Η Χρύσα Λουλοπούλου στα Εκπαιδευτήρια ΠΛΑΤΩΝ

ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ της Ευγενίας Ρίζου (1ο Λύκειο Κατερίνης)

άρθρο της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΡΙΖΟΥ

 για το μάθημα ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ

(1^ο Λύκειο Κατερίνης)

     (15 Ιανουαρίου 1929 - 4 Απριλίου 1968)

 

Ο Κινγκ γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1929 στην Ατλάντα της Γεωργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ως Μάρτιν Κινγκ Τζούνιορ. Ήταν Αμερικανός πολιτικός αγωνιστής, ηγέτης των Αφροαμερικανών και εφημέριος, που πάλεψε ενάντια στο φυλετικό ρατσισμό.

Η οικογένειά του ήταν της μεσοαστικής τάξης και σχετιζόταν άμεσα με το μαύρο κλήρο των Νότιων Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς ο πατέρας και ο παππούς του ήταν Βαπτιστές ιεροκήρυκες. Το Λούθερ προστέθηκε στο όνομα του Κινγκ, σε ηλικία πέντε ετών, προς τιμήν του Λουθήρου, Γερμανού ιερέα, θεολόγου, θεμελιωτή του προτεσταντισμού.

Φοίτησε στο Κολλέγιο Μόρχαουζ (1944), έπειτα στο Θεολογικό Σεμινάριο του Κρόζερ, εποχή κατά την οποία άρχισαν να επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης του η φιλοσοφία της πολιτικής ανυπακοής και της μη βίας του ινδού πολιτικού ηγέτη, ειρηνιστή και στοχαστή Μαχάτμα Γκάντι, εμπνευστή της μεθόδου παθητικής  αντίστασης  χωρίς τη χρήση βίας έναντι των καταπιεστών, καθώς και οι απόψεις των σύγχρονων προτεσταντών θεολόγων.  Αποφοίτησε, το 1961, παίρνοντας δίπλωμα θεολογίας. Τέλος, φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης όπου έθεσε τις βάσεις για τις θρησκευτικές και ηθικές αρχές του, στις οποίες στηρίχθηκε η διδακτορική διατριβή του.

Αγώνες κατά των φυλετικών διακρίσεων

Την 1η Δεκεμβρίου του 1955, μία γυναίκα, η μοδίστρα Ρόζα Παρκς, αρνούμενη να παραχωρήσει τη θέση της σε έναν λευκό στο λεωφορείο -όπως όριζε ο νόμος- συνελήφθη. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Οι μαύροι της περιοχής δημιούργησαν την "Ένωση για την Πρόοδο" του Μοντγκόμερυ, με αρχηγό τον Κινγκ, για την καταπολέμηση των φυλετικών διακρίσεων. Το 1956, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε αντισυνταγματικές τις φυλετικές διακρίσεις στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Έτσι, το κίνημα του Κινγκ πήρε την πρώτη του μεγάλη νίκη και τον Αύγουστο του 1957 ο Κινγκ ίδρυσε τη "Συνδιάσκεψη της Χριστιανικής Ηγεσίας των Πολιτειών του Νότου" ή αλλιώς "Χριστιανική Διάσκεψη του Νότου", με επικεφαλής τον ίδιο.

Οι μαύροι των Νότιων Πολιτειών του συμπαραστάθηκαν ένθερμα και έτσι, ο Κινγκ ξεκίνησε τις ανθρωπιστικές περιοδείες του, ανά το κράτος, υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων και της μη βιας, διοργανώνοντας καθιστικές διαμαρτυρίες και ειρηνικές πορείες. Το 1957, το Κογκρέσο αναγνώρισε πολιτικά δικαιώματα και στους μαύρους. Συναντιέται με ηγέτες της εποχής, τον πρόεδρο της Αμερικής Αιζενχάουερ, τον Τζων Κέννεντυ, τον Ινδό πρωθυπουργό Νεχρού .

