά τόσα πολλά νοήματα στη χρήση
της στην ελληνική που δεν μπορεί να αποδοθεί απλώς λεξικογραφικά, χωρίς
συνοδό ερμηνεία από παραδείγματα, ιδίως σε άλλες γλώσσες. Στον Ηράκλειτο
η έννοια
λόγος έχει επίσης πολλές σημασίες και εννοιακές
αποχρώσεις. Σημαίνει ομιλία (προφορικός λόγος), αλλά και ρυθμιστική αρχή
που διέπει το σύνολο της πραγματικότητας και συνδέει με σχέσεις
αναλογίας τα πάντα. Επομένως, εδώ ο λόγος είναι η αιώνια καθολική σχέση
που ρυθμίζει την πραγματικότητα, όπως αυτή εκφράζεται
γλωσσικά.
Μέλημα του φιλόσοφου είναι η αφύπνιση των
ανθρώπων και η καθοδήγησή τους προς την
ομολογία,
προς τη λογική σκέψη που καθορίζει και συνδέει τη βαθύτερη φύση των
πραγμάτων. Με αυτόν τον τρόπο διακρίνει την «πολυμάθεια» από την
ουσιαστική και βαθιά
γνώση των πραγμάτων.
Κοσμολογία
Ο κόσμος για τον Ηράκλειτο δεν είναι αποτέλεσμα δημιουργίας ή γένεσης, αλλά προϋπάρχει προαιώνια και περιγράφεται ως ζωντανή
φωτιά, η οποία εναλλάξ δυναμώνει και εξασθενεί, χωρίς ποτέ να σβήνει εντελώς.
Το
αείζωον πυρ διανύει μια κυκλική τροχιά κατά την οποία μεταλλάσσεται σε
θάλασσα, κατόπιν σε
γη,
για να ακολουθήσει η αντίστροφη διαδικασία μεταλλαγής της γης σε
θάλασσα και της θάλασσας σε φωτιά. Το πυρ του Ηρακλείτου είναι μια
κοσμολογική σταθερά που κινείται και μεταμορφώνεται αέναα. Η διαρκής
κίνηση και μεταβολή αποτελεί το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της
πραγματικότητας, το οποίο εξέφρασε ο φιλόσοφος με την εικόνα ενός
ποταμού που παραμένει ίδιος, ενώ το
νερό που κυλάει μέσα του αλλάζει διαρκώς. Αντίθετα με τους οπαδούς του, τους αποκαλούμενους
Ηρακλείτειους,
ο φιλόσοφος μάλλον δεν πίστευε σε μια καθολική ροή και μεταβολή, αλλά
επέμενε στη σύνδεση αυτής της μεταβολής με σταθερές παραμέτρους. Η
παροιμιώδης φράση που χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία του Ηρακλείτου:
- Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν
Σε ό,τι αφορά τη θέση του ως προς τις αντίθετες έννοιες,
χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το απόφθεγμά του «τα ψυχρά θερμαίνονται,
τα θερμά ψύχονται, τα υγρά ξηραίνονται, τα ξηρά υγραίνουν», το οποίο
υποδεικνύει ότι οι φαινομενικά αντίθετες καταστάσεις, τάσεις και
δυνάμεις, συνδέονται με μια συνεκτική σχέση αρμονίας. Η σχέση των
αντιθέτων του δεν εκφράζεται μόνον μέσω του κοινού λόγου, αλλά και ως
«πόλεμος» - μια άλλη όψη της αρμονίας, μια κοσμική σταθερά που διέπει τα
αντίθετα και παράγει διαρκώς μέσω συγκρούσεων νέες ισορροπίες. Η χρήση
του όρου πόλεμος («πόλεμος πατήρ πάντων» είναι ένα επίσης από τα γνωστά
ρητά του) συνδέεται στην ουσία με το «τα πάντα ρει» καθώς τα πάντα στον
κόσμο είναι σε συνεχή κίνηση και διεργασία (δηλαδή, σε πόλεμο).
Ο Ηράκλειτος, πιστός στο «τα πάντα ρει» υπενθύμιζε ότι «δεν μπορείς
να μπεις δυο φορές στον ίδιο ποταμό» επειδή ανά πάσα στιγμή ο ποταμός
αλλάζει, οπότε ποτέ δεν είναι ο ίδιος ποταμός.
