ΓΙΑΝΝΕΝΑ Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΕΥΕΡΓΕΤΩΝ

http://www.giannena-e.gr

ΛΙΜΝΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Περιήγηση στο Νομό Ιωαννίνων
Μια ιστοσελίδα όπου το μεράκι και η αφοσίωση των δημιουργών είναι άξια θαυμασμού

Εισαγωγικό Σημείωμα

   Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων, με Ηπειρωτική καταγωγή οι περισσότεροι, που ζούμε στα Γιάννενα, και στην υπόλοιπη Ελλάδα και ενδιαφερόμαστε όχι μόνον για την Ήπειρο, αλλά για όλη την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Ο κόσμος μας έχει γίνει μια γειτονιά, τη στιγμή που η παραδοσιακή γειτονιά στην οποία μεγαλώσαμε, έχει σχεδόν χαθεί. Η ευκολία των ταξιδιών,  οι σύγχρονες τηλεπικοινωνίες και το internet, μας επιτρέπουν να ερχόμαστε σε επαφή με μακρινές χώρες και ανθρώπους, τη στιγμή που χαλαρώνουν οι δεσμοί μεταξύ μας.

   Η βιόσφαιρα του πλανήτη μας καταστρέφεται με ασύλληπτη ταχύτητα, οι κλιματικές ισορροπίες ανατρέπονται και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές χάνονται, τη στιγμή που οι περισσότεροι από εμάς εγκλωβισμένοι στη ρουτίνα μιας καταναλωτικής καθημερινότητας εθελοτυφλούμε και οι πολιτικοί μας ηγέτες αρνούνται να πάρουν δραστικά μέτρα για τη σωτήρια του πλανήτη.

    Ο Αθηνοκεντρισμός του νεοελληνικού κράτους και της νεοελληνικής κοινωνίας, έχει δημιουργήσει ένα πολιτιστικό πρότυπο που μιμείται ό,τι φαίνεται να είναι στην πρώτη γραμμή του εισαγόμενου "καταναλωτισμού", τη στιγμή που ό,τι μας συνδέει τελικά μεταξύ μας, παραγκωνίζεται, αν δεν περιφρονείται. 

   Κανείς από τους ιθύνοντες δεν σκέφτηκε να φτιάξει μια Ακαδημία λαϊκού πολιτισμού, ένα Ινστιτούτο ανάδειξης του παραδοσιακού ελληνικού θεάτρου σκιών, μια κρατική Σχολή λαϊκών εικαστικών τεχνών και εικονογραφίας, τη στιγμή που σκορπίζονται αφειδώς επιχορηγήσεις για “γκλάμορους” ιδρύματα και εκδηλώσεις για τουριστικές “ατραξιόν”.

    Η γνώση της Ιστορία μας  είναι από τους περισσότερους Έλληνες ελλιπής.

   Αναλαμβάνοντας και εμείς το μερίδιο της ευθύνης μας αντιδρούμε σ’ αυτή την παρακμιακή πορεία.

   Πρώτος όρος για δράση, είναι η γνώση και ο διάλογος. Μια γνώση που πρέπει να εμπλουτίζεται από την πληροφόρηση και τον ανοιχτό δημοκρατικό διάλογο.

   Τα θέματα που ιδιαίτερα θα προβάλλονται είναι:

Γράμματα & τέχνες

Ηπειρωτικός διαφωτισμός, Ευεργετισμός, Ιστορικά ντοκουμέντα.

Περιβάλλον, φυσικό και ανθρωπογενές, Παγκόσμια οικολογική κρίση.

Πολιτιστικές δραστηριότητες Ηπείρου και Ηπειρωτών, (εκδόσεις βιβλίων, εκθέσεις, εκδηλώσεις), Παραδοσιακές Τέχνες στην Ήπειρο.

Σύγχρονα θέματα για την παιδεία, υγεία, σύγχρονη ανάπτυξη και άλλα.

Φωτογραφίες από Γιάννενα και Ήπειρο.

   Περιμένουμε και την δική σας συμμετοχή στο δύσκολο αυτό έργο που αναλάβαμε.