Το 1963, οργάνωσε μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις κατά των φυλετικών διακρίσεων, στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν με βία, σκύλους και πυροσβεστικές αντλίες από την αστυνομία. Αποτέλεσμα των συρράξεων αυτών ήταν η παγκόσμια ενασχόληση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με το θέμα των φυλετικών διακρίσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ίδιο έτος εκφωνεί στην Ουάσιγκτον τον περίφημο λόγο του «Έχω ένα όνειρο» σε 250.000 πολίτες όλων των φυλών.

Μέχρι το 1967, περιοδεύει, μιλά στον κόσμο,  φυλακίζεται αλλά συνεχίζει να παρακινεί για τα δικαιώματα όχι μόνο των μαύρων αλλά και για τα ανθρώπινα και οικονομικά δικαιώματα όλων κι όπως ήταν φυσικό, ο πύρινος λόγος του ενόχλησε την εξουσία και την πολιτική ηγεσία της Αμερικής. Θεωρείται εχθρός του κράτους, προδότης και με τη βοήθεια του αρχηγού του FBI μεγάλα μέσα ενημέρωσης στρέφονται εναντίον του (περιοδικό Time, εφημερίδα Washington Post).

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου του 1968 στο Μέμφις του Τεννεσσί, ενώ βρισκόταν στο μπαλκόνι του πανδοχείου Λωρέιν,  στο οποίο βρισκόταν μαζί με τους συνεργάτες του. H 3η Δευτέρα του Ιανουαρίου γιορτάζεται ως η ημέρα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ και αποτελεί εθνική εορτή των Η.Π.Α.

Το Νόμπελ Ειρήνης του απονέμεται το 1964. Ο αγώνας που έδωσε, οδήγησε την ίδια χρονιά, στην ψήφιση του Νόμου περί Πολιτικών Δικαιωμάτων, ο οποίος εξουσιοδοτούσε την επιβολή της απάλειψης των φυλετικών διακρίσεων σε δημόσιους χώρους, από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Η ανυπακοή του νόμου αυτού θα επέφερε ποινική δίωξη στους παραβάτες.

Το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας απονεμήθηκε το 1977 (μετά το θάνατό του).

«Έχω ένα όνειρο,

ότι μια μέρα στους κόκκινους λόφους της Γεωργίας οι γιοί τέως σκλάβων και οι γιοι τέως ιδιοκτητών σκλάβων, θα καθήσουν δίπλα-δίπλα  στο τραπέζι της αδερφοσύνης.

Έχω ένα όνειρο,

ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σ΄ένα έθνος, όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους,  αλλά από το χαρακτήρα τους».

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ.

Πηγή:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BD_%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81_%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA

My People (Langston Hughes)-Μεταφρ: Μίνα Παπανικολάου

My People (Langston Hughes)

Stcakpole Peter- Black and White Children playing at school playard

The night is beautiful,

So the faces of my people.

The stars are beautiful,

So the eyes of my people

Beautiful, also, is the sun.

Beautiful, also, are the souls of my people.

Οι άνθρωποί μου

Μετάφραση: Μίνα Παπανικολάου

Η νύχτα είναι ωραία.

Το ίδιο και τα πρόσωπα των ανθρώπων μου.

Τ΄αστέρια είναι ωραία.

Το ίδιο και τα μάτια των ανθρώπων μου.

Ωραίος, επίσης, είναι κι ο ήλιος.

Ωραίες, επίσης, είναι και οι ψυχές των ανθρώπων μου.

Πηγή: http://www.poemhunter.com/langston-hughes/biography/

An American poet, social activist, novelist, playwright, and columnist. He was one of the earliest innovators of the then-new literary art form jazz poetry. Hughes is best known for his work during the Harlem Renaissance. He famously wrote about the period that "Harlem was in vogue."  ( 1902-1967)

"Μνήμες από τη Θράκη"-Ανάγνωση της Μίνας Παπανικολάου

«Οι θρακιώτες πρόσφυγες της Κατερίνης και του Ν.Πιερίας θυμούνται και μιλούν για τις αλησμόνητες πατρίδες»,

του ΘΑΝΑΣΗ .ΜΙΣΙΤΣΑΚΗ 

από τις εκδόσεις ΜΑΤΙ, 2013.

