Δε λέει η νύχτα τα τραγούδια που ήθελες
κι ας μιλούν για ένα ψέμα,
κι ας με κόβουν κομμάτια τα κόκκινα χείλη.
Δε σκάβεις εύκολα το σκοτάδι με λέξεις,
ούτε ανοίγεις δρόμο στη σιωπή με καπνό και ουίσκι.
Άκου,
μας ανήκουν οι στιγμές,
όχι οι ώρες.
Μας ανήκει ένας θάνατος,
όχι ένας έρωτας νεκρός.
Σ’ εμένα ανήκουν και τ’ άνυδρα οροπέδια,
κάποια καρβουνιασμένα δάση,
δυο ερημιές ανεμόδαρτες
και μια μοναξιά αράγιστη.

Ήταν όμορφο το πορτρέτο σου
που πότιζε η μέσα μου βροχή.
Τα ξανθά σου μαλλιά
συλλέκτες λευκών αναμνήσεων.
Τραγουδούσες τις «Μέλισσες» του Γιώργου
σ’ ένα ζεϊμπέκικο έγκοπης νύχτας,
αν και θα ’θελες να σου χορέψω τη Φραγκοσυριανή.
Όμως για μένα, πάει καιρός,
που οι ακρογιαλιές έχασαν τα μαγικά τους χάδια
και τις ρομάντζες των φεγγαριών…
Πάει καιρός που οι θάλασσές μου είναι αταξίδευτες
και τα λιμάνια μου ολόκλειστα.
Μου αρκούν δυο κουρελιασμένες σημαίες, πια...