οι συνεργάτες

Κονιτσιώτης Βασίλειος
Διευθυντής Υπηρεσίας Εφέδρων Νομού Ιωαννίνων – Δημοσιογράφος

Νούτσος Παναγιώτης
Καθηγητής Κοινωνικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Παπαγιάννης Θόδωρος
Ομότιμος Καθηγητής στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας

Πέτσιος Κωνσταντίνος Θ.
Αναπληρωτής Καθηγητής Ιστορίας της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Ροντογιάννης Ναπολέων
Δημιουργός και υπεύθυνος της ιστοσελίδας

Σπέγγος Μιχάλης Σπυρ. Συγγραφέας, τέως Πυρηνικός Φυσικός

Τσιμογιάννης Ευάγγελος  Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής και Χειρουργικού Τομέα, Γενικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων «Γ. Χατζηκώστα»

Σκλαβούνος Γεράσιμος 
Πολιτικός μηχανικός και πολεοδόμος – χωροτάκτης
Διδάκτωρ Γεωγραφίας – Ανάπτυξης

Σμύρης Γεώργιος
Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα πλαστικών τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του  Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Σταύρου Βασίλης
Εικαστικός Καλλιτέχνης

Φίλιος Φίλιππας
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ Οφθαλμίατρος – Χειρούργος

σημείωμα σύνταξης

Privacy Policy Statement

Το θλιμμένο γραμματοκιβώτιο-Τάσος Λειβαδίτης

Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο

Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για πιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.

Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ. Κι όταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα παιδιά πήρανε τις γωνιές των δρόμων κι ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις… Ύστερα το σπίτι ερήμωσε, όλοι έφυγαν, κι οι νεκροί κι οι φίλοι κι η νεότητα – δρόμοι λησμονημένοι στο βάθος της νύχτας και στον κήπο τα δέντρα είχαν ακούσει τόσους λυγμούς που ανθίζαν μ’ έναν άλλον τρόπο, «να με θυμάσαι» έλεγε τα φθινοπωρινά βράδια μια κοριτσίστικη φωνή, γιατί πάντα στα παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι που λέγεται Μαρία. Κι άλλα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ – όπως συμβαίνει στην πιο αληθινή ζωή μας.

Ήμουν τόσο μονάχος που όλα θα τελείωναν στην αιωνιότητα. Εν αμάξι πέρασε, το σπίτι τραντάχτηκε κι αχ πώς να σωθείς απ’ την πραγματικότητα όταν δεν είσαι πια παιδί, ενώ στο βάθος του διαδρόμου ήταν εκείνη η μυστική πόρτα που θα τη βρούμε όταν θα

’χουν περάσει τα χρόνια, όπως στην άκρη των θλιμμένων ποιημάτων που εκβάλλουν οι ποταμοί ή όπως οι λεχώνες που επιστρέφουν απ’ το άπειρο προτιμώντας ένα μικρό κλάμα εδώ στη γη.

Και καμιά φορά πηγαίνω και στέκομαι εκεί που ήταν η παλιά στάση του τραμ, γιατί; μα αυτό σας ρωτώ κι εγώ – κι έζησα με μυστηριώδεις υποθέσεις όπως πάντα όταν δεν έχει τι να κάνει κανείς ή άλλαζα συνεχώς δρόμο για να μην καταλάβω που ακριβώς έσφαλα και τις νύχτες έπαιρνα τη βαλίτσα μου ακόμα και στον ύπνο, γιατί ποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού; – με μια λέξη ο κόσμος ήταν τόσο ξένος που προτιμούσα μια καλή μπυραρία ή να σαρώσω όλον τον ουρανό όπως σ’ ένα ναυάγιο ή ν’ ανεβώ σε μια καρέκλα και να κοιτάξω πράγματα για πάντα χαμένα – α, μόνος μου έκανα τη ζωή μου άθλια για να μοιάζει λίγο με πραγματική.

Στιγμές που δε σε φτάνει μια ζωή ν’ αναπολήσεις όσα έζησες – και τα βράδια έριχνα όλες μου τις σκέψεις απ’ το παράθυρο μήπως και βρουν το δρόμο τους οι χαμένοι ταξιδιώτες, κι έζησα σε σπίτια που έμπαζαν από παντού για να θυμούνται οι επιλήσμονες, εξάλλου με τις διαρκείς αναβολές, όλο αύριο κι αύριο, έμεινα για πάντα δωδεκαετής. Πράγματα σκοτεινά που δεν θα εξηγηθούν παρά την ημέρα της Κρίσεως. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σ’ εκείνη τη μεγάλη εξέγερση, οι τραυματιοφορείς μ’ ακούμπησαν για μια στιγμή κάτω και τότε κοίταξα τα’ άστρα, Θεέ μου, πώς έλαμπαν, και ξαφνικά δε μ’ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί, «όλο το άπειρο είναι δικό μας», είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το πεπρωμένο μου.

