Χειμερινά Σταφύλια-Ανδρέας Εμπειρίκος

Tης πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της.                                                                                      Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ' ολίγον να πεθάνη.                                                                              Mα τα δεκατρία ριζικά της, σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια,                                                       εσπάθισαν την φευγαλέα συμφορά.                                                                                                     Kανείς δεν μίλησε.                                                                                                                                     Kανείς δεν έτρεξε να την προστατεύση κατά των υπερποντίων καρχαριών                                             που την είχαν ήδη ματιάξει                                                                                                                όπως ματιάζει η μυίγα ένα διαμάντι                                                                                                        μια χώρα μαγεμένη.                                                                                                                                K' έτσι ξεχάστηκε ανηλεώς αυτή η ιστορία                                                                                                                                                       όπως συμβαίνει κάθε φορά  που ξεχνιέται από τον δασοφύλακα το αστροπελέκι του στο δάσος.

(από την Yψικάμινο, Άγρα 1980)

Για την καρδιά μου -Πάμπλο Νερούδα

Για την καρδιά μου αρκεί το στήθος σου,
για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου.
Απ' το δικό σου στόμα φτάνουν ως τον ουρανό
όσα κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.

Μέσα σου στέκει το ξεγέλασμα της κάθε μέρας
Έρχεσαι σαν τη δροσιά πάνω στα στόματα των λουλουδιών.
Στέλνει στα καταχθόνια τους ορίζοντες η απουσία σου.
Στους αιώνες των αιώνων αλαργεύοντας σαν της θάλασσας τα κύματα.

Και είπα τότε πως τραγούδαγες στον άνεμο
ωσάν τα πεύκα και ωσάν τα κατάρτια των πλοίων.
Σαν πεύκο είσαι εσύ και σαν κατάρτι πανύψηλη και αμίλητη.
Και ξαφνικά μελαγχολείς, σαν επιβάτης σε μπάρκο.

Φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη σα δρόμος παλιός.
Σε κατοικούν φωνές και αντίλαλοι της νοσταλγίας.
Ξυπνάω εγώ, και τότε, κάπου, κάπου, αποδημούνε τα πουλιά
που κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.

Σου στήνω μια καλύβα -Ν.Βρεττάκος

Σου στήνω μια καλύβα, στους αιώνες των αιώνων,
ένα κήπο να περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,
μια πλούσια πράσινη φραγή να μην σε βρίσκει ο άνεμος
που βασανίζει τους γυμνούς - στους αιώνες των αιώνων!

Σου στήνω τ' όραμά σου πάνω σ' όλους τους λόφους,
να σου φυσάει το φόρεμα η δύση με δυο τριαντάφυλλα,
να γέρνει ο ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει,
να κατεβαίνουν τα πουλιά να πίνουνε στις φούχτες σου
των παιδικών ματιών μου το νερό - στους αιώνες των αιώνων!

Αν ξημερώσει (τα όνειρα )-Γιάννης Λαμπράκης

Όταν σβήσει το φως θα έχεις φύγει
Έτσι πρέπει ,όλα τελειώνουν
Έχω τον χάρτη που μου άφησες για να σε βρω
αν χρειαστεί
παρόλο που ξόδευες την ανάσα σου
γέμισε ο αέρας από σένα

ξέρω που θα σε βρω
στις σταγόνες του νερού ,μπροστά στον καταρράκτη
στην παράκληση για βροχή
με τους κυκλωτικούς χορούς
ανταλλάγματα
ζήτησα από τον αέρα να σε κρύψει
και μου έδειξε το ουράνιο τόξο

μένω εδώ με την αξίνα μου
να βρω στο χώμα
από τις ρίζες του δέντρου ,την πιο δυνατή

κατάκοπος και ιδρωμένος
όταν φτάσω την πηγή που ορίζεις
θα αγκαλιάσω τις φωτιές που τρέφονται από `σένα
θα μάθω πως ερωτοτροπούν τα αγκάθια
για να βγάλουν τριαντάφυλλα
πως κτίζονται τα όνειρα
ποιος δίνει μπόι στην ελπίδα
δεν θα με νοιάξει πια αν ξημερώσει 

©γιαννης λαμπρακης

https://www.facebook.com/profile.php?id=1845159300

 

Απόσπασμα από το "ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ " του Ο.Ελύτη. Ερμηνεία Μ.Θεοδωράκης & Ι.Ηλιοπούλου

.

Απόσπασμα από το "ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ " του Ο.Ελύτη. Ερμηνεία Μ.Θεοδωράκης & Ι.Ηλιοπούλου :

"Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο,
τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά.
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική,
καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου.
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι,
επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς?
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα.

IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς?
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς?
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς,
μαχαίρι!
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς?
Είμ' εγώ, μ' ακούς?
Σ' αγαπώ, μ'ακούς?
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς?
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς,
σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς?

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες,
θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι.
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς?
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς,
των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει.

Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς,
τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς?
Όπου κάποτε οι φιγούρες
των Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς?
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς?
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς?

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς,
της αγάπης
μια για πάντα το κόψαμε
και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς?
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς?
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς,
να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς?
Μες στη μέση της θάλασσας
από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς?
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει ακούς?;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει ακούς?
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς?
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς?"


Images from my gallery :
http://alpiegasgallery.wordpress.com/

SMS-Κώστας Ζούνζουρας

Εκείνη:
Υπάρχει μια ψυχή που σε νοιάζεται
Ένα μυαλό που 'ολο σε σκέφτεται
Και μια καρδιά που σε λατρεύει
Δυα μάτια λυπημένα
Και μια αγκαλιά που πεθαίνει χωρίς εσένα
Εκείνος:
Υπάρχει ένα φως μες στα μάτια σου
Μικρός Θεός, που δάκρυ γίνεται
Στο παρελθόν με ταξιδεύει
Όνειρα ξεχασμένα
Σε μια αγκαλιά που περιμένει ακόμα εσένα

Παπαμιχαλόπουλος Βασίλης

 

Τρέμουν τα χείλη σου

σαν περνά ανάμεσά τους ο άνεμος.

Τρέμουν τα χείλη σου

καθώς συλλαβίζουν

τους πιο ακαθόριστους φόβους σου

στης ψυχής τ’ αλφαβητάρι.

Νύχτα συνήθως

όταν εγείρονται οι αισθήσεις

και μέσα σου η γυναίκα

ξεντύνεται το φως

για να κατοικήσουν οι σκιές της…….


… καθώς θα βραδιάζει απέφευγε τα σκοτάδια της ψυχής…

Θέλουν φως τα ηλιοβασιλέματα…. Και οι νύχτες ολόγιομα φεγγάρια στις τσέπες μας…..

Όλο και κάποιο τρένο θα εκτελεί το δρομολόγιο των άστρων…

Ο «Καθρέφτης Ψυχής» της Μάγδας Παπαδημητρίου στη Θεσσαλονίκη

άρθρο της Μίνας Παπανικολάου

Η Άνεμος Εκδοτική για μια ακόμη φορά και σε μια ακόμη παρουσίαση ξάφνιασε και τάραξε τα νερά της βιβλιοπαρουσίασης. Στη Θεσσαλονίκη πριν μερικές μέρες λάμπρυναν με την παρουσία τους το χώρο της λογοτεχνίας με εκλεπτυσμένες εκδόσεις και διαλεγμένα έργα αξιόλογων δημιουργών. Μεταξύ τους και η δικιά μας ποιήτρια Μάγδα Παπαδημητρίου η οποία συμμετείχε με την Πέμπτη ποιητική της συλλογή «Καθρέφτης Ψυχής». Η οδός Βαλαωρίτου  στη Θεσσαλονίκη φαίνεται να τιμά και να τιμάται, με ευγενικές και συνάμα τολμηρές εκφάνσεις ποιητικού και συγγραφικού λόγου, μοντέρνα έκφραση και μουσικές προσεγγίσεις που σε τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν γενικώς ονομαζόμενων λαμπρών εκδηλώσεων. Οι Krousis live επένδυσαν μουσικά τη βραδυά όπου οι δημιουργοί σαφώς καμάρωσαν τον πνευματικό τους κόπο- παιδί γεννημένο με ένδυμα αγγελικό (όπως συνηθίζω να λέω).

Δημιουργοί:

Μάγδα Παπαδημητρίου

Σοφία Στρέζου

Παναγιώτης Φερεντίνος

Γιάννης Φιλιππίδης

Έφη Μαχιμάρη

Χρήστος Ελευθεράκος

Ελένη Μαυρογονάτου

Η ηθοποιός Νάντια Δαλκυριάδου απέδωσε κείμενα και ποιήματα από τα βιβλία των δημιουργών.  