ΑΝΑΓΝΩΣΗ της  Μίνας Παπανικολάου

Η μνήμη αποτελεί υπερεκτιμημένη αξία κάθε φορά που ανακαλεί εικόνες και συναισθήματα ανούσια. Δεν σε οδηγεί πουθενά. Απεναντίας σε οδηγεί  στο  παρελθόν ανώφελα, κυρίως όταν αδυνατεί να διδάξει.

Όταν διδάσκει όμως, ενισχύει το βίωμα, εναποθέτει ακριβά νοήματα στις ρωγμές του παρελθόντος, ισχυρή σαν το πλέον ισχυρό αναλγητικό.

Στο βιβλίο του Θανάση Μισιτσάκη «Μνήμες από τη Θράκη», η μνήμη γίνεται σύμμαχος σ΄ έναν αγώνα ανάδυσης και διατήρησης ενός πολύτιμου ιστού του σώματος που ονομάζεται Νεότερη Ελληνική Ιστορία. Πέραν της πληθώρας ιστορικών δεδομένων,  χαρτών,  εικόνων, το υλικό που συγκεντρώθηκε από τον συγγραφέα προσεκτικά έως με ευλάβεια, αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για το μέλλον, όχι μόνο των Θρακών της Πιερίας, αλλά ολόκληρης της χώρας. Η καταγραφή δεν ήταν εύκολη καθώς συχνά ενεπλάκη συναισθηματικά ο ίδιος ο συγγραφέας  με τα εξιστορούμενα. Τον αφορούσαν και τον πονούσαν. Πώς αλλιώς άλλωστε; Αυτές είναι οι πατρογονικές μνήμες, που οι πολιτικές δεν υπολογίζουν ποτέ και προσπαθούν να μας πείσουν πως  λειτουργούν έτσι ή αλλιώς, για «το καλό μας».

Στην εποχή της αμφισβήτησης και της απομυθοποίησης  των πάντων, η ιστορία όπως περιγράφεται κάθε φορά που αλλάζει η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ή αλλάζει ο επίσημος φορέας  ο επιφορτισμένος με την αρμοδιότητα προσθαφαίρεσης  κεφαλαίων στα  σχολικά βιβλία, συμπυκνώνοντας όλο και πιο πολύ δεδομένα, καθιστά υπεύθυνο το δάσκαλο, τον γονιό, τον μαθητή –τέλος, να λειτουργήσει στην ενήλικη ζωή του ως ιχνηλάτης των πραγματικών γεγονότων ή καλύτερα εκείνων των γεγονότων που τοποθετούν τα ιστορικά δεδομένα σε μια νέα διάσταση, αυτή της εξατομίκευσης και της προσωποποίησης.

Για να κατανοήσουμε το παρελθόν, πρέπει να το γνωρίσουμε από κάθε του όψη. Τότε μόνο, η Ιστορία ομιλεί, έχει όνομα, επώνυμο, διεύθυνση, έχει βηματισμό και χτυποκάρδι, όραμα και διάρκεια. Μοιάζει με το κύμα που δεν σκάει απλώς στην ακτή αλλά βυθίζεται στην άμμο φτάνοντας στον υδροφόρο ορίζοντα, διαμηνύοντάς του  τα τεκταινόμενα στους ωκεανούς.

Έτσι ακριβώς, οι μνήμες των Θρακών της Πιερίας ανασύρθηκαν ζωντάνεψαν, απέκτησαν μορφή και φωνή, κραύγασαν, δάκρυσαν, θρήνησαν. Για την ακρίβεια, θρηνούν σε κάθε σελίδα του βιβλίου του Θανάση Μισιτσάκη, «Μνήμες από τη Θράκη-Οι θρακιώτες πρόσφυγες της Κατερίνης και του Ν.Πιερίας θυμούνται και μιλούν για τις αλησμόνητες πατρίδες»:

«...ήρθαν με το κάρο από το Αράπ Χατζί της Ρεδαιστού, το 1914. Φτάσανε στην Καβάλα. Καθήσανε επτά χρόνια και ξαναγυρίσανε στην Πατρίδα. Όταν επιστρέψανε στην Πατρίδα, άρχισαν να καλλιεργούν πάλι τα χωράφια τους και πάνω που ήταν έτοιμοι να μαζέψουν τη σοδειά ξαναφύγαν κυνηγημένοι, το 1922. Φύγανε πάλι με κάρα και χρειάστηκε γύρω στις σαράντα μέρες να φτάσουνε εδώ...», (σελ:202, Αφήγηση: Θεόδωρος Παπαδόπουλος/Οικογένεια ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΙΩΑΝΝΗ).

