Αιώνας αστραπής η στιγμή που στα βλέμματα
ανάτειλε μεσουράνησε κι έδυσε ολόλευκη
στης συστολής της τη φλόγα η Γνωριμιά και ο Λόγος της
'Αηχος πολύφθογος όπως στην τρικυμιά της απεραντοσύνης του
άρμοζε κλείστηκε εφτασφράγιστος στων βλεφάρων τον ίμερο
Στέρεος στην κλαγγή καιρών και αέρηδων 'Ασπιλος
στη βοή της ροής των ημερών και των χρόνων του
Κάθε που σε λογής ασωτείες σπαταλώντας
της ψυχής μου το νάμα ενδεής καταφεύγω
Σε ερήμων ποτάμια κοσκινίζοντας ρυπαρός
χρυσοθήρας την άμμο τους
Της πνοής σου ο ήλιος ανατέλλοντας θροϊζει
των πηγών του το δρόσος μερεύοντας
της αέναης δίψας τον κάματο
Χλοϊζουν των γκρεμών τ' ακροχείλια μου
Γέρνουν
στις κοιλάδες του φέγγους των άστρων σου
στους ξέφυλλους κλώνους της λεπτής ευωδιάς των ψιθύρων σου
στις περίτεχνες απαλές χαρακιές πετρωμένων παραδείσων σε νούφαρα
Λίμνες ονείρων αλώβητες
Φιλιά ανεπίδοτα
Αγάπες αξόδευτες
Αστερισμοί συνταυτίσεων παράλληλοι
Αγγίγματα εμπιστεύσεων άρρητα
Σιγουριά μακρυνή
Διαστημάτων τελική επισφάλεια
Φωταψία ήλιου αμάχητη
Πατώ τα ιερά των βωμών σου
Εισπνέω την πλημμυρίδα της θέρμης σου
α. ζ. 18.11.12
