Χωράφι με θρασύ ζιζάνιο
και μυγάκι
μυγάκι των ψευδαισθήσεων
στο πρώτο φως της ημέρας
μυγάκι ενοχλητικό
και η συνείδηση σκαρφαλώνοντας τον ηθικό εαυτό της
γόνιμη
ακινητώντας τον χρόνο του εγωισμού των κουρασμένων φυτών.
παντού φωνές πάνω απ' την λίμνη
ο πελαργός ξυπνά και είναι
ρακοσυλλέκτης των ανθρώπινων ονείρων
η χαρά μου σωτήριο έπος
που αξίζει όσο θα έχει νόημα η αιωνιότητα
αυτοδίδακτος στην ζωή, στην αγάπη
στο κορμί, στην ανάσα
ήχο βγάζω πολύχρωμο σαν για να γίνει
όλα για όλα και πιο πάνω απ' όλα
το που ψηλώνει τραγούδι.
και η μέρα που κρατά την ασπίδα της για έναν πόλεμο
με τον παλιό βαρύ αρχαίο θάνατο
αισιόδοξη τώρα
ευωδιαστή μετά
ποντάρει την τύχη της
στην καθαρή υπεροπλία των πουλιών.
α μελωδία γραμμένη και όταν κουρδίζεται η καρδιά του μενεξέ
κι ανάβει η λεμονιά να κάνει όλα τα χατίρια της
ο λιγοστός αέρας
χωράφι με θρασύ ζιζάνιο
και οχιά - οχιά σαν μνήμη
που αγκυλώνει.
ο θόρυβος πέρα των πόλεων και ο άνθρωπος
που είναι για τον άνθρωπο θανατηφόρος
θρησκεία ανέμου σ' όλα τα χαράματα - και η θεά
βαφτίζοντας στο πρώτο φως τα εικοσιτέσσερα παιδιά της.
σε πιστεύω γαλανέ ορίζοντα, σε πιστεύω
πύλη του ουρανού, μυστικό δώρο της άνοιξης
κι έρχομαι σκάβοντας μέσα στις γαλαρίες του φωτός
να βρω το όνομά σου
στα μάτια ενός κοριτσιού που φίλησα
στα δεκαεπτά
κι αναστατώθηκε ο νους μου
καθρέφτης που είδα ότι ήμουν ο άλλος
η ιστορία καθενός
γράφεται για να γίνονται μαθήματα τα λάθη
είναι επικός και μελωδεί παντί τρόπο ο έρωτας
είναι κι η ποίηση που μένει
και πάνω απ' όλα αξίζει..