Επίσης υποστήριζε ότι η πρωταρχική ουσία στον κόσμο είναι η
ενέργεια (το πυρ).
----------------------------------------------------------------------------------------------
Βιβλιογραφία
Ελληνόγλωσση
- Βέικος, Θεόφιλος, «Ο λόγος και η τάξη του κόσμου των ανθρώπων στον
Ηράκλειτο (απόσπ. 114) ». Επιστημονική Επετηρίς της Φιλοσοφικής Σχολής
του Πανεπιστημίου Αθηνών 28 (1979-85), 411
- Καλογεράκος, Ι. και Θανασάς Π. Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, στο Ελληνική Φιλοσοφία και Επιστήμη από την Αρχαιότητα έως τον 20ο αιώνα, Ε.Α.Π., (Πάτρα, 2000), ISBN 960-538-290-3.
- Αναστάσιος Αρβανιτάκης Ηράκλειτος: Άπαντα. Εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη, 1999.
- Ταμπάκης, Νίκος. Ηράκλειτος και σύγχρονος κόσμος. Γκοβόστης, Αθήνα 2006, ISBN 960-446-019-6.
- Γεωργίου Αντρέας. Ηράκλειτος - ο ηττημένος νικητής. Γκοβόστης, Αθήνα 1997, ISBN 960270716X.
- Γεωργοπούλου, Ν. Η φιλοσοφική κατανόηση του θείου στην Ελλάδα. Από τον Όμηρο ως το Διαφωτισμό. Αθήνα, 1989.
- Γιανναδάκης Νίκος Χ, «Ηράκλειτος εναντίον Επιμενίδου;», Αριάδνη.
Επιστημονική Επετηρίδα της Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης 5
(1989), 63-68.
- Βουδούρης, Κωνσταντίνος, «Ο Ηράκλειτος και η διαλεκτική αντίληψη για
την πολιτική». Ελληνική Φιλοσοφική Επιθεώρηση 4 (1987), 255-275
- Kessidis, Theocharis: «Οι κοινωνικο-πολιτικές απόψεις του
Ηρακλείτου» [Ελληνική περίληψη Δημήτρη Παπαδή]. Φιλοσοφία 13-14
(1983-84), 106-108
- Φαράντος Γεώργιος, «Η πολιτική φιλοσοφία του Ηράκλειτου». Παρνασσός 24 (1982), 54-111.
- Κεσσίδης Θεοχάρης, «Η διαλεκτική του Ηράκλειτου του Εφέσιου». Επιστημονική σκέψη 9 (1982), 58-65.
- Κεσσίδης Θεοχάρης, «Ο Ηράκλειτος και η αρχαία Ανατολή. (Κριτικές σημειώσεις)». Παρνασσός 24 (1982), 303-316.
- Γέροντας, Δημήτρης, «Στα ίχνη του Ηράκλειτου». Ευθύνη 114 (1981), 328-333
- Παιονίδης, Φιλήμων, «Συμβολή στην κατανόηση του πολιτικού Ηρακλείτου». Παρνασσός 22 (1980), 567-573.
- Καλογεράκος, Ἰωάννης Γ., «Πὺρ καὶ θεός: φυσικὴ καὶ θεολογία στὴ σκέψη τοῦ Ἡράκλειτου», Φιλοσοφία, 25-26(1995-1996) , σσ. 96-117
Ξενόγλωσση
- Gigon, Olof, «Στοχασμοί πάνω στον Ηράκλειτο και τον Παρμενίδη». Μετάφρ. Λίλα Σκάμη. Εποπτεία 54 (1981), 99-107
- Berenson F. M., «Η σημασία της φιλοσοφίας του Ηρακλείτου», Μετάφρ.
Κωνσταντίνος Βουδούρης. Ελληνική Φιλοσοφική Επιθεώρηση 2 (1985),
243-251.
- G. S. KIRK / J. E. RAVEN / MALCOLM SCHOFIELD, Οι προσωκρατικοί
φιλόσοφοι, Μετάφραση Δημοσθένη Κούρτοβικ,εκδ.ΜΙΕΤ, Αθήνα,1988, 2006(4η
εκδοση),σελ.190-220
- Windelband, W., Heimsoeth H. Εγχειρίδιο Ιστορίας της Φιλοσοφίας, Τομ. Α΄, Μ.Ι.Ε.Τ. (Αθήνα 2001 δ΄).