******************

«...ο πεθερός μου ήταν από το Λουλέ Μπουργκάς. Όταν πρωτοήρθανε, πήγανε και μείνανε για λίγο καιρό στο Βόλο. Ξαναγύρισαν στην Πατρίδα, γιατί πεθάνανε τα δυό του παιδιά στο Βόλο. Ήμασταν λέει σε μια καλύβα και το χιόνι ήταν μέχρι πάνω. Πεθάνανε τα παιδιά και δεν είχα ούτε μια τσάπα για να τα θάψω. Τα έθαψα σκάβοντας με τα χέρια μου και χωρίς παπά.

Φύγανε πίσω γιατί η γυναίκα του έλεγε ότι ήθελε να πάει να πεθάνει στην Πατρίδα. Πήγανε πίσω και η γυναίκα του πέθανε σε εννέα μέρες....», (σελ: 205, Αφήγηση: Πούλιου Ελένη/Οικογένεια: ΠΑΤΑΚΟΥ ΙΩΑΝΝΗ του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ).

Η μοίρα της γης,  γίνεται μοίρα των ανθρώπων που  την κατοικούν. Παραμένουν για χρόνια στενά δεμένοι με τις απώλειες κι σε κάθε αφήγηση τ’ όνομα που χρησιμοποιούν για να περιγράψουν τον τόπο τους είναι η λέξη «Πατρίδα». Κανείς δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται, όταν οι απώλειες χαρακώνουν την καρδιά, το νου, το σώμα,  που έχει κι αυτό τη  μνήμη του:

«...όταν ξαναγύρισαν στη Θράκη το 1918, ήταν όλοι κιτρινιάρικοι, αδύνατοι. Η μάνα μου ήταν κοπέλα τότε. Είχαν αλλάξει τόσο πολύ, που δεν τους γνωρίζανε. Αφού καθήσανε καναδυό χρόνια άρχισαν σιγά-σιγά να επανέροχνται. Έφτιαξε το χρώμα στα μάγουλά τους, έγιναν πιο ζωηροί. Εδώ δεν είχαν ούτε καλό νερό, ούτε καλό κλίμα. Σε ένα ποτήρι νερό είχε ένα δάχτυλο λάσπη...», (σελ:132, Αφήγηση: Κυριάκος Κεσανλής/Οικογένεια: ΚΕΣΑΝΛΗ ΑΓΓΕΛΟΥ).

Ο καιρός περνά, αδιαφορώντας για τον πόνο, την θλίψη, τις αγωνίες, τον ξεριζωμό των Θρακών. Δεν έχει τέτοιες ευαισθησίες εξάλλου. Κι εκείνοι καλούνται να στήσουν σπίτια και ζωές απ΄την αρχή.  Μαζεύουν την ψυχή τους και άλλος συγκατοικεί στην αρχή με τους Τούρκους, άλλος μένει αργότερα στα τουρκόσπιτα, ξεκινά απ΄την αρχή να δημιουργεί νέες μνήμες, νέα βιώματα. Τα μάτια της καρδιάς όμως, ποτέ δεν έπαψαν να κοιτούν προς την Πατρίδα. Άλλοι αξιώθηκαν να ξαναπάνε, χρόνια αργότερα κι άλλοι, τελάληδες του καημού τους, τραγουδούν ή τραγουδούσαν ως το τέλος:

«..Θράκη όμορφη δεν θα σε ξαναδούμε πια.

Της Θράκης τα ψηλά βουνά

Της Σμύρνης τα λημέρια..», 

(σελ:85, Αφήγηση:Πασχάλης Δαρίβας/Οικογένεια:ΔΑΡΙΒΑ ΔΗΜΗΤΡΗ).

Σε μια τέτοια καταγραφή, σε μια τόσο ηχηρά  σπαραχτική μνήμη, θα ήθελα απλά από καρδιάς να ευχηθώ το «Καλοτάξιδη»

Κατερίνη 9/9/2013-Μίνα Παπανικολάου