Σε προσέχω σαν δάκρυ μη χάσει το σχήμα του, τι νομίζεις μας έχει απομείνει καρδιά μου, μια φούχτα τσαγανόφλουδες. Σε προσέχω σαν δάκρυ μη χάσει το σχήμα του. Ξέρεις; Ναι, ξέρεις. Εγώ δεν ξέρω. Κι οι ψαλμωδίες δεν τολμάνε ν’ αγγίξουν τον θόλο τους και χάνεται ο απόηχος. Αλάτισέ μου το σκήπτρο σου κι αυτή τη γεύση την έχασα. Τι νομίζεις μας έχει απομείνει καρδιά μου, μια αντάρα μες στη θάλασσα. Ημέρωσέ μου τα κίτρινα, υποφέρω. Φέρε τη γνώμη σου κοντά μου, εξαφανίζονται. Τα τζιτζίκια όπως πάντα ξετρελαίνουν τον κόσμο, ήχος πυκνός και αδιάσπαστος, ήχος παρηγορητικός, ήχος καθησυχαστικός, ήχος που δε μας αφορά πια. Σε προσέχω σαν δάκρυ μη χάσει το σχήμα του. |