Κουβέντιαζα με τη μητέρα θυμάμαι όταν μπήκε το φθινόπωρο, ένα γραμματοκιβώτιο ήταν καρφωμένο στον τοίχο σαν ένα τρόπαιο λησμονιάς – ώσπου στο τέλος ενδίδεις, είναι λιγότερο κουραστικό, πένθη που θα μας οδηγούσαν στην τρέλα ή στο θάνατο κι άξαφνα ένα πρωί είδαμε ότι τά ‘χουμε ξεχάσει. Μόνο καμιά φορά ένα τραγούδι μακρινό τη νύχτα ή μια ακαθόριστη μυρουδιά ξυπνάει τ’ αλλοτινά – ποιος θα σε σώσει τότε…

Τελικά ήμουν πολύ φιλόδοξος για ν’ αρκεστώ μονάχα σε μια ζωή κι όπως όλοι οι ήρωες ξύπνησα άξαφνα μια νύχτα χωρίς να θυμάμαι ποιος είμαι ή όπως αυτή η βρεγμένη ομπρέλα στο διάδρομο είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι διέσχισα τον κατακλυσμό – ω αιώνα μου, είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες, μα εγώ φεύγοντας θ’ αφήσω ένα γράμμα τρυφερό γι’ αυτούς που θά ‘ρθουν.

Και κάποτε θα σας διηγηθώ για τη θεία Ρόζα που είχε μιαν άτυχη ιστορία ή μάλλον δεν είχε καμιά ιστορία. Απλώς μια νύχτα στη βεράντα έκανε να πιάσει εν’ άστρο που έπεφτε – και γκρεμίστηκε απ’ τις σκάλες. Από τότε στηριγμένη στα δεκανίκια προχωράει και χάνεται σε κήπους φανταστικούς.

Τάσος Λειβαδίτης 

Βιολέτες για μια εποχή, 1985

Ματιά-Βασίλης Μπρόζος

Απλοί, συνηθισμένοι, σαν τον καθένα, περιφέρουν τη λεπτή ματιά τους μακριά από μάτια. Υπό το φόβο να σπάσει, μη αντέχοντας επιπλέον βάρος απανθρακωμένων παραπόνων, εκτός από το δικό της.

ΟΝΕΙΡΟ-Ν.Π.ΚΑΡΥΔΗΣ

Στης λίμνης τον κύκλο,
το θολό,
έγραψες
με τα μάτια την αγάπη.
κι απάνωθε ψηλά στον ουρανό
τρία πουλιά φτερούγισαν
και μακρινό άρχισαν δρόμο
προς της μοίρας μας τα βάθη..

Πού νάναι η μοίρα μας;
Πού θα τη βρούνε τα πουλιά;
Όλο πετάνε και χωρίς μιλιά
κοιτούσαμε κι εμείς για να τη βρούμε.

Και φοβηθήκαμε
και πλέξαμε φωλιές
στου ίσκιου τ΄όνειρο
χωρίς να πούμε
αν το ταξίδι μας
θα τέλειωνε ποτέ..

Αγκαλισμένοι στου ίσκιου τ΄όνειρο
που φοβηθήκαμε και δεν μπορέσαμε να δούμε...

Ῥομαντικὸς επίλογος-Νίκος Καρούζος

Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν δὲν ἔχετε
παρακολουθήσει κηδεῖες ἀγνώστων
ἢ ἔστω μνημόσυνα.

Ὅταν δὲν ἔχετε
μαντέψει τὴ δύναμη
ποὺ κάνει τὴν ἀγάπη
ἐφάμιλλη τοῦ θανάτου.

Ὅταν δὲν ἀμολήσατε ἀϊτὸ τὴν Καθαρὴ Δευτέρα
χωρὶς νὰ τὸν βασανίζετε
τραβώντας ὁλοένα τὸ σπάγγο.

