Στο απρόσωπο «πρέπει» του χρόνου που τρέχει ενάντια
Στο ψυχρό «να φύγω» της υποτακτικής του επιβαλλόμενου αντίθετα
Ανατρέπει η ισχύς των κυμάτων της αύρας σου
ύλες φερτές χαρακωμάτων κι επίπλαστες
του καιρού οχυρώσεις
Φράγματα τεχνητά καταρρέοντα
λευτερώνουν πλημμύρες φωταψίας άδηλων φθόγγων
σε σβηστές πολιτείες βουλιαγμένων ναρκώσεων
- Γιατί ξέφυγα σε χάη μουσικών και ονείρων
Ανατρέχω στο θέμα
Το αναρώτημα πρόφαση; ή, μήπως, χρησμός απαντήσεως;
Κι αυτός ο Πληθυντικός της ευγένειας πόση οδύνη περικλείει αποστάσεων
ή, μήπως σημαίνει – σε δεύτερη ανάγνωση : Δυϊκό συνταυτίσεως.. ή, κραυγή Ενικής διχοτόμησης..
ή, αλλιώς εμβαθύνοντας : ντροπαλό ροδοπέταλου χάδι μη ματώσει ο ανθός της ενσάρκωσης…
-
Πάλι ξεφεύγω `Η, ξεχνιέμαι, αψηφώ, παραβλέπω με πόσες, διαρκείς, κάθε
στιγμή ανανεούμενες, -ως το ολοκαύτωμα- αιχμές μαυλίζει η φλόγα...
-Και, καλά, θα μου πεις, το Εγώ το στενά το δικό Σου.. Ο άλλος; Ο κόσμος Του; Ο κόσμος Σου;
Παρεμβάλλει
η άτεγκτη του Δικαίου θεά, που πάντα λατρεύτηκε, τα τρομερά των ζυγών
της τα μέτρα, Αντωνυμίες Κεφαλαίες κτητικότητας.. Που, χωράνε σ’ όλα τα
πρόσωπα, που ταιριάζουν σ’ όλες τις πτώσεις..
Που επιμένουν.. σ’
Ενικούς διχοτόμησης.. Στο ορισμένο.. που συντίθεται δεύτερο πάντα μετά
την αυθαιρεσία του καθορισμού των προθέσεων.. Από-βλέποντας στο
προ-ορισμένο της Κτήσης..
Παρα-βλέποντας το απτό της ουσίας της Κτίσης..
Όπου
κάθε χτύπος καρδιάς κι ένας φθόγγος..
κάθε ανάσα πνοής κι ένας κατακλυσμός..
Όπου
Εισπνέω φυγάδες κόμπους λυγμών από
εκπνοές πνιχτές δαγκωμένες
σε χείλη οπτασίας σφιχτά
Καταπίνω πίκρας απόσταγμα από
τρικυμίες εσώτερες αρμυρών
δακρύων αγαλμάτων θεόμορφων
Προσκυνώ σε βωμούς Ναών μυστικούς
αδύτων μυστήρια άμωμα
Κοινωνώ των εκστάσεων τη μέθη
Κι αφήνομαι
ανέμου ψιθύρισμα
εκπνέοντας
την ηχώ αρρήτων χρησμών
καθ’ ομοίωση.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΜΠΕΤΑΚΗΣ
