Παπαμιχαλόπουλος Βασίλης

 

Τρέμουν τα χείλη σου

σαν περνά ανάμεσά τους ο άνεμος.

Τρέμουν τα χείλη σου

καθώς συλλαβίζουν

τους πιο ακαθόριστους φόβους σου

στης ψυχής τ’ αλφαβητάρι.

Νύχτα συνήθως

όταν εγείρονται οι αισθήσεις

και μέσα σου η γυναίκα

ξεντύνεται το φως

για να κατοικήσουν οι σκιές της…….


… καθώς θα βραδιάζει απέφευγε τα σκοτάδια της ψυχής…

Θέλουν φως τα ηλιοβασιλέματα…. Και οι νύχτες ολόγιομα φεγγάρια στις τσέπες μας…..

Όλο και κάποιο τρένο θα εκτελεί το δρομολόγιο των άστρων…