Άτιτλο-Χριστίνα Δούβλη

Μετράμε απουσίες
δηλώνοντας παρόντες σ'ένα δυσβάσταχτο σήμερα,
αγκιστρωμένοι σ'ένα απίθανο σενάριο αιωνιότητας,
πολεμάμε άμαχοι την καθημερινότητα,
αστόλιστη και ατίθαση,
έτοιμη ν'αγκαλιάσει την παρακμή
με απάτη και αυταπάτη...

Κοιμισμένες ανήλιαγες συνειδήσεις,
τρώγλες ενοχής και αηδίας,
ανοησία και παραζάλη,

πλοκές χωρίς σενάριο,
σανίδι σωτηρίας άυλο,
κραυγές και σιγανές φωνές
που πλανώνται αγέρωχα...
ποίηση και αναρχία,
αλητεία και υπερβολή,
προστυχιά και αποξένωση
λέξεις-καρφιά...
ομοιώματα λήθης
και όνειρα γλυκά
σε μια καληνύχτα που αργεί,
φόβοι που κλαίνε
μουσκεύουν το είναι που ρωτά
μήπως τελικά η ζωή αλάργεψε...
χαμένοι παράδεισοι, θλιμμένες κολάσεις
και άνθρωποι στο πουθενά...

Απόχρωση εκτίμησης

Γαλήνη συνεσταλμένη
σ' αιχμηρές φωτοσκιάσεις καρτερώ,
ο κολασμένος..
Το μίτο της Αριάδνης
ξέπλεκο κουβάρι δίχως τελειωμό,
τον κρατώ ταραγμένος..
Διάρκεια της πέτρας, μακρόβια η ώρα,
ρηχή η ανάσα κι η πύρινη φλόγα
με τρίσβαθο άγγιγμα στο μαύρο κουρνιαχτό,
πέτρινο πρόσωπο, στο χάος κολυμπώ.
Πάθος αυτοφυές, ιερός εθισμός,
χείλη κρυσταλλωμένα και διαποτισμένα
φαρμάκι πικρό.    

Σε σύννεφο σκηνικού της όπερας
για λίγο μπαίνω να κρυφτώ
με τα όπλα ζωσμένος..
Με μάγουλα ηλικίας παιδικής,
μπροστά στο πλήθος για να βγω 
μασκαρεμένος..
Αρώματα φίνα σκορπούν οι βεντάλιες,
παράξενα εμπόδια, ψυχών εξαρθρώσεις,
της νίκης τα φτερά λικνίζονται απαλά,
ακολουθεί βουβά το εκκλησίασμα.
Τόπος γεωμετρικός, κύκλος τετράγωνος,
τα σταφύλια προσμένουν τον τρύγο
να γίνουνε μούστος γλυκός.

Μεθώ στο φως γυμνός,
τελευταίος γύρος,
τον κόσμο πυρπολώ
ο καταραμένος,
σιωπηρή ειρωνία, απογείωσης ναυτία,
η διάκριση λεπτή.
Τόνος ιπποτικός, δήθεν συμβολικός,
με απόχρωση εκτίμησης στην υποχρέωση
νάμαι καλός.

Στεργιόπουλος Γιάννης
Κατερίνη 31-8-2012

Άτιτλο-Στρατής Παρέλης

Μην βασανίζεσαι- φεύγω
για να σκοτεινιάσω την νύχτα
περισσότερο- δεν έχει αξία
να μοιράζομαι χίλια αστέρια, να κοιτώ
που ο ουρανός που πόθησα δεν
είναι δικός μου- μην πιστεύεις
ότι θα κρατήσω μια θλίψη στα μάτια·
είναι πικρό
σχολείο
η μοναξιά·
ταριχεύω τις σιωπές και μου μένει
η λάβα τους καυτή μες την παλάμη
ο κρότος ο ασύμμετρος από ένα φιλί
που σκάει
πυροτεχνηματικά
και σφάζει τον ορίζοντα
όλος ο έρωτας σφαδάζει σαν
ένα θυσιασμένο κορίτσι
που το έκλεψε την τελευταία στιγμή η θεά·
οπόσος είναι ο πόνος μιας πληγής που δεν κλείνει!
Αλλά φυλάκισε μες τα μάτια σου των εικόνων το φως
και θα σε ελεήσει η μνήμη-
θα κοιμηθείς γαλήνια σαν να ‘ναι να διαδεχθεί
την πίκρα σου η άφατη γλύκα
ενός αγγίγματος που είναι
νίκη
επί παντός θανάτου..

Κατά το δοκούν-Φωτεινή Κουφογάζου

 

Εκχύλισμα
λέξεων και φράσεων
ορμές συναισθημάτων
σε ζυγωματικά λυτρώνονται
νοήμονες αντιδράσεις σε ευερέθιστους καιρούς

εκείνο που ήθελα να νοιώσεις είναι το ''άγγιγμα''

στη δική μου γη
δεν αντικρούει η καρδιά τους ήχους της
αισθάνεται την αδιαπέραστη ηχώ του τοίχου μας

Σ'να κλαδάκι ανατέλλει η ζωή
χάνεται με τ'αγέρι ..ανασταίνεται
βαδίζοντας χωρίς τα σαντάλια της
γειωμένη σε παρυφές
ριζωμένη σε βράχους χωρίς αναστολή της πορείας της
απλά το παιχνίδι της καθ'όλα ειλικρινές
ανέκαθεν το γνώρισες ...
το νοιώθεις

καταγράφεται στο κούτελο η ιστορία
δυο μικρές χαριακιές
στο μάτι του κυκλώνα

κατα το δοκούν
η Ψυχή ζυγιάζει τη μοναξιά της
και πορεύεται....
Φ.Κ

28_08_2012

Φίλος σου..Σοφία Στρέζου

Φίλος σου ...
της ερημιάς μου αερικό
σκιά που γλίστρησε
αβίωτες σ 'αναμνήσεις
και την ψυχή μου βάσταξε ..
σε κλεισμένο κοχύλι
να μη μπορώ
τον ήλιο κατάματα να δω,
μόνον ρωγμές ακτίνων
αχνολαμπυρίζουν
το ριγμένο στα βράχια του
όστρακο ...

Φίλος σου ...
έρημο σπασμένη φτερωτή σ 'μήλο
που δεν γυρίζει
ανέμου χάδι τ 'να μην μπορεί να γευτεί
μετρά περάσματα ήχων
κι αγγίγματα ήλιων
που ποτίζουν το ξεφτισμένο του δέρμα
στους περιστρεφόμενους κύκλους
μιας σιωπής
σε πλάνα βορειοδυτικών αναζητήσεων
με την καρδιά να φυσά τους παλμούς
άλλους γι 'ουρανούς.

Φίλος σου ...
που ψάχνει για χρόνια ανοιχτά
σε δρόμους κλειστούς
με άδεια όνειρα
ελπίδες μ 'μετέωρες
στην άκρη του ταξιδιού
αναζητώντας μια καινούργια ζωή
ρίχνοντας άλλη μια φορά στη φωτιά
εκείνα που έζησε δίπλα στο ανέφικτο
της αθροιστικής μοναξιάς του.

Τα άνθη του κακού-Μπωντλαίρ

...Αλλά ο πράσσινος παράδεισος

των παιδικών μου ερώτων,

ο αθώος παράδεισος,

γεμάτος φευγαλέες ηδονές,

είναι ήδη πιο μακριά απ΄την Ινδία και την Κίνα;....

Όσο μπορείς-Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

1913