"ΟΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ"-Κ.ΚΟΛΙΟΣ

Οι λιγότεροι εκεί έξω είστε απροσάρμοστοι
αυτό είναι το πρόβλημά σας για αυτό και βασανίζεστε
και κάνετε τις νύχτες αυτά τα πράγματα που τα λένε όνειρα
κι ελπίζετε σε ένα καλύτερο αύριο, ιδανικούς συντρόφους
και λοιπές ουτοπικές καταστάσεις.
Οι λιγότεροι από εσάς είστε αρνητές και δεν το γνωρίζετε
διατηρείτε ακόμα αξίες κι έναν όμορφο εσωτερικό κόσμο
που έρχεται σε αντίθεση με το κατεστημένο και την πραγματικότητα
για αυτό και έρχεστε σε διαρκείς συγκρούσεις.
Οι λιγότεροι είστε κατά βάθος ανένταχτοι, επαναστάτες κι ασυμβίβαστοι
κι ας κυκλοφορείτε ανάμεσα στους άλλους, τους "καλούς".
Οι λιγότεροι από εσάς έχετε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σας
δεν δέχεστε τη μικρότητα παρά μόνο το μεγαλείο
κι αυτή η μεγάλη ιδέα σας τρώει τις νύχτες.
Θέλετε τον πλανήτη γεμάτο παπαρούνες κι ευτυχισμένα πουλιά
κι όλο μιλάτε για αγάπη και θάλασσες.
Οι λιγότεροι από εσάς δεν βάζετε μυαλό, είστε πεισματωμένα μουλάρια
επιμένετε να βλέπετε ακόμα ομορφιά,
κι όπως το πάτε, δεν τό 'χετε και πολύ να αλλάξετε τον κόσμο.

Ντροπή σας.

Ερωτικό-Μ.Χατζηδάκις

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ΄ άστρα
Μαζεύοντ΄ όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μέσ΄ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ΄ το παράθυρο σου
Το πρόσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

ΜΑΝ. ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ, ''Ερωτικό'', Μυθολογία, εκδ. υψιλον.

Η ΩΚΕΑΝΩ-Σαράντης Αλιβιζάτος

Με μια μικρούλα Σαντορίνη στα μαλλιά,
βγαίνει στα βράχια η γαλάζια Ωκεανώ,
τρέχει στ' απέραντο έχει γίνει μια σταλιά,
τρυπάει το φως κι ακροβατεί στον ουρανό.

Φεύγει με μπάντες αγαλμάτων στον αγέρα
που ακολουθούνε των αγγέλων τα πατήματα,
Ωκεανώ, νύφη με μαύρη μπομπονιέρα,
επταετής δε σε χωράν της γης τα μνήματα.

Με μια μικρούλα Σαντορίνη στα μαλλιά,
κάθε Σεπτέμβρη η γαλάζια Ωκεανώ,
πέφτει απ' τα βράχια και ζητάει μια αγκαλιά,
Αύγουστος φέτος ας μη πέσει στο κενό.

Με μια κιθάρα πάλι φεύγω θαλασσιά,
με δυο φτερά και με μια λάμπα της θυέλης,
να γράφω ύμνους πάνω απ' τ' άγονα νησιά
και θα με δεις μόνο στ' αλήθεια αν το θέλεις.

Να βγαίνω έφιππη τις νύχτες αστραπή,
να 'χω στη σέλα μου κεντήσει Αμαρυλλίδες,
το δηλητήριο να θυμάμαι που έχω πιει,
μες τ' άδεια χρόνια που ανθίζουνε παγίδες.

Εδώ πεθαίνω ακόμα σαν τον Ιλισό,
που έχει στραγγίξει στη κατάρα του τοπίου,
φρεζιές που κόπηκαν στο δίσκο το χρυσό,
τα όνειρά μου στη θυσία του Θησείου.

Σαν αναμμένο ρόδι θα 'ρθω μια βραδιά,
ν' ανοίξω πάνω απ' τη πανώρια Σαντορίνη,
να δουν αυτοί που τους απόμεινε καρδιά,
κόκκινα τ' άστρα όλα γύρω απ' τη Σελήνη.



 Μουσική Στέφανος Ψαραδάκος
Στίχοι Σαράντης Αλιβιζάτος
Ερμηνεία Γιάννης Λάρδης