Πάλι η σελήνη της όψης σου κεντά
με το φώς της ονείρων ορίζοντες.
Πάλι ταξιδεύουν οι θάλασσες - και πνίγουν -
πορφυρά ανθοπέταλα παραδομένων ρόδων΄
σταλάζουν ανταύγειες φιλιών ανεπίδοτων
σε ρίγη κυμάτων.
Αλήθεια ! Πόσο
διαρκεί η ζωή της ακτίδας;
Πόσο
η τομή που καθορίζει το χρόνο;
Κι Εσύ;
Σε ποιό κώδικα αστρικό μιλάς με το φώς σου;
Και γιατί καταρράχτες της νύχτας σου πλέκουν το πέπλο;
'Οταν λαγαρίσει η πλημμύρα των εκρήξεων
στου χαμογέλιου τις λίμνες σου
Όταν δραπετεύσει απ' τα κοπάδια των άστρων
η Κραυγή των αιμάτων η αιχμάλωτη και
χρυσίσουν οι νύχτες σημαίνοντας
την αυγή της Γενέσεως
'Οταν φλεβαρίσουν ακάθεκτες οι πηγές
πλημμυρίζοντας κοίτες
λαγγεμένων κόρφων της 'Ανοιξης
Τότε - μπορεί -
να γείρουν αναπαημένα τα ρωτήματα
στη χλόη των σπαρτών και
στην αγκάλη των μερωμένων ανέμων
αγναντεύοντας ψηλά
τόξα νερών και χρωμάτων
να ξεγνέθουν
τη σιωπή και το φώς τους.
