Martin Luther King jr

Στο τέλος, δεν θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας αλλά τη σιωπή των φίλων μας.-ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ

Στίγμα-Αντώνης Ζαμπετάκης

Πάλι η σελήνη της όψης σου κεντά
με το φώς της ονείρων ορίζοντες.

Πάλι ταξιδεύουν οι θάλασσες - και πνίγουν -
πορφυρά ανθοπέταλα παραδομένων ρόδων΄
σταλάζουν ανταύγειες φιλιών ανεπίδοτων
σε ρίγη κυμάτων.

Αλήθεια ! Πόσο
διαρκεί η ζωή της ακτίδας;
Πόσο
η τομή που καθορίζει το χρόνο;

Κι Εσύ;
Σε ποιό κώδικα αστρικό μιλάς με το φώς σου;
Και γιατί καταρράχτες της νύχτας σου πλέκουν το πέπλο;

'Οταν λαγαρίσει η πλημμύρα των εκρήξεων
στου χαμογέλιου τις λίμνες σου
Όταν δραπετεύσει απ' τα κοπάδια των άστρων
η Κραυγή των αιμάτων η αιχμάλωτη και
χρυσίσουν οι νύχτες σημαίνοντας
την αυγή της Γενέσεως
'Οταν φλεβαρίσουν ακάθεκτες οι πηγές
πλημμυρίζοντας κοίτες
λαγγεμένων κόρφων της 'Ανοιξης

Τότε - μπορεί -
να γείρουν αναπαημένα τα ρωτήματα
στη χλόη των σπαρτών και
στην αγκάλη των μερωμένων ανέμων
αγναντεύοντας ψηλά
τόξα νερών και χρωμάτων
να ξεγνέθουν
τη σιωπή και το φώς τους.

Πρωϊνά χαμόγελα-Βασίλης Παπαμιχαλόπουλος

Μην απορήσετε για την πόλη

και την πλούσια όψη της.

Μην βλέπετε την ευτυχία

που σηκώνει κάπως παράξενα το μπόι της.

Κάποιος έφηβος ξέχασε να κλείσει το παραθύρι του

και φεύγουν οι κόσμοι του και τ΄απόκρυφά του.

Κάποιος έφηβος αγάπησε

και ξέχασε να κλείσει μέσα την καρδιά του..

Μόνο την καλή του έκλεισε.

Έκλεισε και τον κόσμο όλο.

Μην κοιτάτε τον ήλιο που γέλασε

είναι ο ήλιος κάποιου έφηβου.

Το Φως μιας εποχής.

συλλογή "AB IMO PECTORE" (1975)

Απόσπασμα από τον προλογισμό της συλλογής του φιλόλογου Ν.Π.Καρύδη:

"..Ελπιδοφόρα κι ενθαρρυντικά μηνύματα έχει ανάγκη η ταραγμένη, η συντριμμένη εποχή μας, κι εμείς σήμερα, δεσμώτες ίσως όσο ποτέ άλλοτε, δεν έχομε τίποτε άλλο να ελπίσωμε, τίποτε ν΄ανακουφιστούμε, απ΄την ανεκτίμητη δροσιά που προσφέρει στη δίψα της ψυχής μας, η ποίηση.


Τέτοιο καλοδεχούμενο μήνυμα βλέπω την ποίηση του δεκαεφτάχρονου μαθητού μου Βασίλη Παπαμιχαλόπουλου και δεν μπορώ παρά να χαρώ, να ελπίσω κι εγώ και να του ευχηθώ:
Καλό ξεκίνημα.

Νίκος Π.Καρύδης
Φιλόλογος"

Τρίζουν οι φόβοι σου -Έμυ τζωάννου

Τρίζουν οι φόβοι σου στο πέρασμα της αφής μου

Λες και θα σου γίνω ανεξίτηλη

όταν με φορέσεις στο αγοραίο κορμί σου

Λες και θα σε σφραγίσω με τα φιλιά μου

και θα σε μεταγγίσω πάνω μου

Πας να μ΄αποτινάξεις..

Εικών εικοσιτριετούς νέου καμωμένη από φίλον του ομήλικα, ερασιτέχνην

Τελείωσε την εικόνα          χθες μεσημέρι. Τώρα
λεπτομερώς την βλέπει.          Τον έκαμε με γκρίζο
ρούχο ξεκουμπωμένο,          γκρίζο βαθύ· χωρίς
γελέκι και κραβάτα.          Μ' ένα τριανταφυλλί
πουκάμισο· ανοιγμένο,          για να φανεί και κάτι
από την εμορφιά          του στήθους, του λαιμού.
Το μέτωπο δεξιά          ολόκληρο σχεδόν
σκεπάζουν τα μαλλιά του,          τα ωραία του μαλλιά
(ως είναι η χτενισιά          που προτιμά εφέτος).
Υπάρχει ο τόνος πλήρως          ο ηδονιστικός
που θέλησε να βάλει          σαν έκανε τα μάτια,
σαν έκανε τα χείλη...          Το στόμα του, τα χείλη
που για εκπληρώσεις είναι          ερωτισμού εκλεκτού.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ηνίοχος-Φωτεινή Κουφογάζου

Οι πτυχές σου φανερώνουν την Τέχνη..

στο 'δέσιμο' αντιλαμβάνεσαι τον πολιτισμό

η σμίλη γλυστρώντας από μόνη της
στο αγέρωχον του 'ανάβολου'
λειαίνει τις λεπτομέρειες

-με δυο σχιστά μάτια σε ζωγράφιζαν....
καμμιά οπτική γωνία ακάλυπτη
η μεταφορά έγινε ....
σε αντιγραφικό ale re tour...-
η δημιουργική αφομοίωση δεν υφίσταται...

ορειχάλκινη Μορφή
αεικίνητος φρουρός του Σταδίου
κι η Εγκράτεια...
φουσκώνει τις φλέβες των ηνίων σου στά ά-λογα
καρφώνεις τη γνώση
στο δικό σου οπτικό πεδίο
με σαγήνη και δέος
έως ότου σβήσει
κι η τελευταία δάδα
της αρματοδρομίας σου...

Φ.Κ
14_05_2012

 *********************************

 κραυγάζει το Ύφος
<ποιητική αδεία>
η καταιγίδα μαίνεται
εσύ όμως ...
δε φοβάσαι

θωρακισμένη υφίσταται η θέση καίρια
με στατικούς χαιρετισμούς
γειώνεις τους κεραυνούς
σε μύχια τους θανατερά
εκεί ....η απόσβεση

ένας απόηχος μονάχος
ουρλιάζει στις στοές και
χάνεται
Φ.Κ

****************************


 Mαργώνεις μες τη θλίψη που ωχριά

προκατακλυσμιαία άμαξα που τρίζει στην αχλή του ορίζοντα

σφιγμένα τα δόντια
σε αμμόλοφους που χάνονται στα βάθη τους

τα κοκκινότριχα άλογα
τσουρουφλίζονται με το καμουτσίκι σαν προχωράς


με τις τουλύπες του καπνού να γλιστράνε πάνω από τα χωράφια
του κάμπου
μαύρες ...καπνισμένες
ντυμένες μες στο μουντό τους χνώτο

μπουζουριάζονται σαλεμένες οι ανάσες...

είναι οι πληγές μας πού'καναν τα σύννεφα να στάξουν
σε όνειρα μπερδεύτηκαν
μενεξεδί
και χάσκουν στο κενό...

μα σαν ο κύκλος κλείνει τις καμπύλες του
χτυπιέσαι που δεν πρόφταξες μια έξοδο κινδύνου....
Φ.Κ

08_07_2012