Ὅταν δὲν ξέρετε πότε μύριζε τὰ λουλούδια
ὁ Νοστράδαμος.

Ὅταν δὲν πήγατε τουλάχιστο μιὰ φορὰ
στὴν Ἀποκαθήλωση.

Ὅταν δὲν ξέρετε κανέναν ὑπερσυντέλικο.

Ἂν δὲν ἀγαπᾶτε τὰ ζῶα
καὶ μάλιστα τὶς νυφίτσες.

Ἂν δὲν ἀκοῦτε τοὺς κεραυνοὺς εὐχάριστα
ὁπουδήποτε.

Ὅταν δὲν ξέρετε πῶς ὁ ὡραῖος Modigliani
τρεῖς ἡ ὥρα τὴ νύχτα μεθυσμένος
χτυποῦσε βίαια τὴν πόρτα ἑνὸς φίλου του
γυρεύοντας τὰ ποιήματα τοῦ Βιγιὸν
κι ἄρχισε νὰ διαβάζει ὦρες δυνατὰ
ἐνοχλώντας τὸ σύμπαν.

Ὅταν λέτε τὴ φύση μητέρα μας καὶ ὄχι θεία μας

Ὅταν δὲν πίνετε χαρούμενα τὸ ἀθῶο νεράκι.

Ἂν δὲν καταλάβατε πῶς ἡ Ἀνθοῦσα
εἶναι μᾶλλον ἡ ἐποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ

Μὴ μὲ διαβάζετε
ὅταν
ἔχετε
δίκιο.

Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν
δὲν ἤρθατε σὲ ρήξη μὲ τὸ σῶμα...

Ὥρα νὰ πηγαίνω
δὲν ἔχω ἄλλο στῆθος.

αγριολούλουδα του Ολύμπου

http://floraolympus.blogspot.gr/

 πρόταση ανάγνωσης-περιήγησης

Σαντορίνη-Στρατής Παρέλης

Έσταξαν μέλανα θυμό τα δευτερόλεπτα
στο ρολόι της γης
έσπασε τσόφλι το αυγό του τρόμου
η πέτρα γέννησε απρόσκοπτη θύελλα
θρυλικές θάλασσες γεννήσανε αύρες
πιο κοντά στο κονάκι του πόντου.
Ο αυτοκρατορικός ήλιος μαστίγωσε το πέλαγο
με πορφυρή φωτοχυσία
Τόσο ύψος τόσος θάνατος
τόση προσμονή τόση εγκατάλειψη
η μέρα έγειρε αβέβαιη κατανοτιά.
Μελανό γινάτι θεού που κοχλάζει
ψυχή αψιά
ένα πετροχελίδονο
αφήνει σώα τα μωρά του
στου γεροΠοσειδώνα την γενειάδα-
Καταβυθίζονται οι σβιλάδες των ανέμων
μες την κοιλιά της θάλασσας
κι αναγεννώνται
πενταπλάσιες
στο δυναμόμετρο της άνοιξης-
Αναμερίζουνε πειθήνια τα νερά
να βρει εστία ο μακρινός Προφήτης..
Ανταλλάσω τον θρύλο σου μ’ έναν μύθο αρχαίο
ζεύω την λάβα σου στο αλέτρι των αρχαιολόγων
τινάζω την παμπάλαια σκόνη σου
πάνω στις άγραφες σελίδες μου, υπομένω
την θλίψη των βράχων σου
αδηφάγα ορθώνεσαι
πάνω από τα κύμβαλα της μέρας
να διαβείς με βήμα εξουσιαστικό
την μέγγενη των εποχών που σ’ εγκλωβίζουν.
Συσκεπτόμενη μες την αυγή του πελάγου
με γλάρους εξουσιαστές
αινιγματική είσαι σαν κοχύλι
που δεν λειάνθηκε ακόμη και δεν έπαιξε
τον στιλπνό ολοστρόγγυλο ρόλο του..
Εθελούσια θυσιάζοντας πλάτος
αποκόμισες οφέλη ηλιοβασιλέματος
ναυαγισμένη μες την θάλασσα που περισπάται
απ’ του ουρανού την ζήλια..
Ποτέ δεν πάτησα τους όρκους μου
ποτέ δεν παρέκλινα απ’ την ευθεία ματιά
μέσα μου αναστήθηκες ηφαιστειακό κέρας
που ξεσηκώνει αντιρρήσεις
καυτή και αγέρωχη
με μνήμη που ζητάει τα ρέστα
απ' το ταμείο του εφησυχασμού.
Πάλι εκεί που σε γονάτισε ο καημός της λάβας είσαι
κουρντίζεις την κιθάρα των ανέμων
μισοφαγωμένη από την λαίλαπα του κρατήρα σου.
Εκεί που είδα την χρυσόμυγα να πιπιλάει τα ζουμερά μεριά σου
και μετά  είδα το ατσάλι της θάλασσας να σκίζει
πρωραίο αιδοίο της οικουμενικής Μεσογείου.
Ο γκρεμός της νοτιοανατολικής πλαγιάς σου
φοράει το μπανιερό του και βουτάει
στα βαθιά
που ο ήλιος
δαγκώνει την επιδερμίδα σου
και τα ·μη· σου κάνει ·άντε προχώρα·
επάνω στον αφρό που γαργαλάει
τα ακρογιάλια σου-
Σκάνε πυροτεχνήματα του γέλιου σου
λιγωμένα-
στο αντιμόνιο της αναπνοής σου
ευδοκιμούν λίθου τομάρια..

