Πού πάω με σπάταλο αίσθημα, σχεδόν
Μ' ασθενική μνήμη, άτσαλος μάστορας
Που λύνει την ζωή του και ποτέ δεν την δένει;
Και ποιός θα είμαι όταν θα πικράνει ο βίος
Και οι φίλοι μου θα φύγουν, ορίζοντας τον δικό τους μοναχικό
Περίπατο μέσα στον κήπο της μελαγχολίας;
Γιατί από το όνειρό προήλθαν όλα:
Τα ποιήματα γράφτηκαν για την σιωπή να ξορκίσουν
Κι εκείνα που είχα αγωνία πολύ να τα πω
Τα πήρα ξαφνικά ο αέρας και πήγανε
μες την αντίρρηση του πουθενά.
Εποχή των βανδάλων, το λιβάνι τους άφθονο-
κόλακες των εξουσιών.
Θέλησα μια σελίδα να γράψω
Κατανοητή από εκείνους που έχουν ακόμα μια θέρμη
στην καρδιά.
Κι όταν θα υπεραπλουστευτούν όλα αξίζοντας έναν απλό θάνατο
Ίσως φανερωθούν τα μυστικά μου
Που δεν τόλμησα ποτέ να στα πω…
15.2.2011