Φωτογραφίες: Βασίλειος Σιάγκος & Μίνα Παπανικολάου(ποιήτρια)

Περιστέρι-Κώστας Βαρώτσος

Τρελή ροδιά-Οδ.Ελύτης

Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της
με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;

Oταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια
θερίζουνε με τα ξανθά τους χέρια τα τριφύλλια
γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων τους, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που βάζει ανύποπτη μες τα χλωρά πανέρια τους τα φώτα
που ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονοματά τους - πέστε μου
είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συνεφιά του κόσμου;

Στη μέρα που απ' τη ζήλεια της στολίζεται μ' εφτά λογιώ φτερά
ζώνοντας τον αιώνιο ήλιο με χιλιάδες πρίσματα
εκτυφλωτικά, πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά
που αρπάει μια χαίτη μ' εκατό βιτσιές στο τρέξιμο της
ποτέ θλιμένη και ποτέ γκρινιάρα - πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά
που ξεφωνίζει την καινούργια ελπίδα που ανατέλλει;

Πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει τα μάκρη
τινάζοντας ένα μαντήλι φύλλα από δροσερή φωτιά,
μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια,
με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε
σ' αμύριστες ακρογιαλιές - πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά
που τρίζει τάρμενα ψηλά στο διάφανο αιθέρα;

Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι' εορτάζει
αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές του δαίμονα
που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της μέρας
την πολυκεντημένη από σπαρτά τραγούδια - πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;

Σε μεσοφούστανα πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταυγούστου,
πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται, αυτή που ξελογιάζει,
τινάζοντας απ' τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της,
ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά,
πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων,
στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;

Τριαντάφυλλο στο στόμα~ Μίνα Παπανικολάου -- Σοφία Στρέζου

Τριαντάφυλλο στο στόμα
(Μίνα Παπανικολάου -- Σοφία Στρέζου)


Μίνα Παπανικολάου

Κι εγώ που σου μιλώ,
που σου φωνάζω,
και σε παρακαλώ,
στη χώρα των φοβισμένων,
αντέταξε το θάρρος του μοιραίου,
...του αναπόφευκτου.
του Υπέροχου..
Με εκείνο το τριαντάφυλλο στο στόμα
που ανθίζει προσμονές Άνοιξης..
Μα μην εγκαταλείπεις..
Αν επιστρέφει η φωνή σαν αντίλαλος άηχης αστραπής..
Τότε, αναρωτιέμαι ..Υπήρξες;"


Σοφία Στρέζου
Θ' ανθίσει και φέτος η άνοιξη
στην αδιαπραγμάτευτη διαδρομή της,
με συναντήσεις στο πεπρωμένο
που προσδιορίζει όρια
θυσιάζοντας το δικαίωμα
να κρατάγαμε στο ίδιο στόμα
εκείνο το ματωμένο τριαντάφυλλο
που έσταζε τον πόνο του αποχωρισμού
στις αδιάβλητες επεξηγήσεις
των "θέλω αλλά δεν μπορώ"
στον αντίλαλο άηχης αστραπής.

Το γιασεμί-Γ.Σεφέρης

Είτε βραδιάζει
είτε φέγγει
μένει λευκό
το γιασεμί.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (1900-1971), «Το γιασεμί»
Νόμπελ Λογοτεχνίας 1963


Κι αν σου μιλώ με παραμύθια
και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα,
κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη
και προχωράει.

ΑΝΑΜΟΝΗ-Μ.ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.

Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει.
Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...

 

 

ΔΩΡΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΔΩΡΟ   ΑΣΗΜΕΝΙΟ  ΠΟΙΗΜΑ

                                                                            Ξέρω   πως   είναι   τίποτε    όλ' αυτά  

και    πως    η   γλώσσα   που   μιλώ 

δεν   έχει   αλφάβητο.

                                                                          Αφού   και   ο   ήλιος   και   τα   κύματα 

είναι  μια γραφή συλλαβική 

που   την   αποκρυπτογραφείς    μονάχα   στους καιρούς   της   λύπης   και   της   εξορίας.

                                                                           Κι   η   πατρίδα   
 μια   τοιχογραφία μ' επιστρώσεις   διαδοχικές

φράγκικες   ή   σλαβικές

που   αν   τύχει   και   βαλθείς για να την αποκαταστήσεις

πας   αμέσως   φυλακή   και   δίνεις   λόγο

σ'  ένα   πλήθος   Εξουσίες   
ξένες μέσω   της   δικής σου   πάντοτε  
 όπως    γίνεται για τις συμφορές

                                                                          Όμως   ας   φανταστούμε   σ' ένα παλαιών καιρών  αλώνι 

που   μπορεί να'ναι   και   σε   πολυκατοικία 

ότι    παίζουνε   παιδιά 

και    ότι  αυτός   που   χάνει

                                                                         πρέπει  σύμφωνα με  τους  κανονισμούς να    πει  στους  άλλους 

                                                                         και   να  δώσει   μιαν αλήθεια.

                                                                        Οπόταν  βρίσκονται  στο  τέλος  όλοι  να κρατούν  στο χέρι  τους

                                                                      ένα   μικρ ό   δώρο   ασημένιο   ποίημα.