                                                   9.7.2012

Keith Hilling-Ποίηση

Μετάφραση - παρουσίαση: Belica-Antonia Kubareli

ΑΓΓΛΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

Και ήταν η βόμβα που τους έμαθε την εξέγερση, η βόμβα
στην οθόνη της τηλεόρασης πριν από μερικά χρόνια
εκεί όπου η άνοιξη στις φτέρνες της Μέσης Ανατολής
και οι κληματαριές με τα σταφύλια τούς πήραν τα μυαλά
όταν το καταραμένο βασίλειο του Άργους μάς τύφλωσε.
Δε γίνεται να τους πληγώσω κι άλλο. Όχι. Εμείς χτίσαμε τη φυλακή τους,
στην άγρια πιάτσα όπου οι φίρμες πονάνε σαν σφραγίδα σε γελάδα,
όπου τα παιδιά τους εθίζονται στη μεθαδόνη και το MTV και τα βλέπω
να διασχίζουν τρέχοντας αλαφιασμένα τις πόλεις μας σαν φτάρνισμα.
Αυτά τα παιδιά δεν έμαθαν από απαλά χάδια στα βιβλιοπωλεία
καθώς τα γερμανικά σούπερ μάρκετ καίγονται με βενζίνη κι οι καπνοί τους
απλώνονται ψηλά πάνω απ’ τα σπίτια μας πνίγοντας τη χαμένη μας βιομηχανία.
Αυτά τα παιδιά με τις κουκούλες στο πρόσωπο, εμείς τα φτιάξαμε.
Να, ένα αγόρι – ανάβει την πρώτη φωτιά που δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ.

ΣΥΝΤΟΜΑ

Εκείνη τη νύχτα που τα πέταξες κάτω όλα όσα
φορούσες, με μαρκάρισες από τότε και πάντα
απ’ όσο καταλαβαίνω κοιτώντας το παρελθόν.


Δεν περνάει μέρα από τότε χωρίς ένα χνάρι μέσα μου,
δίχως ανατριχίλα στο κορμί. Τα μάγουλά μου κοκκινίζουν
κι οι μνήμες φουσκώνουν κι αναδιπλώνονται στη μαυρίλα.
Σε ικετεύω, δεν θέλω τέτοιες μνήμες στον ξύπνιο μου.
Εγώ σε έφτιαξα, εγώ έφτιαξα τον ιππόκαμπο
στο κεφάλι μου να εκρήγνυται στα μάτια μου,


από μια άξαφνη κίνηση αθώων περαστικών
στα πούλμαν που κρύβομαι, στα τρένο της ερήμου
στην παραλία προς την πόλη δίπλα στην παγερή
θάλασσα, όπου εσύ διατηρείς την ανωνυμία σου.

Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ

ζει έξω στα χωράφια, τα μαλλιά της σύρματα,
πιρούνες και καρφιά διάσπαρτα στη χερσόνησο
όπου ξερές μπάλες σανού υποφέρουν μυστήριους
στραγγαλισμούς απ’ τον αέρα του ισθμού.
Η καρδιά της χοντρή σαν τον ήλιο, το στόμα της
ξεπετάει βατράχια, τα τραγούδια της αντιλαλούν
στο χρόνο όπου κορόμηλα ανοίγουν μαυρισμένα
ραγίζοντας εκεί που τα άφησε στην ανατολή.

