Θέλω να σου μιλήσω για την άχραντη που εχάθη
αγάπη, γι αυτήν που χρόνια μέσα μου εζούσε,
για τις μέρες που χάθηκαν από τόσα λάθη,
για την ανάσα των μικρών παιδιών που ανθούσε
στις γιορτινές στιγμές των μαγικών των φώτων.
Θέλω να σου πω για την φυγή απ’ τους χρυσούς θόλους
του κουρασμένου μου κορμιού και της ψυχής τον πόνο,
απ’ τα κατώφλια τ’ουρανού, πάνω κι απ’ όλους,
απ’ τους αβανιάρηδες που ποτέ μου δεν πληγώνω,
όταν οι ανάσες έρχονται στις παρειές των χνότων.
Θέλω ν’ αφουγκράζομαι, την κάθε στιγμή κοντά σου,
τους χτύπους της καρδιάς, που έγινε δικιά μου,
κι όπως θα γίνεται χορός το κάθε ανάσαιμά σου,
θα 'ναι η λύτρωση θαρρώ, παντοτινή γλυκιά μου,
όταν οι πόνοι ξεπεράσουν τις αντοχές των αιχμαλώτων.
Θέλω τις νύχτες να φαντάζομαι σαν αηδονολαλιά,
το ρίγος το λιγόθυμο απ’των χεριών τα χάδια,
τον ήχο των χειλιών που καίνε απ’ τα φιλιά,
καθώς το σκότος, θα ’ρχεται έρποντας τα βράδια,
στις γιορτινές στιγμές των παντοτινών ερώτων.
Θέλω να σου πω με μία λέξη, άλλες χίλιες
σ’ ένα παλιό κιτρινισμένο γράμμα που θα έχεις,
όταν οι λήθες των καιρών μέσα απ’ τις γρίλιες,
θα σου ζητούν απελπισμένα να το βρέχεις,
στις γιορτινές στιγμές των μαγικών των φώτων.!
Σεκλιζιώτης
Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Θρήνοι Ι"
