Μια αιωνιότητα θα περιμένω τη στιγμή σου// Γιώτα Τσερτεκίδου//Ανάγνωση της Μίνας Παπανικολάου

ΑΝΑΓΝΩΣΗ της Μίνας Παπανικολάου

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΜΠΙΚΗΡΟΠΟΥΛΟΣ/ΓΙΩΤΑ ΤΣΕΡΤΕΚΙΔΟΥ/ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

«Μια αιωνιότητα θα περιμένω τη στιγμή σου»

Γιώτα Τσερτεκίδου//Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ

Η ποίηση αναγεννάται κάθε φορά που θυμιάματα γραφών αναδύονται από το ποιητικό σύμπαν και ακουμπούν στις πτυχώσεις του χαρτιού, στις ροές της μνήμης , στις ρωγμές των ψυχών ή της ψυχής που γινομένη πια, αντιδρά στη σιωπή που επιβάλλει η φροντίδα του κυοφορούμενου έργου.

Η Γιώτα Τσερτεκίδου καιρό πριν, σιωπούσε, αφουγκραζόταν, κατέγραφε και χρειάστηκε η αφορμή της απώλειας και του χρέους προς αγαπημένη μορφή να αναδυθεί για να ουρανοσκεπάσει πλέον τη γραφή της.  

Διότι η ποίηση κυοφορείται στα άδυτα των πηγών της αρχέγονης θλίψης του ποιητή, εκείνης της θλίψης που μυστηριακά μοιράζονται όλοι όσοι και όσες υπηρετούν την ποίηση και άδολα προστρέχουν για να λυτρωθούν στα καθάρια νερά της. 

Η καθαρότητα και η αμεσότητα, εντοπίζεται παντού σε κάθε στίχο της πρώτης ποιητικής συλλογής της Γιώτας Τσερτεκίδου «Μια αιωνιότητα θα περιμένω τη στιγμή σου», από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ,  με μια αφηγηματική ποιητική φόρμα που προσομοιάζει με πεζό λόγο αλλά δεν είναι. Πρόκειται για ποιητική εκφορά του λόγου, μέσα από κανάλια ευθύτητας και ευδιάκριτα καταγεγραμμένες χροιές. 

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να αποτυπωθεί το σκληρό ταξίδι στη ζωή, που καταλήγει να μοιάζει με χρόνο που έχει σταματήσει στη στιγμή που συνδέει το παρελθόν, με το παρόν και στερεί το μέλλον από πιθανότητες αναβίωσης των ωραιότερων συναισθημάτων που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος; Πώς περιγράφεται η καταρράκωση της παιδικότητας, της ειλικρίνειας, της άφεσης, της πίστης σε μια στιγμή όμοια με αιωνιότητα;

Η ποιητική αφηγηματική, διαιρεμένη σε ενότητες προσομοιάζει με στάδια ωρίμανσης της ποιήτριας και διαπερνά σαν λεπτή βελόνη την ύπαρξη και το έργο της και αυτό είναι που έχουμε τη χαρά να σας παρουσιάζουμε σήμερα. Μας ταξιδεύει από την παιδική ηλικία έως την ενηλικίωση, τον πρώτο έρωτα και τη γέννηση μιας νέας ζωής, τα θεμέλια της ψυχικής της ωρίμανσης (τους γονείς της δηλαδή) και τη θέση της στο κοινωνικό γίγνεσθαι του τόπου.

Πολλά ανατράπηκαν στο πέρασμα του χρόνου  -..και για ποιόν δεν ανατρέπονται;!!..- ενώ άλλα έμειναν σταθερά κι ακλόνητα. Ακλόνητες μένουν κι οι αρχές της Γιώτας Τσερτεκίδου, η αφοσίωσή της στα αγαπημένα της πρόσωπα, στο λόγο ύπαρξής της, το παιδί της, που κυριαρχεί ως ήλιος στο έργο της. 

"Αγαπημένο μου τέκνο όλων!
Της ψυχής ευτυχία
ήλιε μου ευλογημένε
Κάθε ανάσα μου σου παραθέτω"

Η πατρική φιγούρα, επιβλητική αλλά καθόλου δυσθεώρητη αποτελεί το δεύτερο σημείο αναφοράς της ποιητικής συλλογής. Σαν όλα τα γραφόμενα να αποζητούν την επιβεβαίωσή του: «καλώς εποίησες παιδί μου» και ταυτόχρονα να επιβεβαιώνουν την συνέχιση και την ύπαρξη του πατέρα μέσα από το παιδί του με έναν τρόπο διαπεραστικό και διαρκή.

 Η μητέρα, διατηρεί τα σκήπτρα της στο βασίλειο της τρυφερότητας και της άμετρης αγάπης, σεμνή παρουσία στα δρώμενα που ριγούν συνεχώς την ψυχή της ποιήτριας και την οδηγούν στην αυτογνωσία της και στην παραδοχή της δικής της αλήθειας. 

"..κι εγώ πιστή σαν μάνα
στις στιγμές μας
στο αντάμωμα
ριγώ
στη σκέψη και μόνο.
Ω Αγάπη το συνώνυμό σου
είναι Μητέρα!"

Εν κατακλείδι, η μικρή –κάποτε – νεράιδα αποχαιρετά τη νεότητα, μεγαλώνει και υπόσχεται αφοσίωση και γενναιότητα. Μεγαλώνει σε μία στιγμή, κλείνει απαλά τη πόρτα και βγαίνει στον κόσμο, στη ζωή, στη γραφή που γυμνώνει και όπου γυμνώνεται οικειοθελώς, καθόλου αδύναμη πια.

"..των σκέψεών μου λυτρωμός
το άγνωστο.
Αναρχικά βράδυα λυγμών
δακρύων ατελείωτοι πόθοι.
Υπηρέτης σας πιστός, ως το τέλος.

Δόξα στις στιγμές που έπεται νάρθουν
κι ας είναι ματωμένες!"

 Εξάλλου, ποιος πόνος είναι ισχυρότερος από τον πόνο της απώλειας; Και ποιος πόνος σε δυναμώνει περισσότερο από εκείνον της απελπισίας; Ή θα χαθείς ή θα αγωνιστείς. Και η Γιώτα Τσερτεκίδου στο βιβλίο της μας δηλώνει με θέρμη πως θα αγωνιστεί και θα υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο τη ζωή και μέσα από την ποίηση.Έως την αιωνιότητα.

Η διαφαινόμενη γοητευτική γραφή της αποτελεί εχέγγυο για το ποιητικό της μέλλον, το οποίο και θα αναμένουμε με χαρά.

Καλοτάξιδο!!
Μίνα Παπανικολάου
Κατερίνη

5/12/2014

ΑΣΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