Τρέχουν μαύρα ποτάμια από υγρή άσφαλτο, σημάδι
πως η γιαγιά Λίβινγκστον κινεί λόφους, χωράφια,
κόβει τη γη προς τους ορίζοντες. Οι σοδειές μας
ζωντανεύουν στην τροχιά της, από εποχή σε εποχή,
όπως η σκουριά της πάνω μας κι αυτό που πήραμε
το δώσαμε πίσω κι όσα μας δίδαξε η γιαγιά
είναι όσα αλήθεια καταφέραμε να μάθουμε.

Ο Κιθ Χίλινγκ (1980) είναι Βρετανός ποιητής. Σπούδασε δημιουργική γραφή και λογοτεχνία και πήρε το Μάστερ του με άριστα. Πάσχει από βαρύ σύνδρομο μετατραυματικού στρες λόγω παιδικής κακοποίησης και πιστεύει ακράδαντα πως όσοι υποφέρουν από αυτό το σύνδρομο βρίσκουν την ιδανική διέξοδο στη δημιουργικότητα. Τα ποιήματα που μετέφρασα εντάσσονται στο βιβλίο του με τίτλο An Elephant Remembers – Sticky Mud και τα μισά έσοδα από τις πωλήσεις του πηγαίνουν στο σύλλογο ανθρώπων που πάσχουν από μετατραυματικό στρες της πόλης του Σούιντον. Ο Κιθ έχει ήδη πάρει κάποιες διακρίσεις και θεωρείται απ’ τις ανερχόμενες φωνές της αγγλικής μεταποιητικής ποίησης. Συνδυάζει συχνά την ποίησή του με δική του μουσική και φτιάχνει ταινίες με τα ποιήματά του. Δουλεύει την ποίησή του σε σχέση με την καθημερινή ζωή και συχνά πειραματίζεται στους δρόμους των πόλεων με τους περαστικούς και με ομάδες καλλιτεχνών σε διαδραστικά δρώμενα. Πρόσφατα έφτιαξε μαζί με άλλους νέους καλλιτέχνες κι ένα πόρταλ που θεωρείται από τα πιο πρωτοπόρα στη χώρα του (http://neoartists.co.uk/).

Έχε το Νου σου στο Παιδί + Λόγος Θέατρο Eliart

Ένα μουσικοθεατρικό δρώμενο του Πάνου Λαμπρίδη & Δημήτρη Ερατεινού

Στην καρδιά του χειμώνα μια μελωδική άνοιξη έστησαν ο Πάνος Λαμπρίδης κι ο Δημήτρης Ερατεινός, χτίζοντας τραγούδι-τραγούδι την έμπνευση. Ύστερα ήρθαν οι λέξεις αγαπημένων φίλων να ενταχθούν σε ανθισμένα κλωνάρια, διώχνοντας τα κρύα μας βράδια. Κι αν ο χρόνος είναι λίγος, προφταίνουμε ν' αγγίξουμε αόριστους ξενιτεμούς, εδώ που κυματίζουν τραγούδια, για να μεταναστεύουν οι πόνοι.
Σ.Στρέζοu
Μία μουσικη παράσταση με μελωποιημένα και δραματοποιημένα ποιήματα
Ποιητές -- Συγγραφείς
Αζίζ Νεσίν, Βρεττάκος Νικηφόρος, Δημουλά Κική, Ελύτης Οδυσσέας. ΚαβάφηςΚωνσταντίνος,Καζαντζάκης Νίκος, Καρούζος Νίκος, Λειβαδίτης Τάσος, Μελεμενίδου Σοφία
 F.G. Lorca, Παλαμάς Κωστής, Παπανικολάου Μίνα, Παπαμιχαλόπουλος Βασίλης
Πετρουλάκης Άγγελος, Σταυρακέλης Τάσος, Στρέζου Σοφία, Τζωάννου Έμυ
Τσαμπάζης Χρήστος, Φιλιππίδης Γιάννης,Κιχμέτ Ναζίμ, Χριστιανόπουλος Ντίνος